Buqetë poetike nga Abide Gashi

Abide Gashi

SA KAM DËSHIRË

Sa kam dëshirë,
të reshë një borë e madhe,
Të fryej murrëlani,
me stuhi
Për fjolla të bardha,
sa më kan kapluar malle,
Të gëzohemi ,
pleqë dhe të rinjë!

T'i shikoj çatitë e shtëpive,
si kurora të bardha,
Oxhaqet me tym të zi,
Që vjellin, sikur bëjnë gara
fëmijtë si u kan hypur skiave,
Me pallto, kapela me dorëza,
Mbështjellur me shalla!
Dhe si vezullon kristale dëbora!

Të shoh pyellin me druj,
edhe bredha,
Ku zogjtë qëndrojnë,
sipri degës,
Dhe sodisin borën me fjolla,
kur e frynë era,
Dhe gjurmët,
e ketrit dhe dhelprës,
kur ikun nga predha,
Kur me vrap ,
futen tek shpella!

Më ka marrë malli,
për dimrin e vështirë,
Se s'dot' na dihet halli,
me ajrin e ndyrë,
Pastaj verës,
të ankohemi, s'kemi te kush,
Kur bima dhe bota e gjallë,
e don fortë ujin,
dhe s'kemi ku me mbushë!

Para stinës të blertë,
na duhet bora me fjolla,
Se bimët duan jetë,
dhe malet të mbushen lule -bora,
Prandaj të lutem perëndi,
plotsoma dëshiren e zjarrtë,
Mbulo natyrën me bardhësi,
Edhe nëse kemi të ftohtë!

17 janar 2020



DASHURIA JONË

Vështirë qenka,
me e mbaruar ditën,
Edhe më vështirë,
të sfidoj vitet,
Ndarja nga ti ,
më bëri të kalitem,
Mësova ta sfidoj,
nëpër stinë dhimbjen...

Mundohem ta dua jetën,
që ti e deshte shumë,
Duke biseduar,
me penën shpirtërore,
Edhe përse zemra ime,
fortë për ty vuan,
Pa ty më duhet ,
të buzëqeshë dhe të qajë prore...

Edhe pse pranë,
s'të kam fizikisht,
Në zemrën time,
ke zënë vend përgjithëmonë,
Jeton brenda meje,
shpirtërisht,
Sa e madhe ishte,
Dashuria jonë...

Në kopshtin tonë,
tani janë vyshkur lulet,
Nuk lulëzojnë si dikurë,
me penën po i qajë hallet,
Herë e çmendur,
dhe herë e pikëlluar,
Të mbaroj dhe kjo vjeshtë,
duke pritur,
Pastaj dua, me t' përqafuar,
Të ndjehëm pranë teje,
e lumtur dhe e gëzuar!

13 tetor 2019



MOS MË IKË

E piklluar,
më është bërë nata,
Bosh, më duket dhe shtëpia,
Nipi im u këthye mbrapa
Bashkë me të iku,
dhe lumturia,
U shkëput nga përqafimet e mia,
si nga dega kur bie qershia!

Ikja jote, mori me vete,
gëzimet e shpirtit,
Zemrës u shua,
hareja e k'saj jete,
Ti ikë si zog shtigjeve t' kurbetit,
Më lë duke qarë,
U largove dhe u trete,
Ku dhe si, T'i gjejë prehje vetit?

Më mungon ,
zëri yt i ëmbël
Sytë e tu si dy yje në qiell
Kur ndrijnë ,
me magjinë e vetë,
me ndjenjën tënde të dlirë
Kush dot' më falë,
buzëqeshje të ngrohta si diell!

Eja nipi im Erduan,
mos shko, mos ikë,
Nuk më rrihet,
pa ty dot,
Shpirtit k'thema lumturinë,
let' përtrihet mot për mot,
Eja më mbushë zemrën ,
dhe shtëpinë plotë

5 janar 2019



TË ZHGËNJYER

Kohë e çoroditur,
kohë e lakmisë,
Kohë me të varfër,
kohë e tradhëtisë,
Kohë e demonëve të pangopur,
që ushqehën,
mbi kurriz të njerëzisë!

Ku na dërgon,
ku na shpie,
kohë e pabesisë,
Të humbur,
në arritje shtigjeve,
Po na zhytë humnerës, thellësisë
kohë e verbërisë,
Që i është vërbuar,
dritë e syve!

Kohë e ikjës,nëpër male,
Me lotë ujvarë nëpër sy,
dhe shpirtin plotë halle,
Në këtë vend që s'njeh drejtësi,
edhe pse shumë gjak ,
u derdhë për LIRI
Të zhgënjyer,
mbetëm n' secilën histori!

