Sonntag, 28. Februar 2021

Hekuran Miraka: NË DET TË HAPUR



...ne det te hapur...

Kur flas per tim ate,
Per Atdhene kam folur.
Kur flas per time me.
Per Memedhene kam folur.

Adheu u prish.
Memedheu eksiq.
Nip me del nga Afrika.
Mbese  me del nga Kina.

Atdheu, nuk.
Memedheu, ncuq.
Atdheu eshte bisnes.
Memedheu me keq.
Thjesht, sa thjesht !
Nje anije e huaj ne lundrim,
Qe vozit me flamurin tim...

Pensilvenia, shkurt 2021

Freitag, 8. Mai 2020

Buqetë me poezi nga Sabit Abdyli

Sabit Abdyli

STINË GRAMOFANIE

 Gramafon i prishur  rrokullis fjalë
Gojën e pistë 
Në studio, gazeta,  portale, kuvende...
 për  të trashur kuletën 
Mbajnë ison idhujve pa tru 
Stinë  gramofanie me fjalë prapa kurrizit
E të ramësh  të ulëta panda

Maj, 2020



UNË E TI

më shumë se për famë
para
bajraktarizëm
kem  nevojë për të vërtetën
rehatinë
ngjyrat e Flamurit
grunore
qiellin e hartën qelibar
librin për bletët
folenë e zogut thurur me këngë

Maj, 2020



UJË QË NUK PIHET

Ec edhe ec me shpresë se do vazhdoj drejt
Të ik e nuk ik dot nga vetja
E rrethi me ujë që s’pihet
Por, është parajsë bretkosash që ngrysen e zgjohen me këngë
Ra e s’ra shi argëtojnë mbrëmjen
S’duan të dinë për PANDEMINË
Demat me brirë që as grahen as ngrihen
Bërlyken duke hedhur mjegull mbi shpinë

Prill, 2020



ATDHEU NЁ VALLE

Të rëndon mbi kurriz,
zogori e harbuar.
Drejt, më s´mund të rrish,
lodhur je, lakuar…

Me bojëra në duar,
ngjyejnë, ndërrojnë fytyrën.
Si kameleonët, 
Motit ndërrojnë ngjyrën…

N´emrin tënd, ATDHE,
për kamje, lavdi,
n´Listë hyjnë me djallin,
me dreqin bëjnë dashni…

Prill, 2020



TË BARDHËN

Sorrat sqep zhytur deri në gushë
I lexojnë ligjet sipas motit
Bëjnë avokatin
përlloçin
Të bardhën
e nxijnë demokracinë
si është më keq

Prill. 2020



ME ASHT E RRASHTË 2

Dashuro gjuhen e ashtit tënd
Zemrën e zemrës, shpirtit
me ketë gjuhë të njohin, të dinë
Prej nga vjen e kush je
Trashëgimtar  i së kaluarës të shenjtë për ne
shqip me ëmbëlsi nëna të tha:
në këto troje je i pari 
me asht e rrashtë je bir shqiptari

Prill, 2020



MOS  

Ku nuk bleron fusha e shpërthejnë pemët
mos përmend fjalën pranverë
qiellit të  qytetit ku nuk fluturojnë pëllumbat
e çerdhe dallëndyshet nuk ndërtojnë 
fjalën liri mos e thuaj
ruaje higjienën
mos ngul kunja me secilin 
me të panjerëzishmin
zor të ndërrosh fjalë e ecësh shtegut
drejtë 
për dhembjen kur ke dhembje shkruaj
mos kopjo vargje dashurie
po nuk t’i shkroi zemra
nuk vlejnë
përndryshe
je vetëm notë muzikore  false
që prish melodinë

Auckland, 2020




PËR LEJLEKUN 

E doje ligatinën  e njomur me shavar
Që as gushti nuk e thante
Gjëje më e mirë që dëshiroje
Tek peshkoje  në moçal
Erdh  hutini  e nisi këngën ndryshe
thau  ligatinën lejleku im
Tokën e bukës ja  shtruan beton
Të mos  përlloçët  hutini
kur del për xhiro në këmbë
ani se shpirtin  e ka siç e ka
këpucët i do xixë
livadheve  të  zaptuara ngrehen vila 
shtruan asfalt
s’e merrje me mend se parajsën tënde lejlek
për ty e bënë të pabanueshme
e do të  thosha të bënë të mos e harrosh
të bënë të jetosh stinën më të bukur tendën
të mallkosh  (e dija si paren e kuqe) se nuk mundesh 
e nuk ke si të mallkosh shpirtin tënd
i imi lejlek

