Dienstag, 25. Dezember 2012

Rrahim Sadiku: Vite rilindjeje

 
Vite rilindjeje

Ata na e kishin frikën
Ne kishim lirinë në sy e në zemër
Kishim besimin
Andaj secili kishim nga disa roja rrotull
Secili nga disa nuhatës më tej
Secili as donte t’ia dinte për ta
Mateshim me peshë atdheu
Ata as pendë sorre nuk ishin atëherë
Ata na e kishin frikën
Frymëmarrja jonë edhe kur e shrregullonin torturat
Mbushte jetë atë që ata e donin të vdekur
Ne jetonim e jetësonim dhe idealet
E të gjitha gjeneratave kapur fytafyt me armikun
Për Atdhe
!

Samstag, 15. Dezember 2012

Tri poezi nga Ramadan Mehmeti


 
 

Bota ime e vogël

(Mirko Gashit)
«Arrna jemi arrna s’kemi
Dhembjet t’i arrnojmë»

Një botë e vogël na ka mbetur në grushta
Të na i bartin eshtrat qentë e mesnatës
Apo të na shpiejnë skëterrës në ushta
Në dreq nëse bota s’e kupton gjuhën e uratës

Një botë e vogël na ka mbetur në grushta

Ti do vijsh përsëri te Molla lot i zi
Për ta zhvarrosur amanetin që mbeti varë
Të heshtin të gjitha ato që e kanë pasur
Thneglat duke zhvilluar një procesion të marrë

Ti do vijsh përsëri te Molla lot i Zi

«Arrna jemi arrna s’kemi
Dhembjet t’i arrnojmë»
Bota ime e vogël, Bota ime e madhe
Jetën time me dhembje ma shikojnë
Më shpejt se vdekja na vjen një sorkadhe

 
 
 
 
 
 
ZJARR I SHPIRTIT

Ndjeva në lotin e mallit
Rizgjimin e dashurisë
Derisa në buzë një dhimbje
Pa mëshirë më sosi

As mund ta mbash
As mund ta lëshosh

Vonë është për të harruar

Mund të tretesh
Në ëndrra të lodhura
Në ndjenjën e zgjuar
Në përkundjen e pleqërisë

Aty shpirti i poetit
Digjet deri në hi
 
 
 
 
 
 

TË DHEMB E S’E PREK

Në ëndrrat e zgjuara
Mund ta gjesh dhembjen e humbur
Që të thërret e nuk e sheh
Të dhemb
E s`e prek

Kjo grishje pa emër më ringjall
Me tinguj serenade

Ti vazhdoje udhëtimin me flatra engjëllore
Në heshtje mund të fluturosh
Në rrugën e gjatë drejt harrimit

Për t’u harruar nuk kemi kohë
As zemër as udhë të ikim
Vetëm mund të ëndërrojmë

E ëndrrat në heshtje ruhen


Freitag, 14. Dezember 2012

Naxhije A Gashani: SONTE

 
SONTE...

 Ortek në shpirt pritja bie,
përtrinë castet në ëndërra caluar...
Pritja hedhë farën e vet të stërgjatur,
në netët e lodhura pagjumësishë...
E tik e tak, orë mote mbi vete...
zhgjëndërrat luhaten në terrin e natës,
e pritja shtrinë krahët
në shtrojet e pritjeve të stërgjatura
me merr ngryk në vete...
Nesër...ditë e re!

Rrahim Sadiku: Besimi shndërrohej në diell

 
 
Besimi shndërrohej në diell

 ( burgosja më15 dhjetor 1982)

Para tridhjetë vjetësh ata erdhën
si vdekja trokitën në derë
ta ndërprisnin kohën
të ndalnin të pandalshmën

e pandalshmja rridhte
rridhte etje për liri
e lahej me gjak

II.
Atëherë i njohëm më mirë përmes grilash
atëherë i luftuam më mirë përms qëndresës
besonim me tërë shpirtin fitoren
asgjë nuk i linim vetëm shpresës

