Buqetë me poezi nga Ajet Shala

Ajet Shala

NËN HIJEN E PLISIT

(Kushtuar Babait)

Mes rrudhash të babait të shtrenjtë

Lundrojnë nëntë dekada krenarie.

Në ugare kullon djersa si vesë

E ndwr vite mbillet farë e florinjve.

Nën hijen e plisit borë të bardhë

Currili nuk ndal kurrë gurgullimë

Rrodhi djersa si rrëkeja në ujëvarë

Rrjedh lumi që freskon ardhmërinë.

U zgjuan krismat e luftës së gjatë

Në shtigjet e zymta të sfidave

Mbete dëshmitar i historisë së pafat

Ndër fushëbeteja, si mes vetëtimave.

Nga mermerët e reja u zgjua liria

Hapi krahët dhe bijtë e saj përqafon

I miri baba merr urime me mijëra

Me bastunin drejt yjeve heronjtë numëron.

Në vitet e tua përherë e prekëm jetën.

Preka ëndrrën e re që nesër do të kem.

Gjithë lulet e bardha që mbushin degën

Për ty të bëhen fruta në çdo mëngjes.

Për ty thuren ditëve sa e sa urime

Që gdhenden tek kujtesa kohë pas kohe.

Në ditët që prekën fëmijët nëpër vite

Me ty morën krahë të fortë shqiponje.

SHANDANËT E DHIMBJES

Si një kalorës i vonuar erdha mbi kalin e çalë

Ishe hapi i dhimbjes së bardhë në hullitë e ferrit të egër

S’i ndihej tringëllima para portës së kalasë

Vetëtimat e ndjenjës shkrepën fotografi në zemër.

Yllnajave në veshët e shurdhër kaherë ju pëshpërtita

U tretën ëndrrat e bardha në qiellin e trishtë

Pa u zgjatur duart e lamtumirës kur niste dita

Nën qerpikët e dhimbjes u fikën shandanët e dashurisë.

Dora më dridhej tek kërkoja dritën në udhë.

Kur dhe dielli ishte fshehur pas reve të zeza sterrane

O jetë shandanin e dashurisë mos ma fik kurrë

Bëmë njeriun që betohet për fjalën mentare.

RËNKIMI I LAHUTËS

U rrënuan njëri pas tjetrit tre muret e kullës së bardhë.

I katërti shtatprerë rri vertikal, bash përballë me sokak.

Pullazin ia kishte djegur dora mizore e shkjaut barbar

E lahuta rënkon, s`mund të rrijë mbështetur mbi oxhak.

Oborrit të mirë s’i mungon vetëm kulla me gurët e bardhë

I mungon zjarri se oxhaku u shemb në rrokullimë.

Mungon hija shekullore dardhës së djegur gjysëm të tharë.

I mungon dhe qeni besnik, se hijenat Karpate e patën vrarë.

Kishin djegur tonelata grurë e misër në kosha e hambarë.

Kishin djegur shtëpinë dhe gjithçka ishte në oborr.

Lopës duke pjellë ia hodhën plumbat në ballë

E kush tjetër mund ta bënte vetëm se dorë e shkjaut barbar?

E lahuta mes plagësh mes psherëtimave vetëm rënkonte.

E teli sikur ka njomur me gjakun e freskët çdo lule lëndine.

Po kulla është prapë e fortë e dotë jetë e tillë në mote

Në dritaret e saj vjen historia e vrullshme me gjëmime.

HIJA E HESHTJES

Me ethe të virusit fillikat jam në karantinë 

Nga Convid 19 izoluar mes muresh të thara 

Prushi i mallit ma ringjallka nostalgjinë 

E unë bëhem hije e ëndrrave të bardha.

Në orët e ditës heshtja merr memecërinë 

Hija e fjalës së pathënë ngre ujëvara shpirti 

Vdekja e ftohtë sikur troket pa mbarim 

Vargun e mbajtur peng do e marr si filizi.

Do e bëjë abazhur të shndrisë natën e parë 

Për lotin tënd kristalor dikur derdhur në Kala 

Heshtjen e varrit e thyen ajo fjalë e rpa thënë

Është kurorë dashurie e ngrirë në çdo damar.