Prill, 2020



U ÇORËN MASKAT

Recitojnë papagajtë në tribunë 
Në kohë  pandemie
Me maska dyfish në fytyrë 
Për të përmbysur shpresën
Kënaq ambiciet
Ballkonet e pallateve zhurmojnë
Psherëtijnë
Protestojnë në Prishtinë

25 mars 2020 



MOTIVE BARDH

Lumenjtë vrapojnë agimeve të blerta
Lënë pas gurrat për të  njomur livadhet në vapë
Për lumenjtë kafshatën e gojës kem nda
Buzë bregut harliset bari në pranverë
Jeta e bardhë   përflakur me diellin zgjuar 
E bardhë me filiza  e bardhë  

Shkurt, 2020



MALL I YLBERTË

Nëntë ditë e nëntë  net larg
Kish shkuar nuse Doruntina
Vetmonte hënë mbi re
Shtigjeve mbi shkrepa nëpër stinë
Zogjtë shtegtarë   iknin e vinin
Në guri të vatrës motra
Shëngjergj për Shëngjergj 
Loti shi sixhim i rrëshqiste
Tek mendonte;
Çka u bë  me nënën
vëllezërit e fjalën e dhënë

Janar, 2020



NË KORIJE

Në korije drurëve po u bien gjethet
Nga zhveshja të trembur  ikin zogjtë 
Lejlekët i merakosin hilet e shpendkeqve 
Lulebora ka nxjerr kryet  mbi borë
Qe sa 
Në Korije erërat e bardha në ethe

Janar, 2020



FARE

Mendimin tënd mbaje për veten
Ruaje nga përbaltja 
E mujsharëve mesjetarë të kamur
Mos e thuaj
Edhe kur të thonë se delikti verbal ka vdekur
Mendimi yt kot fare
Po nuk pate pushtet
Po nuk e shndërrove në ideal
Që s’rrëzohet me armë e para

Janar, 2020



BOTË QË NUK ISHTE E JONA

Qentë  në shekuj  në dritë të hënës
Na  kafshuan
Vragë  na lanë e na rrudhën tokat
Për dritë të yllit pesë cep 
Bufët e ngrirë  copa   këngën na bënë
Me një  çekiç e drapër në flamur 
Mbollën ag  me parulla e heronj  në bronz 
Nga një frikë e patrajtë
Të gjallët nuk ndjeheshin të gjallë

Janar, 2020




SHËNIME BIOGRAFIKE 2

Nëna 
Për dritë të gazishtës   thurte çorap 
Netët pagjumë të saj 
Më mbanin ngrohur  dimrave me acar 
Baba
Shkronjat e ndaluara tinëz kish mësuar 
E librin shqip e kapte me dy duart
Si gjënë më të çmuaR

Dhjetor, 2019  



PORTRET ARTISTI

Në atelienë e Van Goghut vjeshtë
I mori ngjyrat stinës dhe me brushë
Bëri  kryevepra arti
Për të gjetur qetësinë e shpirtit vuajti
E për të gjallë  nuk u kuptua
Pas ikjes
Si shportë lulesh të bukura me erë
Qëndron  e s’thahen kurrë

Nëntor, 2019



BALADË

Do të kthehem
Aty ku lisat rrënjës bëjnë rojë
Për jetë e mot
Me njerëz e damarit tim
Që amanet lanë
Kënga për flamur të mos ndalet
Aty të prehem edhe unë

Nëntor, 2019



KUSH JAM

Shkruaj  poezi 
Dhe nuk them se jam poet
Jam dhembje e dashuri më shumë
I çiltër dhe i dal mode kaherë

30 tetor 2019



PA FRE 

Ende nuk i more këmbët
Dy dekada në liri
Plëngprishësit e barkut tënd
Mbrapshtë hipur në kuaj
Dorën e keqe dëshirat pafre

Shtator, 2019



DUKE PRITUR

Në pritje mbetëm
Duke pritur
Të ngopen të pangopurit 
Njerizohet njeriu

Gusht, 2019



EVOLUCION SHËMTIE

katandisje tejmë 
asgjë me karar
heronj modern 
zhveshur  vlerash 
gërryejnë gjeografinë globit
nxijnë  shpresat  
e shkelin blerimin Pranverës

Gusht, 2019



GJETHIM

Në prehër të burimit  etur
Mashtrimet vijnë nga majat
Shpirtrat zhveshur në qiellin pashpresë
Presin premtimet e ëmbla 
Tupanët bien hidhur
Bastardët  në orët e ngushta
Kërcejnë vallen  e portokalltë
Spektatorët  ju dhurojnë  lule të verdha
Pa rrënjë
Vendi i shqiponjave ende  në gjethim