III.
Nga anë e anës vinin ekspertë torturuesë veteranë
besimin të mos na e linin as shpresë
ditë e natë dërrmonin trupin e gërryenin mendjen
ditë e natë…

edhe më përtej shkonte besimi e shndërrohej në diell.

klithma vinin nga të gjitha anët
gulqima vdekjeje
ankth
mandej një këngë ujiste pranverë ardhmërie

IV.
Ferri ishte në dhoma korridore kuvli
po etja e madhe shtohej ah ajo etje
vraponte hapësirave e lirë në liri

V.
Mandej vite vite vite
më të gjatë sa shekujt
gjithnjë lidhur me jetën e besimin

secilës rrugë që na e mendonin pa fund
një dritë jete i ndriste në horizont

VI.
Tridhjetë vite.
Midis tyre masakra luftë dhembje lot
Tridhjetë vite
Të gjitha me zemër falur atdheut lirisë…

VII.
Tridhjetë vite.
Vertikalisht.
Sot duke lexuar qetësisht gazetën.
Duke e ditur se për ne vërtetë agoi dita e lirisë
Se ne e përjetuam madhështinë e madhështisë….

15.12.2012

Montag, 10. Dezember 2012

Një poezi nga Mirko Gashi


Mirko Gashi

NISIA E DASHURISË- ATLANTIDA IME


Hëna lëshoi rrjetën
qyteti vazhdoi jetën

në muzgun e parë
si në zgjua
jeta vloi

të dashuruarit në çdo hap
bluanin
drithin e dashurisë

e zemra ime
vaj e në vaj si zurkajë
a në këtë moshë
me dashuri s’u josh

jetoja pa mostra
bëja zustra

me çdo varg
shkoja larg
e më larg

shkrova
për renë e zezë
shkorva edhe
për nënën Terezë
por jo edhe këtë këngë
jetoja zi e më zi
skamnor e I pasur
por I tëri në poezi

tavern
më çeli
kaverna
në çdo tavern
nga një kavernë

po qe besa
s’më la shpresa
se një herë në jetë
do të më pariqitet
ajo kometë
e Halejit

prej tavernës
më shpien në orë letrare
atje poezia ime
qe abetare
e jetës së shkretë
e jetës së vërtetë

dhe aty
në odeonn e diturisë
zë filli I dashurisë

e gjeta

në syrin e qiellit
në zenitin e diellit
në orën e gjelit

nëpër tingujt e lahutës
me ata sytë e sutës
erdhi në livadhin tim
dre o dre
i pafre
Sa gjumin e pamatur e kisha pasur

dora dorës
zemra zemrës

me baticë i mbushur uri
për dashuri
unë urithi
pashë kometën e Halejit

u harruan tavernat
u mbyllën kavernat
në prehërin e hënës

sa e lumtur
m’ishte jeta
edhe në shpirtin tim
tashti zbriti bleta

dre o dre
i pafre
zemra jote dorë
luan
daullen kraharor
Eta nuk m’ishte vetëm floçkë
ajo m’ishte loçkë
ar
thesar

dre o dre
I pafre
zemra jote dorë
luan
daullen kraharor
kush është Ikari
kush Amstrongu
u dëgjua gongu
pa fijen e romantikës
do ta pushtj
yllin më të largët
të Galaktikës
t’ia dhuroj
Etës floçkë
Etës loçkë

klithën yjet
nga gëzimi
i saj dhe imi

ajo Rrushë
imja
jo e Rexhës
i largoi
pas ferexhes
së reve
pastaj diku larg
pelat hingëlluan
qentë kuitën
arat e thara
të dashurisë
s’u ujitën

kush na bëri magji
lanetit i dha gji
treti Eta
u zhduk drenusha
vajti nuse Rrusha

mua fati
Rexhen ati
mua ylli im i fatit
Rexhën thundra e atit

diku lart flet një alt
Eta Eta
e ajo Mauthia
Etaaa

e unë e hëna
vajtojmë
luajmë etida
ç’u bë nisia
ku është Atlantida