Mittwoch, 7. November 2012

Izet Abdyli: QËNDRUAM FLAMUR

 
QËNDRUAM FLAMUR

Sa herë kjo tokë u njomë me vrushkuj
Gjaku
Prapë janë shtuar filiza të rinjë

Sa herë këtu dielli ka lind i përgjakur
Pa drojë rrugën e dritës kemi mësy

Sa herë ëndrrave tona ua mbyllen shtegun
Porsi meteor e kemi çarë terrin

Sa herë emrit tonë i vunë pikëpyetje
Çuditërisht mbaroi me pikëçuditëse

Sa kurtha-prita në çdo hap na vunë
Stuhive u vumë gjoksin qëndruam Flamur
 
Ragip Halilaj, deshmor i lirisë 02.05.1967-30.05.1999. Ra heroikisht sebashku me Rasim Kiqinen me 30 maj 1999 duke luftuar balle per balle me armikun.

Samstag, 3. November 2012

Agim Gashi: PSE O ZOG RRI I VETMUAR


 PSE O ZOG RRI I VETMUAR

Pse o zog kaq i vetmuar?
Paske ra në shumë kujtime,
Vallë ku trete kështu i shkreti?
Larg e larg vendlindjes sime!

Largë nëna e farefisi,
Larg atdheu e larg vendëlindja,
Vuajtja e malli ma vjedhin gzimin
Të duket vdekja sikur lindja!

Zog i bukur mos loto,
Hapi krahët n´fluturim,
Shko atje ku flitet shqipja
Atje është edhe atdheu im.

Atje i gjen njerzit e varfër
Por të mbushur plot bujari,
Mallin, vuajtjet edhe brengat,
I zbusin n´këngë me çifteli.

Shko atje e hyn në valle
Merrja këngës n´cicërrim,
Shko se t´pret festa e madhe
100 Vjet t´atdheut tim.

Shko e zgjojau ti kujtesën
Thuaju mërgata atje këndon,
Me plot mallin e pashuar
Larg e larg, feston, feston.

Me plot zemrat dashuri
Me lot´ këngës ia thonë,
Një bashkim të shpejtë t´atdheut
Të gjithë, të gjithë ia urojnë.



01.11.2012
Düren A.G.

Kolec Traboini: GJAK BLU


GJAK BLU

lirikë thirrore për thyerjen e pasqyrave

Ka dekada që rri përballë një pasqyre
sa xhami ka nisur të shfaq rrudha plakje
borëzohet fryma ime mbi qelqin e ftohtë
përditë e më shumë drita e shkëlqimi i lbyren
nën shtresëzat e argjenda pas së cilës fshihet hija jote.

I rrokëzoj fjalët si prush nën hirin e vatrës:
më fal një buzëqeshje, të lutem, në këtë pasqyrë
ku vetja më duket një kështjellare idiote
kështjellare që përpiqet me vështrim
t’i rrëmbejë qiellit yllin e galaktikës gjinore
një yll që kurrë nuk mundi të më shfaqet.

Ti geni im i fisëm me gjak princor blu
ndarë përgjysëm, i farëzuar në pesë kontinente
në pasqyrën time asnjë shpresë nuk kam të shoh
tashmë nën velaturën gri të një ëndrre të moçme
shqyer prej këngës së këndezave londinezë, magjikë
që zbojnë frikën e vet e hijet e natës
përtej agut e pragut e makthit të sotëm.

Pse hesht, pse nuk shpallesh ti geni im i largët
prej një guri e një druri, prej një uji e një poç balte
me të njejtët shpërngej na lidhen kur ishim motake.
edhe miturifantazëm të ishe, tashmë do të ishin
rritur flokët
që mua m’i nxin nata kontinentale e fundnëntorit
e ty t’i lyen vjeshta me pigment oqeanik okërr.

Dil, geni im kozmik
shfaqu përtej kolonash e siparesh antike
jam këtu në këtë humbellë eskiliane me shekuj pritje
thyeje pasqyrën, të shpëtoj edhe unë prej vetvetes
më kot vërtitesh nëpër të tjerë qiej e të tjerë planete
eja, thama lotin e kaltër pikëlllues në qerpik
në nostalgji për imazhin tim tek një tjetër
kemi të dy gjak princor blu
ti je unë e unë ti që prej dymijë vjetësh!


Boston,17.2.2008

_____________
Marrë nga "Sofra poetike" në FB