Korrik, 2019



SA SHUMË

Sa shumë luftë u dashka 
Kollën e keqe tonën shëruar
E mund dreqin e shtëpisë
Për të pasur shtetin kristal
Si vetë shpirti i trimave
Që  jetën dhanë

Maj, 2019



ORË HISTORIE

Për ideale lirie e dinjitet,
Aromën që lëshon ky vend.
Vetëmohim e qëndresë.
Si malet sup më sup në bjeshkë,
Ndër dhjeta mijëra po kujtoj tre:

Tek Grykë e Vajës, që lotin s'e thau.
Vit mynxyre, vit zie 1478.
Nëntëdhjetë vajza- zana krutane,
rritur me frymën skënderbegiane 
E ninulla trimërie nënash.
Dorë për dore hidhen në humnerë,
Për të mbrojtur nder!

Tek Kullë e Vraninës,
Në 1862 ditën kur qielli lëngonte në Vraninë. 
Oso Kuka me njëzetekatër shokë,
Hijeve të zeza të malit u bënte ballë.
Kur gjithçka u nxi,
Mos me u robnu’ nën Mal të zi.
Ndezën barotin 
Dhe yje ndritën në Shkodër e në Shqipëri.

Në Prekaz, mars 1998.
Pesëdhjetë e gjashtë Jasharët  rrufe drite.
Para topave serbe nuk u dhanë.
Me armë në dorë i dolën mbrojë shtëpisë
Këngë e qëndresës  ushtoi mal e vërri
Përtej Kosovës, përtej Shqipërisë!

Mars, 2019



CEP MË CEP

Që në nisje të jetës.
Cep më cep gjeografisë, 
dashuri, këngë e besë mbollën! 
Motet e vrarë nga lumturi e zogjve
Ilirisë  ju sulen: 
kurthe e kuajsh druri bri rrugëve ngrehen,
për të përgjumur baladat
zhdukur e plaçkitur pergamenë 
Arbënisë! 

Tetor, 2017

Buqetë me poezi nga Ajet Shala

Ajet Shala

NËN HIJEN E PLISIT
(Kushtuar Babait)

Mes rrudhash të babait të shtrenjtë
Lundrojnë nëntë dekada krenarie.
Në ugare kullon djersa si vesë
E ndwr vite mbillet farë e florinjve.

Nën hijen e plisit borë të bardhë
Currili nuk ndal kurrë gurgullimë
Rrodhi djersa si rrëkeja në ujëvarë
Rrjedh lumi që freskon ardhmërinë.

U zgjuan krismat e luftës së gjatë
Në shtigjet e zymta të sfidave
Mbete dëshmitar i historisë së pafat
Ndër fushëbeteja, si mes vetëtimave.

Nga mermerët e reja u zgjua liria
Hapi krahët dhe bijtë e saj përqafon
I miri baba merr urime me mijëra
Me bastunin drejt yjeve heronjtë numëron.

Në vitet e tua përherë e prekëm jetën.
Preka ëndrrën e re që nesër do të kem.
Gjithë lulet e bardha që mbushin degën
Për ty të bëhen fruta në çdo mëngjes.

Për ty thuren ditëve sa e sa urime
Që gdhenden tek kujtesa kohë pas kohe.
Në ditët që prekën fëmijët nëpër vite
Me ty morën krahë të fortë shqiponje.



SHANDANËT E DHIMBJES

Si një kalorës i vonuar erdha mbi kalin e çalë
Ishe hapi i dhimbjes së bardhë në hullitë e ferrit të egër
S’i ndihej tringëllima para portës së kalasë
Vetëtimat e ndjenjës shkrepën fotografi në zemër.

Yllnajave në veshët e shurdhër kaherë ju pëshpërtita
U tretën ëndrrat e bardha në qiellin e trishtë
Pa u zgjatur duart e lamtumirës kur niste dita
Nën qerpikët e dhimbjes u fikën shandanët e dashurisë.

Dora më dridhej tek kërkoja dritën në udhë.
Kur dhe dielli ishte fshehur pas reve të zeza sterrane
O jetë shandanin e dashurisë mos ma fik kurrë
Bëmë njeriun që betohet për fjalën mentare.



RËNKIMI I LAHUTËS

U rrënuan njëri pas tjetrit tre muret e kullës së bardhë.
I katërti shtatprerë rri vertikal, bash përballë me sokak.
Pullazin ia kishte djegur dora mizore e shkjaut barbar
E lahuta rënkon, s`mund të rrijë mbështetur mbi oxhak.

