Dienstag, 23. Juli 2013

Agim Gashi: Jeta mban emrin tënd


JETA MBAN EMRIN TËND
(Njeriut që ka dhuruar mëlçinë e Tij)

Akoma jetoj me frikën,
Dhe bisedoj me ty
Vëlla a motër ishe nuk e di.


Ne mua jeton edhe ti
Bashkë me endrrat dhe shpresën
Për të ardhmën

Ti Jetën deshe
Më shumë nga të gjithë
E dashurisë i dhe shpirt

Jeton në frymen time
Në këngët që po lindin

Jeton në Formulën e Dhembjës
Në Planetin e Dashurisë

Jeta e mban emrin tënd
Bashkë me lutjen për të nesërmen


Düren, 30.06.2013


___________________
Agim Gashi është njeriu i befasive. Sukseset e tij si kënëtar dhe rapsod tashmë i din të gjithe, por ai kësaj radhe na befason edhe me latimin e vargut poetik. E gjeta rastësisht ne FB të publikuar këte poezi dhe ajo flet vetë. Unë vendosa që ta publikoj, në mënyre që ta lexoni edhe ju dhe të bindeni se Agimi nuk është vetëm këngëtar, por ai ka edhe shpirt poeti dhe u jep jetë vargjeve! /Haxhi Muhaxheri/  

Freitag, 19. Juli 2013

Një poezi nga Irena Gjoni

 
Irena Gjoni

KOHË TEK SHTYLLAT E HERAKLIUT
(Shkeputur nga libri “Tatuazh ne shpirt te detit”)

Më në fund...
Më në fund mbërrita
tek Shtyllat e Herakliut

Gdhendur në njërën
(Ndoshta prej parambërritit tim
A ndoshta prej mbërritit të parë
pas Herakliut)
deri në shpirt te shkëmbit
gati në thërrmim gjeta fjalët:
“KOHA SHËRON GJITHÇKA,
PAÇKA SE ME VONESË”

Në hutimin tim,
në të pabesë më puthi
Perëndia e Diellit

Unë riktheva të puthurën
po në të pabesë
Në gdhendje tek shtylla tjetër:
“PO NËSE S’KE MË KOHË,
MOS NDOSHTA
ME PLAGË TË PASHËRUARA
TË DUHET TË VDESËSH?”

Më në fund...
Më në fund mbërrita
Tek Shtyllat e Herakliut
Para më pak se të më dilte gjumi...


(Shtyllat e Herakliut – Toponim mitologjik që nënkupton mbërritjen në kufirin ekstrem, në fundin e botës, ku zbriste vetëm perëndia e diellit, Helios.)

Samstag, 13. Juli 2013

Kater poezi nga Rrustem Gerguri


Rrustem Gërguri
 
LIRIKË LOTI E PËRMALLIMI

RËNKIM LARGËSIE …
Sa e trishtë fjala e pathënë
Mbarsur mendimesh
Kah zemra e mbetur
Në rënkim largësie .
Flakërimë përmallimi
N`përqafimin e ndarjes
Zë fill kujtesa
Ditëve ndër stinë
Në kërkim - rrëfimin.

 
 
IKJE E HESHTUR

E heshtur,ike
Sytë nuk pikuan lotin
Vetëm zemra ndjeu therje
Qepallat hapur përcollën
Deri në skajin e rrugës
Soditën shikimin
E ikjes

I heshtur,mbeta
Në rënkim ikjen
Më gjykoi zemra
Për lotin e fshehur
Pikuar mëngjeseve
Ditëve në bredhje

Shoqërohem me pritjen
Kthimin e ikjes
Gjithnjë e pres !

 
 
R I N O R E

Sytë dhurojnë shikimin
Zemra e gatshme në rrëfim.
Duart joshin përqafimin
Puthje njomësie në shijim.

Jetës s`i dihet së shtegtuari
Ka rrugë të gjatë në hapërim.
Më lehtë përballet së ledhatuari
Në ikje stinësh, me aq përmallim.

Andaj njëherë frymohet jeta
E vetmja gjë që nuk përsëritet.
Besimin e fjalës e ruan e vërteta
Mëngjeseve prore,sa vjen e përtritet!

 
 
LARGIM I PËRJETSHËM

Kujtesë e trishtë plagësh
Vaje e lot gjakderdhur
- ngado varre Kosova ime

Gjumi edhe tash vonohet
Të m`i mbyll qepallat
Nga frika e ëndrrës
Aq trishtuese
Në çmendurinë e kohës

Frymë e këputur
Përqafimeve pa fjalë
Në fytyrën dyll të verdhë
rraskapitur, në ecje
mes ëndrrës dhe frikës.
- në ikje nga vatra e lindjes.

Sa shumë mërzitje,
se nuk u kthyen
- të dashurit tanë.

Nuk erdhën,nuk i gjetëm
- as kur i kërkuam.

Largim i përjetshëm
- nga puthja jonë!

Kater poezi nga Fran Ukcama


Fran UKCAMA

TUBIMET E LASHTA NË ATHINË

Demosi vendoste në mbledhjen rreth, qytetare,
Kujtoj Sokratin, filozofin që i shkulnin mjekrrën,
I hapnin barkun,
Se qysh aso kohe godiste hajdutrinë, marrëzinë,
Drejtesinë e krimbur dhe kryeshtetin,
E pyes për veti,
Kur populli ishte i lirë ,
perse e krijuan shtetin,
për ta mbytur a për ta udhëhequr në demokraci,
sa e sa here pyes këta shtetarët tanë a e din,
a e din përse u flijua Sokrati,
e kohrash mbeti pishtar Indezun..