14 janar 2020



POEZITË ME PAK RRESHTA

Më pëlqejnë,
poezitë me pak fjalë,
Kur mbijnë,
si lulet në pranverë,
Kur janë madhështore ,
në artin letrar,
Dhe na kënaqin me vlerë,
të bukura si zambak i bardhë!

Dhe ato,
me vargje të shkurtëra,
Që thënjet i kan me vlerë,
dhe s'mbetën,
kurrë njëherë të humbura,
Por ndrijnë,
si rrezet e diellit në verë!

Të renditura,
me pak rreshta,
Me një stil ,
të shkruari intetesant,
Me domethënje,
të madhe sa bjeshka
Për shpirtin e kexuesit,
ushqim i veqantë

Gjithashtu kur janë,
me vlera letrare,
Bukur të thurur,
nga krijues të mirëfilltë,
me mesazhe njerëzore,
dhe letërsisë i dhurojnë dritë!

14 janar 2020



KY ËSHTË FATI JONË

Ngjyrat e qiellit tonë,
krejt na janë errësuar,
Nuk shkëlqen dielli,
që duam ne me e parë,
Ditët e bukura ,
dhe koha kanë kaluar
Deti ka ngritur valët e së keqës,
duke përqarë..

Ky është,
fati dhe jeta jonë,
Nuk i kemi vet,
punët në dorë,
Siç na pëlqen,
t'i drejtojmë
Lutem për urti,
këto prapësi t'i sfidojmë..

Gjithëqka rreth nesh ,
kur shkon huq,
Pas aq shumë vuajtëjeve,
dhe peripetive,
Gjithë ai gjak ,
që këtë tokë e ka skuqë
Nuk u mbetë,
një perspektivë të rinjëve!

Kështu e ka,
puna jonë në këtë vend,
Kur nuk bien dakord,
dy qeveritarë
Nuk lëshojnë pe,
dhe nuk njohin rend,
Duhet të vuaj ,
gjithnjë kombi shqiptar!

13 janar 2020



AJO DHE ZOGU

Një zog të bukur,
e kishte pranë
Në pëllëmbë të dorës,
e mbante,
Nuk e çmoi sa duhet,
e la mënjanë
Fluturoi zogu,
iku larg matanë...

Mbetë e vetmuar,
në buzë me vaje
Duke shpresuar,
të i kthehëj prapë,
Ia ndërtoi,
dhe folenë ndër ograje
Kot e priti,
dhe vuajti shumë gjatë..

Dashuria e mbante,
atë për dore,
Kur e kishte afër,
apo edhe larg,
Zemra i lëngonte,
nga flakë e zjarreve
Që ikja e zogut,
ia shkaktoj pa hak!

Zgjohej si një vullkan,
dashuria shpirtit të saj
Që se shuante,
as deti me valë,
E pyeste vetën,
shpesh pambarim,
Përse zogu dhe unë duhemi,
por jetojnë të ndarë...

Tani zogu mbetë,
veq një kujtim i jetës
U mësua të jetoj,
me mungesën e tij,
Iu kthya vargjeve,
dhe të vërtetës
Por një zogu tjetër,
s’i falë dot, ma dashuri!

11 janar 2020




KJO STINË

Kjo stinë,
me bardhësi dëbore
Si shpirti i poetes,
bardhësi plotë,
Ngriu lumin,
fusha edhe male
Por zemrën,
asaj s'ia ngriu dot..

Përherë,
është e buzëqeshur
Se është krijuese,
e vërtetë,
Me frymzime,
mjaftë e mveshur
Dallgëve letrare,
si troftë në det...

Rrjedh,
nga mendja në letra
Të dëshmohet,
si një poete,
Me poezi,
dhe libra me fleta
Ua falë lexuesve,
dhe biblotekave..

Tashmë ia dinë,
emrin e vërtetë
Për krijime,
të bukura shkruar,
E shohin si ecë,
shtegut përpjetë
T' arrijë majat,
një zonjë e dëshmuar..

Thurë, jo për t'u bërë,
e famshme,
As të shëtis,
festivaleve të ndryshme,
Shkruan vargjet,
që janë të kapshme
Fushës poetike,
dritë e shkëlqyeshme...

Për vargjet,
që burojnë nga zemra
I rrjedhin,
nga krojet shpirtërore,
Kujdeset të jenë si lulet,
që qelë pema,
Dhuron aroma,
si vjollcat pranverore..

6 Janar 2019