Oborrit të mirë s’i mungon vetëm kulla me gurët e bardhë
I mungon zjarri se oxhaku u shemb në rrokullimë.
Mungon hija shekullore dardhës së djegur gjysëm të tharë.
I mungon dhe qeni besnik, se hijenat Karpate e patën vrarë.

Kishin djegur tonelata grurë e misër në kosha e hambarë.
Kishin djegur shtëpinë dhe gjithçka ishte në oborr.
Lopës duke pjellë ia hodhën plumbat në ballë
E kush tjetër mund ta bënte vetëm se dorë e shkjaut barbar?

E lahuta mes plagësh mes psherëtimave vetëm rënkonte.
E teli sikur ka njomur me gjakun e freskët çdo lule lëndine.
Po kulla është prapë e fortë e dotë jetë e tillë në mote
Në dritaret e saj vjen historia e vrullshme me gjëmime.



HIJA E HESHTJES

Me ethe të virusit fillikat jam në karantinë 
Nga Convid 19 izoluar mes muresh të thara 
Prushi i mallit ma ringjallka nostalgjinë 
E unë bëhem hije e ëndrrave të bardha.

Në orët e ditës heshtja merr memecërinë 
Hija e fjalës së pathënë ngre ujëvara shpirti 
Vdekja e ftohtë sikur troket pa mbarim 
Vargun e mbajtur peng do e marr si filizi.

Do e bëjë abazhur të shndrisë natën e parë 
Për lotin tënd kristalor dikur derdhur në Kala 
Heshtjen e varrit e thyen ajo fjalë e rpa thënë
Është kurorë dashurie e ngrirë në çdo damar.



PËRBALLË VIRUSIT

Ah, Atdheu im i dashur mbaju qëndro vertikal si rrap bjeshke
Prek majat e virgjëra në hapësirën kaltroshe prek rreze lirie
Qëndrove i pathyer ndër shekuj s’u përule në jetë të jetëve.
E degët e tua nuk u përkulën në dallgë historie.

Sheshet, parqet, rrugët jan zbrazur, po nga dritarja preken.
S`preken xixëllonjat e lulet me duart e fëmijërisë.
Janë mbyllur çerdhet, lodrat kanë mall për hapat e të vegjëlve.
Heshtja e shkumësit i ka dhënë shkollave shurdhërimë.

Të prek nga largësia, ta ndiej dhimbjet e plagës së hapur.
Edhe pse jam i mbyllur mes muresh të ftohta në largësi.
Mendjen s’e kam tek vetja, as tek familja ime e dashur
Gjithçka ke të mirë e të ligë, unë, biri yt, ti mbaj në gji.

Të luftojmë së bashku ta mundim armikun e paparë.
Vrastarin dinak së bashku me kokën lart do e dëbojmë.
Do ia kthejmë gazin shkollave, teatrove, lisave të lartë
Dëshmorëve lule të freskëta prap do ju dërgojmë.

Atdheu im, mos e vraj mendjen për neve mos mbaj as zi
Jemi të gjithë edhe më shumë në numër me lindjet e reja.
Të betohemi se në pragjet e tu do të kthehemi sërish.
Të ndiejmë e të këndojmë si në betejat e reja.



“RRI N`SHPI”

S`meriton për besë, kjo botë këtë kalendar të ri jete.
Ndonëse stinët rrjedhin, përherë lënë gjurmë mbi supe.
Dhjetra mijëra dashuri po shuan kohë e zezë  me vdekje.
Kufomat presin arkëmortet pa këmbana e pa tufat me lule.

Stinët lidhur doradorë bëjnë kurora në vallen e një djalli.
Edhe sa mijëra të pafat presin në radhë askush s’e di.
Jemi në skenat e Hamletit, tërrorr ku kërruset dhe mali
Jemi në arenat e dhimbjes më bajlozët e mortit Pandemi.

Jami ballë ëndrrash të vdekura larg jetës së lumturuar
Detyrimisht “Rri n`shpi” apo i vetëizoluar në karantinë
S’dihet sa fatzinj presin duart e lamtumirës drejt amëshimit
Në vend të lirisë se qiellit, blerimi na sjell mërzinë.

Presin parqet e lodrave gjyshërit e fëmijët e lumtur
Presin malet e brigjet hapat, detet e udhëtarëve
E ne ah, mes muresh të ftohta jemi futur
Në pritje të një jete ku të hapen kanatet e dritareve.



KËMBANA E DHIMBJES
(Yllit të Skenës Rikard Ljarja)

Sot të gjitha plagët mbajnë vetëm një emër, Rikard
Zambakët e bardhë lotojnë nën rrezatimin e hënës.
Në Kalanë e Rozafës skalitesh, si gur i art
Emocioni, ndjenja dhe krenaria na vënë mes ëndrrës.