PËRBALLË VIRUSIT

Ah, Atdheu im i dashur mbaju qëndro vertikal si rrap bjeshke

Prek majat e virgjëra në hapësirën kaltroshe prek rreze lirie

Qëndrove i pathyer ndër shekuj s’u përule në jetë të jetëve.

E degët e tua nuk u përkulën në dallgë historie.

Sheshet, parqet, rrugët jan zbrazur, po nga dritarja preken.

S`preken xixëllonjat e lulet me duart e fëmijërisë.

Janë mbyllur çerdhet, lodrat kanë mall për hapat e të vegjëlve.

Heshtja e shkumësit i ka dhënë shkollave shurdhërimë.

Të prek nga largësia, ta ndiej dhimbjet e plagës së hapur.

Edhe pse jam i mbyllur mes muresh të ftohta në largësi.

Mendjen s’e kam tek vetja, as tek familja ime e dashur

Gjithçka ke të mirë e të ligë, unë, biri yt, ti mbaj në gji.

Të luftojmë së bashku ta mundim armikun e paparë.

Vrastarin dinak së bashku me kokën lart do e dëbojmë.

Do ia kthejmë gazin shkollave, teatrove, lisave të lartë

Dëshmorëve lule të freskëta prap do ju dërgojmë.

Atdheu im, mos e vraj mendjen për neve mos mbaj as zi

Jemi të gjithë edhe më shumë në numër me lindjet e reja.

Të betohemi se në pragjet e tu do të kthehemi sërish.

Të ndiejmë e të këndojmë si në betejat e reja.

“RRI N`SHPI”

S`meriton për besë, kjo botë këtë kalendar të ri jete.

Ndonëse stinët rrjedhin, përherë lënë gjurmë mbi supe.

Dhjetra mijëra dashuri po shuan kohë e zezë  me vdekje.

Kufomat presin arkëmortet pa këmbana e pa tufat me lule.

Stinët lidhur doradorë bëjnë kurora në vallen e një djalli.

Edhe sa mijëra të pafat presin në radhë askush s’e di.

Jemi në skenat e Hamletit, tërrorr ku kërruset dhe mali

Jemi në arenat e dhimbjes më bajlozët e mortit Pandemi.

Jami ballë ëndrrash të vdekura larg jetës së lumturuar

Detyrimisht “Rri n`shpi” apo i vetëizoluar në karantinë

S’dihet sa fatzinj presin duart e lamtumirës drejt amëshimit

Në vend të lirisë se qiellit, blerimi na sjell mërzinë.

Presin parqet e lodrave gjyshërit e fëmijët e lumtur

Presin malet e brigjet hapat, detet e udhëtarëve

E ne ah, mes muresh të ftohta jemi futur

Në pritje të një jete ku të hapen kanatet e dritareve.

KËMBANA E DHIMBJES

(Yllit të Skenës Rikard Ljarja)

Sot të gjitha plagët mbajnë vetëm një emër, Rikard

Zambakët e bardhë lotojnë nën rrezatimin e hënës.

Në Kalanë e Rozafës skalitesh, si gur i art

Emocioni, ndjenja dhe krenaria na vënë mes ëndrrës.

Në fushën e artit buzëqeshjen skenike ti rrezaton

Erërat e forta zgjohën, shkundin kujtimet e mira

Sikur dëgjojmë ende fjalën tënde që cicëron

E atë zë nuk e shuan as dimri i gjatë me ngrica.

Me ylberin e artit pushtove gjithë zemrat shqiptare

Shkronjat e mësuesit lartësove bukur në piedestal

Dedë ku je, sikur piskojnë gjamat bjeshkatare

Me qerpikët e dhimbjes qiparisët nxjerrin lotin kristal.

Lamtumirë Rikard, dimrat na pëshpërisin në vesh

Për ty sot zemrat këmbojnë si këmbanat e deteve

Do mbetesh piktor kujtimesh të bardha mes nesh

Si shandan i ndezur do ndrish në jetë të jetëve.