 

ALEKSANDRI I MADH LA PAS SHKËLQIM E PERENDORI

Ai u shua, ma i madhi luftetar e prijes,
I Madhi, Krahasuar me Diellin
Aleksandri përpirë nga ethet në kulmin e lavdisë
Pas la kalin të shtrenjtin,
Një ushtri të pa pame mbi dhe,
Qytetrim nga Athina deri në Indi,
në flatrat e dragojit futi, Egjypt e Persi,
nguli mbi trojet qyterim, shkëlqim e dituri,
po për vete ishe e mbeti thjeshtë ushtari komandant, pa pasuri,
historia ecën , kurrë nuk ndal,
Ai mbreti i Artë, në krye të kohrave është,
Lavdia e nderi i shkojnë si rreze dielli pas!


PELLUMBAT E JETULLAH HALITIT

- Po ngrihu, o robi i poezisë, e dil ku shoshen rrezet e diellit,
Qebesa qysh në mjes, kanë ardhë pellumbat e Jetullah Halitit,
të paqës thonë, jemi ne,
I kuqi, i verdhë, jeshili,
të pa pame prej dokes, as në qiell as në dhe..
- Oho, mirëseerdhet ketu, në Fieri,
Ky qytet fushor, shtri si dorë, bujaria e shekujce tingëllon,
Si po u duket ky qiell ndër ne, ky det sykaltër, pak i thinjur,
Kjo fushë blerore, kjo Myzeqe..
Por unë dija se pellumbat e Etit, të bardhë , të bardhë, verdhë maja e sqepit,
Si po më ngjani o bij ,
A thua me mua, mendje erën, sot po bani pak mahi!?!
- Jo, ne po vijmë prej Gilani,
Gilani ku mjaltë mbushet kazani, aty asht I krejti vatani,
Dhe falmeshendetet po i biem me veti,
Po ngjyrat mbi pendet, reflekset e surealet,
S`di kush na i hodhi, qebesa a Dielli, a mos mendjekcyemi Eti,
Se mendja e piktorit fluturon fantazishë çmendinie
Gjumë fle në Tokë, andrra shikon tej, ehuu pëtej caqeve të, Universit!!

 

ZAGUSHI KRIZE

- A don letren higjenike të bardhë, apo me ojna,
pertueshëm më foli shitsaja e marketit të vjetër,
se diferenca e çmimit goxha, gati sa dy kile pjepër..
sytë e mi u ngrinë te kaermonedha e shkrehur..

- Jo moj zonjë, si ka ardhë koha, po marr të lirën,
se nuk kam kohë të plotesoj qef, e kam përmenderën!
ashtu bëra , letra mora e dy kile pjepër , stomakut ti jap deshirën,
kjo zagushi çmimesh ndodhi sot te marketi i vjet1r

Dy poezi nga Nehas Sopaj


Nehas SOPAJ

PRESHEVA

Vajzë me jorgovan të vyshkur në dorë.
Vjeshta po braktiset. Për çudi, plepat
akoma po shushurijnë, kurse brenda
thellë në lumë, po dridhen guralecët.
Vajzë me jorgovan të vyshkur në dorë.
Gjeraqinat e veshura me purpur
buzës së lumit, kanë rënë në bar. Shi
bie, bie. U ngritën sonte, lulëzueshëm
në erë, në det - lulekoralet e jeshilta.
O, vajzë me jorgovan të vyshkur në dorë,
më trego për ujin e kaltër të legjendave
dhe hirit. Vajzë, lulediell i tharë.
Vajzë me jorgovan të vyshkur në dorë.
Unë dua që ti të vishesh me gonxhe
dhe trumëza. Unë dua të t'kalisë
zemani i diellit dhe e pranverës.
Vajzë, histori e shiut dhe barit,
vajzë me jorgovan të vyshkur në dorë.
(1973)

 

E PO Ç'TË BËSH IDRIZ SEFERI

Para se të nisem kah vetja dhe njerëzit,
do të bie, të fle sonte, pa sytë e mi.
E po, ç'të bësh Idriz Seferi, ç'të bësh.
Më thuaj si t'ia nxjerr një fjalë Karadakut, më thuaj
si të filloj të flas me gjakun tim. Më thuaj.
Ky pyll i blertë sonte po niset
deri te zemra ime. Unë të njoh, Idriz Seferi
Të njoh. Ty dhe gjithë zemrat e skifterëve, ju njoh.
E po, ç'të bësh Idriz Seferi, ç'të bësh.
Kështu e ka ky vend me lule. Kështu e ka
kjo erë plot shi. Disa vdesin për liri, Idriz Seferi,
e disa shtrijnë duart e tyre zaptuese në botë.
E po, ç'të bësh Idriz Seferi, ç'të bësh.
Para gjashtëdhjetë vjetësh ti puthe
çdo pëllëmbë të Karadakut dhe Kosovës, Idriz Seferi.
Ti kishe vetëm një trup dhe një ëndërr
ç'të bësh, në ëndrrën tënde farkohej liria,
dhe rritej Karadaku i kuq me një diell të lulëzuar.
Dhe, një hënë prej purpuri. Ç'të bësh.
E po, ç'të bësh Idriz Seferi, ç'të bësh.
Më trego si të flas me gjakun tim të bleruar,
dhe gurin. Më trego, Idriz Seferi, më trego.
Si të flas me heshtjen tënde të bekuar.
Në gur dhe në ujë, çelin jorgovanet,
kurse në botë lindin shumë flaka të kuqe
dhe lule të flakave. Do të këndoj sonte, Idriz Seferi,
para se të nisem kah vetja dhe njerëzit.
E po, ç'të bësh Idriz Seferi, ç'të bësh.
 

(1975)