Në fushën e artit buzëqeshjen skenike ti rrezaton
Erërat e forta zgjohën, shkundin kujtimet e mira
Sikur dëgjojmë ende fjalën tënde që cicëron
E atë zë nuk e shuan as dimri i gjatë me ngrica.

Me ylberin e artit pushtove gjithë zemrat shqiptare
Shkronjat e mësuesit lartësove bukur në piedestal
Dedë ku je, sikur piskojnë gjamat bjeshkatare
Me qerpikët e dhimbjes qiparisët nxjerrin lotin kristal.

Lamtumirë Rikard, dimrat na pëshpërisin në vesh
Për ty sot zemrat këmbojnë si këmbanat e deteve
Do mbetesh piktor kujtimesh të bardha mes nesh
Si shandan i ndezur do ndrish në jetë të jetëve.

Në sytë tanë sot zgjohet dhimbja dhe mirënjohja
Zërat e dritës se artit dëgjojmë në fushën e skenës
Fjala jote e ëmbël njihte vetëm gjuhën që ka toka
Vajton era nën qiellin me re, në palcë të pranverës.

Ra ora e diellit në horizontin e lartë të artit
Në xhepa zemrash zgjove këmbanën e simfoninë
Mjalti i shpirtit të bëri zog mes dallgëve sa mali
Në hambarët e zemrave tona ti përherë trokëllin.



KUJDES !

Për vendin mund të thuhet se është në rrezik
Kur poshtërsia keqbërëse bëhet zot konaku
E amanetet e heronjve hidhen në greminë
Dhe ëndrrat e tyre vyshken tek pragu.



DHËMBËT E SHPRESËS

Për atdheun të presësh nga dikush me shpresë
Kur për lirinë s`bëri mund, s`derdhi gjak as djersë.
Është njëlloj si të shtrihesh nën hijen e një lisit.
Dhe të presësh të pikë dardhë apo pjeshkë pranë plisit.



KOPILIQ -
KALA MBI KRESHTA

Kur të thërras më rritet zemra
Me një zë që vjen nga bjeshka
Tek ti vjen kaherë pranvera.
Kopiliq, kala mbi kreshta.

N’Fushë të Llazit rrezja ndrit
Dorë më dorë të ledhaton.
Më të mirët djemt Shaljan
Kokën lart besnik qëndron.

Sjell një ehoo lart nga bjeshka
Kur nis këngë, gëzohen kullat
Në Jutbinë po zgjoj shkrepa
Kur n`lahutë këndojnë burrat.

Me djem trima shtatin lisa
N’dorë të tyre valon flamuri
Përmbi maja ndalon shqipja.
Syrin pishë, me zemër burri.

Armët n’dorë gati i kanë
Kur Ballkanin mbuloi zija
Bijtë e tu therën Sulltanë.
Për ta shkroi dhe historia.

Valë t’u bëfsha në breg lumi
Ku rrjedh kroi nën lajthi
Ballë mullirit bluhet gruri
Kopiliq, ooo t’mbaj në gji.

Qofsha ujë n`burim, për trima
T`freskojn ballin ngurrë të bardhë
Nderuan kullat mbrojtën pragjët
Çdo anmiku i bënë ballë.

Qënkam bërë sot zanë e malit
Përmbi brigje ku shoh lisat.
Qënkam bërë sot zog shqiponje
Që nga lart po numëroj plisat.

Do këndoj do këngë të gjata
T`i përcjelli me krenari
Ku hedh dielli rreze t’arta
Nëpër shekuj dhe lashtësi.

Do puth shkurrat në lëndinë
T`prekë me dorë, plisa, pragje
Kënga imë bëhet currilë
Ku kukam gjenin e të parëve.

Gur më gur do të prek kullat
Do të zgjoj gjithë shqiptarinë
Fisin Shala nderuan burrat
Ëndërrbardhë për lumturinë.

Në Kopiliq do të puth djepet
T`përkund foshnjat në konak.
Fjalë më fjalë amanetet
Do dërgoj o prag më prag.




NDJENJË

Në dritaren e syrit ta lexoj heshtjen e zemrës mistike.
Ajo mban ngjyrën e ndjenjës, bukurisë hyjnore
Në tragjeditë e Sofokliut prek qelizën e dhimbjes
Fjalën e pathënë do e pikturoj në kaltërsinë qiellore.

Do të lundroj në rrugën e qumështit sa dhe yjet t’i prek.
Simfoninë e zogjve ta ndjej në hapësirën e pambaruar.
Prushin e gjakut ta shuaj me lotin kristalor që rrjedhë.
Të derrdhën ujëvara shpirti në pellgun e trazuar.