Në sytë tanë sot zgjohet dhimbja dhe mirënjohja

Zërat e dritës se artit dëgjojmë në fushën e skenës

Fjala jote e ëmbël njihte vetëm gjuhën që ka toka

Vajton era nën qiellin me re, në palcë të pranverës.

Ra ora e diellit në horizontin e lartë të artit

Në xhepa zemrash zgjove këmbanën e simfoninë

Mjalti i shpirtit të bëri zog mes dallgëve sa mali

Në hambarët e zemrave tona ti përherë trokëllin.

KUJDES !

Për vendin mund të thuhet se është në rrezik

Kur poshtërsia keqbërëse bëhet zot konaku

E amanetet e heronjve hidhen në greminë

Dhe ëndrrat e tyre vyshken tek pragu.

DHËMBËT E SHPRESËS

Për atdheun të presësh nga dikush me shpresë

Kur për lirinë s`bëri mund, s`derdhi gjak as djersë.

Është njëlloj si të shtrihesh nën hijen e një lisit.

Dhe të presësh të pikë dardhë apo pjeshkë pranë plisit.

KOPILIQ -

KALA MBI KRESHTA

Kur të thërras më rritet zemra

Me një zë që vjen nga bjeshka

Tek ti vjen kaherë pranvera.

Kopiliq, kala mbi kreshta.

N’Fushë të Llazit rrezja ndrit

Dorë më dorë të ledhaton.

Më të mirët djemt Shaljan

Kokën lart besnik qëndron.

Sjell një ehoo lart nga bjeshka

Kur nis këngë, gëzohen kullat

Në Jutbinë po zgjoj shkrepa

Kur n`lahutë këndojnë burrat.

Me djem trima shtatin lisa

N’dorë të tyre valon flamuri

Përmbi maja ndalon shqipja.

Syrin pishë, me zemër burri.

Armët n’dorë gati i kanë

Kur Ballkanin mbuloi zija

Bijtë e tu therën Sulltanë.

Për ta shkroi dhe historia.

Valë t’u bëfsha në breg lumi

Ku rrjedh kroi nën lajthi

Ballë mullirit bluhet gruri

Kopiliq, ooo t’mbaj në gji.

Qofsha ujë n`burim, për trima

T`freskojn ballin ngurrë të bardhë

Nderuan kullat mbrojtën pragjët

Çdo anmiku i bënë ballë.

Qënkam bërë sot zanë e malit

Përmbi brigje ku shoh lisat.

Qënkam bërë sot zog shqiponje

Që nga lart po numëroj plisat.

Do këndoj do këngë të gjata

T`i përcjelli me krenari

Ku hedh dielli rreze t’arta

Nëpër shekuj dhe lashtësi.

Do puth shkurrat në lëndinë

T`prekë me dorë, plisa, pragje

Kënga imë bëhet currilë

Ku kukam gjenin e të parëve.

Gur më gur do të prek kullat

Do të zgjoj gjithë shqiptarinë

Fisin Shala nderuan burrat

Ëndërrbardhë për lumturinë.

Në Kopiliq do të puth djepet

T`përkund foshnjat në konak.

Fjalë më fjalë amanetet

Do dërgoj o prag më prag.

NDJENJË

Në dritaren e syrit ta lexoj heshtjen e zemrës mistike.

Ajo mban ngjyrën e ndjenjës, bukurisë hyjnore

Në tragjeditë e Sofokliut prek qelizën e dhimbjes

Fjalën e pathënë do e pikturoj në kaltërsinë qiellore.

Do të lundroj në rrugën e qumështit sa dhe yjet t’i prek.

Simfoninë e zogjve ta ndjej në hapësirën e pambaruar.

Prushin e gjakut ta shuaj me lotin kristalor që rrjedhë.

Të derrdhën ujëvara shpirti në pellgun e trazuar.

Mos u çudit kur të vesh rrobat e polumbarëve

Mbase do shoh sytë e ty në thellësitë e deteve

Në gjoksin tënd do bëhem kërkues i mineraleve

Atëherë nga ndjenja polen dashurie do të derdhet.