Mos u çudit kur të vesh rrobat e polumbarëve
Mbase do shoh sytë e ty në thellësitë e deteve
Në gjoksin tënd do bëhem kërkues i mineraleve
Atëherë nga ndjenja polen dashurie do të derdhet.

Sonntag, 19. Januar 2020

Dy poezi nga Rakela Zoga

Rakela Zoga

Pranë teje!

Të gjeta një ditë, pa pritur pa ditur.
E mbeta s'edi, pa dashur me ty.
Sa herë isha larg gjithnjë e uritur.
Tani që të shoh, nuk di si të fryj..

E zgjas këto duar, të prek në fytyrë.
Me gishta të flas në heshtje pa zë.
Afrohem ngadalë e të puth në buzë.
Gurgullon një zjarr e ti nuk flet me.

E sjell atë kohë, hap portën e vjetër.
S'ka celes, as reske, as zhurme as vetmi.
Hyj si dikur, në kujtimet e brishta.
E shtroj atë qiell, që në shpirt e mban ti..

Sikur të kthehej ajo ditë dhe njëherë.
Ato pak çaste, që prekëm të dy.
Do doja të bija në gjumin e thellë..
Dhe vdekja e ëmbël s'do ishte mundim..



Intimiteti!

Në jetën e njeriut, mungon një pjesë.
Ajo që i kemi falur zemrës..
Intimiteti thyen, ndjenjat e portës së vet..
As akull, as i nxehtë..

Shpesh herë, zhurmojmë,
Ne paqe me copezen e fshehur,
Që jashtë s'do të flasë, as të duket,
Kërkon të mos jetë..

Në jetën e njeriut, gurgullon një pjesë..
Ajo që e bën të qajë, ajo që bën të qeshë..

Alketa Maksuti Beqari: JETO I LUMTUR

Keta Beqari

JETO I LUMTUR

Jeto i lumtur
Me të përditshmen e tëndes jetë,
Teksa nget biçikletën në çdo stinë
E era e krijuar prej saj të sjell ledhatimet
E dashurive që ke përjetuar së largmi dhe së afërmi.

Jeto i lumtur
Me tekstet e këngëve që i dëgjon
Si motiv në tënden jetë e ndër buzë iu thua fjalët
E kujto të dashurën të cilës këngët ia këndoje
Netëve të ngrohta pas ndarjes së pasionit të përbashkët.

Jeto i lumtur
Me artin që krijon në telajon e pëlhurtë
E shpesh horizontin në perëndim dielli pikturon
E të mban peng të mos harresës të përjetimeve të të bukurës.

Jeto i lumtur
Aty ku foleza ka dashuritë e mëdha që nga mëngjesi në mbrëmje
E të duan pa kushte, netëve të shkurtra apo të gjata mendojnë për ty.

Jeto i lumtur
Me gëzimin e ditës që lind dhe jeton
Me përkujdesjen që tregon për gjithëçka bën
Me të qeshurën tënde
Me çka ke në zemër e shpirt
Me frymëzimin
Me të tashmen

Jeto i lumtur
Edhe nëse nuk do jem me ty në rrugëtim të pjesës
Së jetës që do kem
Prapë dua të jesh i lumtur.

Freitag, 17. Januar 2020

Dy poezi nga Shefik Arifi

Shefik Arifi

TE SYRI IM ÇELJE SI FTUA

Të kam thënë shumë herë, të dua!
Dhe ketë s‘ta thashë kot.
Te syri im çele si ftua,
Dhe mbete çelur edhe sot.

Të kam thënë unë qëkur,
S’shkuam jetën me të shara.
T’i heqësh murit dhe një gurë,
Duhet bërë nga e para.

Të kam thënë shumë herë, të dua!
Dhe ketë s‘ta thash kot.
Te syri im çele si ftua,
Dhe mbete çelur edhe sot.



PLEQËRIA TË VRET

Erdhi pleqëria shumë shpejt grua,
Ikën vitet pa e kuptuar as vetë.
Ditë të vështira për ty e për mua,
Pleqëria nuk qenka e lehtë.

Nuk dalim më si dikur plot gaz,
Fundjavave deri pas mesnate vonë.
Tani e shumta e ndjekim njëri-tjetrin pas,
Kur lëvizim nga dhoma në dhomë.

Flokët na u bënë të bardha si borë,
Dhe dhimbjet i kanë zënë vendin dashurisë.
Na është shtuar dhe nga një bastun në dorë,
Ndërsa i shtyjmë ditët nën kthetrat e vetmisë.

Nuk dalim më si dikur plot gaz,
Fundjavave deri pas mesnate vonë.
Tani e shumta e ndjekim njëri-tjetrin pas,
Kur lëvizim nga dhoma në dhomë.

Buqetë poetike nga Abide Gashi

Abide Gashi

SA KAM DËSHIRË

Sa kam dëshirë,
të reshë një borë e madhe,
Të fryej murrëlani,
me stuhi
Për fjolla të bardha,
sa më kan kapluar malle,
Të gëzohemi ,
pleqë dhe të rinjë!

T'i shikoj çatitë e shtëpive,
si kurora të bardha,
Oxhaqet me tym të zi,
Që vjellin, sikur bëjnë gara
fëmijtë si u kan hypur skiave,
Me pallto, kapela me dorëza,
Mbështjellur me shalla!
Dhe si vezullon kristale dëbora!

Të shoh pyellin me druj,
edhe bredha,
Ku zogjtë qëndrojnë,
sipri degës,
Dhe sodisin borën me fjolla,
kur e frynë era,
Dhe gjurmët,
e ketrit dhe dhelprës,
kur ikun nga predha,
Kur me vrap ,
futen tek shpella!

Më ka marrë malli,
për dimrin e vështirë,
Se s'dot' na dihet halli,
me ajrin e ndyrë,
Pastaj verës,
të ankohemi, s'kemi te kush,
Kur bima dhe bota e gjallë,
e don fortë ujin,
dhe s'kemi ku me mbushë!

Para stinës të blertë,
na duhet bora me fjolla,
Se bimët duan jetë,
dhe malet të mbushen lule -bora,
Prandaj të lutem perëndi,
plotsoma dëshiren e zjarrtë,
Mbulo natyrën me bardhësi,
Edhe nëse kemi të ftohtë!

17 janar 2020



DASHURIA JONË

Vështirë qenka,
me e mbaruar ditën,
Edhe më vështirë,
të sfidoj vitet,
Ndarja nga ti ,
më bëri të kalitem,
Mësova ta sfidoj,
nëpër stinë dhimbjen...

Mundohem ta dua jetën,
që ti e deshte shumë,
Duke biseduar,
me penën shpirtërore,
Edhe përse zemra ime,
fortë për ty vuan,
Pa ty më duhet ,
të buzëqeshë dhe të qajë prore...

Edhe pse pranë,
s'të kam fizikisht,
Në zemrën time,
ke zënë vend përgjithëmonë,
Jeton brenda meje,
shpirtërisht,
Sa e madhe ishte,
Dashuria jonë...

Në kopshtin tonë,
tani janë vyshkur lulet,
Nuk lulëzojnë si dikurë,
me penën po i qajë hallet,
Herë e çmendur,
dhe herë e pikëlluar,
Të mbaroj dhe kjo vjeshtë,
duke pritur,
Pastaj dua, me t' përqafuar,
Të ndjehëm pranë teje,
e lumtur dhe e gëzuar!

13 tetor 2019



MOS MË IKË

E piklluar,
më është bërë nata,
Bosh, më duket dhe shtëpia,
Nipi im u këthye mbrapa
Bashkë me të iku,
dhe lumturia,
U shkëput nga përqafimet e mia,
si nga dega kur bie qershia!

Ikja jote, mori me vete,
gëzimet e shpirtit,
Zemrës u shua,
hareja e k'saj jete,
Ti ikë si zog shtigjeve t' kurbetit,
Më lë duke qarë,
U largove dhe u trete,
Ku dhe si, T'i gjejë prehje vetit?

Më mungon ,
zëri yt i ëmbël
Sytë e tu si dy yje në qiell
Kur ndrijnë ,
me magjinë e vetë,
me ndjenjën tënde të dlirë
Kush dot' më falë,
buzëqeshje të ngrohta si diell!

Eja nipi im Erduan,
mos shko, mos ikë,
Nuk më rrihet,
pa ty dot,
Shpirtit k'thema lumturinë,
let' përtrihet mot për mot,
Eja më mbushë zemrën ,
dhe shtëpinë plotë

5 janar 2019



TË ZHGËNJYER

Kohë e çoroditur,
kohë e lakmisë,
Kohë me të varfër,
kohë e tradhëtisë,
Kohë e demonëve të pangopur,
që ushqehën,
mbi kurriz të njerëzisë!

Ku na dërgon,
ku na shpie,
kohë e pabesisë,
Të humbur,
në arritje shtigjeve,
Po na zhytë humnerës, thellësisë
kohë e verbërisë,
Që i është vërbuar,
dritë e syve!

Kohë e ikjës,nëpër male,
Me lotë ujvarë nëpër sy,
dhe shpirtin plotë halle,
Në këtë vend që s'njeh drejtësi,
edhe pse shumë gjak ,
u derdhë për LIRI
Të zhgënjyer,
mbetëm n' secilën histori!

14 janar 2020



POEZITË ME PAK RRESHTA

Më pëlqejnë,
poezitë me pak fjalë,
Kur mbijnë,
si lulet në pranverë,
Kur janë madhështore ,
në artin letrar,
Dhe na kënaqin me vlerë,
të bukura si zambak i bardhë!

Dhe ato,
me vargje të shkurtëra,
Që thënjet i kan me vlerë,
dhe s'mbetën,
kurrë njëherë të humbura,
Por ndrijnë,
si rrezet e diellit në verë!

Të renditura,
me pak rreshta,
Me një stil ,
të shkruari intetesant,
Me domethënje,
të madhe sa bjeshka
Për shpirtin e kexuesit,
ushqim i veqantë

Gjithashtu kur janë,
me vlera letrare,
Bukur të thurur,
nga krijues të mirëfilltë,
me mesazhe njerëzore,
dhe letërsisë i dhurojnë dritë!

14 janar 2020



KY ËSHTË FATI JONË

Ngjyrat e qiellit tonë,
krejt na janë errësuar,
Nuk shkëlqen dielli,
që duam ne me e parë,
Ditët e bukura ,
dhe koha kanë kaluar
Deti ka ngritur valët e së keqës,
duke përqarë..

Ky është,
fati dhe jeta jonë,
Nuk i kemi vet,
punët në dorë,
Siç na pëlqen,
t'i drejtojmë
Lutem për urti,
këto prapësi t'i sfidojmë..

Gjithëqka rreth nesh ,
kur shkon huq,
Pas aq shumë vuajtëjeve,
dhe peripetive,
Gjithë ai gjak ,
që këtë tokë e ka skuqë
Nuk u mbetë,
një perspektivë të rinjëve!

Kështu e ka,
puna jonë në këtë vend,
Kur nuk bien dakord,
dy qeveritarë
Nuk lëshojnë pe,
dhe nuk njohin rend,
Duhet të vuaj ,
gjithnjë kombi shqiptar!

13 janar 2020



AJO DHE ZOGU

Një zog të bukur,
e kishte pranë
Në pëllëmbë të dorës,
e mbante,
Nuk e çmoi sa duhet,
e la mënjanë
Fluturoi zogu,
iku larg matanë...

Mbetë e vetmuar,
në buzë me vaje
Duke shpresuar,
të i kthehëj prapë,
Ia ndërtoi,
dhe folenë ndër ograje
Kot e priti,
dhe vuajti shumë gjatë..

Dashuria e mbante,
atë për dore,
Kur e kishte afër,
apo edhe larg,
Zemra i lëngonte,
nga flakë e zjarreve
Që ikja e zogut,
ia shkaktoj pa hak!

Zgjohej si një vullkan,
dashuria shpirtit të saj
Që se shuante,
as deti me valë,
E pyeste vetën,
shpesh pambarim,
Përse zogu dhe unë duhemi,
por jetojnë të ndarë...

Tani zogu mbetë,
veq një kujtim i jetës
U mësua të jetoj,
me mungesën e tij,
Iu kthya vargjeve,
dhe të vërtetës
Por një zogu tjetër,
s’i falë dot, ma dashuri!

11 janar 2020




KJO STINË

Kjo stinë,
me bardhësi dëbore
Si shpirti i poetes,
bardhësi plotë,
Ngriu lumin,
fusha edhe male
Por zemrën,
asaj s'ia ngriu dot..

Përherë,
është e buzëqeshur
Se është krijuese,
e vërtetë,
Me frymzime,
mjaftë e mveshur
Dallgëve letrare,
si troftë në det...

Rrjedh,
nga mendja në letra
Të dëshmohet,
si një poete,
Me poezi,
dhe libra me fleta
Ua falë lexuesve,
dhe biblotekave..

Tashmë ia dinë,
emrin e vërtetë
Për krijime,
të bukura shkruar,
E shohin si ecë,
shtegut përpjetë
T' arrijë majat,
një zonjë e dëshmuar..

Thurë, jo për t'u bërë,
e famshme,
As të shëtis,
festivaleve të ndryshme,
Shkruan vargjet,
që janë të kapshme
Fushës poetike,
dritë e shkëlqyeshme...

Për vargjet,
që burojnë nga zemra
I rrjedhin,
nga krojet shpirtërore,
Kujdeset të jenë si lulet,
që qelë pema,
Dhuron aroma,
si vjollcat pranverore..

6 Janar 2019