Nebih Bunjaku: NAIM FRASHËRIT

APOSTULL LIRIE

Naim Frashërit

Lulja e Pranverës

Rrënjët në Iliri

Drita e rritës sonë
Rrezet në përjetësi

Fyell magjik i urtisë
I dhe aromë trëndafilit
Me zërin tënd njerëzor
Ia mësove këngën bilbilit

Flakadan ndër shekuj
Me gjuhë perëndie
Zemrën qiri ndezur
Bard e apostull lirie

Nosit malli n’ mërgim
Me këngët e Orfeut
Altruist deri n’ amshim
Shpirti i mëmëdheut

Me vargjet erotike
I dhe jetë dashurisë
Zjarr fjalës poetike
Feniks i Shqiptarisë
1992

E Marte

Raimonda Moisiu: Endem

 

Endem

 

-.-
Endem nëpër qytet me këmbët e mpira,
nga lodhja. E di që
diku në një cep të këtij qyteti,
...prehesh përjetë !
"Mëkatove" në dashuri,
Më tradhëtove përherë të parë,
U martove me përjetësinë---

Ndër duart e mija - plot lule karafilash,
dhe një qiri....

Karafilat do t'i vadit me lotët e mi,qiriun
do e ndez me flakën e dashurisë tende,
Që nuk është shuar ende te unë!
".....mbi varrin tënd ku flenë:
Kujtimet më të ëmbëla,
Të brishta, si ëndërra që zhgënjejnë,
Të mbetura si gjysmë hije,
Si mjegullat e vjeshtës,
Si të ftohtët e dimrit,
Si zbraztësitë e trishtimeve, nga
trupi im....

Lulet e oborrit tonë që aq shumë,
I kam dashur më parë, tani
i shikoj me indiferencë... Të mjerat
nuk ma dridhin më zemrën si
atëherë....

Me sy të kërkoj rrugëve të këtij qyteti,
Edhe pse e di ku fle ditë-natë...
A thua do të shoh një ditë??!
Me sytë e mij të lotuar, me
fytyrën time të zbehtë si mermeri, me
lotët si shiu që rrëshqasin, nga
sytë e mij, me
të qarat si të një fëmije,
të zënë në faj..!

E mbërthyer jam prej mëkatit, që
nuk të shoh më..!

Edhe sa kohë...sa kohë, do
që të kthehesh?? Apo
ti
më
pret
muuuaaa
me
një tufë
trëndafilash e një qiri......
Raimonda Moisiu

Mahir Morina: UDHËTIMI YT

UDHËTIMI YT

Të pata thënë mike të kujtohet ?
Që vetëm nuk ecet në ritmin e suksesit
As fëmijë as buzëqeshje vet nuk mund te lindesh
Të pata thënë sikur vetes pa qëllime anësore

Tri yje mbrëmë të kërkuan
Ishin memece nga puthja
Ti ishe mbetur e varur ne erë
Se ishe e shurdhur kur të flisja

Edhe botën e kap malli i vejushës të thash
Ti mike nuk me besoje
Të luta që të ecim të shtrirë
Flokët e gjata të pengonin shikim e dëgjim

Të kujtohen këngët e heshtjeve
I doje shumë sikur të ishe grua e morteve
Nuk bindeshe as nga goditja
Rrëzoheshe dhe nuk me dëgjoje

Të thash se vetëm grabitqarëve ju konvenon errësira
Nuk të mban gjallë fryma por kujtesa nga të tjerët
Asnjë besim nuk e mund te vërtetën
As këtë s ma dëgjoje andaj mbete unike si djalli

Ty nuk te bindi fjala as vdekja e egërsuar
Nuk të lodhi as goditja dhe prekja e zjarrtë
Nuk të zbuti puthja as kafshimi
Ngjasoje me mençuri të çmendura

Ti do mbetesh lapidar pa emër
Në provimin e diplomimit të nostalgjisë
Apo funeral i pavdekshëm lakuriq
Pasi të pëlqente tepër të luftosh më kohën




GJYSMË RREFIMI PËR HËNËN

Hënë e ndritshme po te shkruaj nga malli i dyfishimit te vetes
Tek ti kam besimin e forcës qe mund te ma kuptosh heshtjen...
Pasi ne token e dritës tende ata qe nuk i kuptojnë heshtjet nuk arrin ti kuptojnë as fjalët. Me duket se po flas me veten kur te shkruaj ty,e them këtë nga besimi qe kam,ashtu te ndjej...
Unë shpesh marr guximin të rrëfehem për momentet e jetës që i ndjen brendësia ime të krijuara nga ligji i ndërgjegjejes e ndikuar nga natyra
Kur unë bëhem gati te filloj rrëfimin,shoh që ngadalë dritës tende po i zvogëlohet rrezatimi nga disa re te zeza dhe kjo ma zbeh besimin ne stabilitetin e dritës tende,,,pres të kalojnë retë por ritmet e tilla janë bëre episodike
Konstatoj se ende kam bindje se duhet te besoj ne fuqinë tende ne kuptimin e heshtjes time...e di qe ti me njeh,ndoshta merakosesh kur me sheh ne pozita qe vihem nga koha,pozita qe unë dukem tjetër kush nga niveli i veprimeve,por me beso e dashura Hënë se unë jam ai i sinqerti,i dashuri,i urti qe ti me njeh po për te jetuar apo për te mbijetuar me këta te tokës tende po me duhet ti përshtatem,po duhet te bëhem si ta,pak njeri pak jonjeri sikur ne shekullin e dreqit
Nëse edhe ti po dyshon ne këto mendimet e mia gjenetike të lus eja zbrit ,të mirëpres flasim e kuvendojmë për kohen,dhe me sheh ku marrë frymë apo me ngre mua atje qe te shohim bashkë nga atje kujt i duhet drita kujt errësira !

19.07.2011

Valon Beqiri: NJË POEZI

Brenda petkut të ndarjes

Lulet tu thafshin nga kjo mbuloj,
të përbej n'Zot shpirtin mos ma merr,
më mjafton koncepti i dhimbjes time,
një frazë e mekur që ngjan në ferr.

Nuk do të kem ty që të dua,
nji lëvozhg e kujtimeve plagët mi deh,
si një qorap e shkyer do të hudhem atje,
trotuareve t'mërzis kurrë më s'dot më sheh.

Mos mi shkelmo gjethet e pranverës,
kanë një plagë të hapur në kalendar,
në kopshtin e shpresës është mbyllur dera,
nuk do ti ujitësh sikur ditën e parë.

Po mërzitem deri në shkallën e fundit,
shumë kam qarë për t'mos u kthyer kurrë
uroj të jesh e lumtur deri në atë pikë...
sa që t'mos kujtohem se m'ke desht dikur.

Bujar Rama: HESHT...

Hesht…

Tri lule bajameje,
të brishta, si mall perëndie,
të rënda, si vrap kali,
të lagështa, si gjethe prilli.
Tri lule bajameje…

I mbyllur
dhe marrok,
nëse një ditë do të isha
si vesa e parë e agimit,
i mbyllur dhe marrok,
do të zgjoja “miliardierët e kohës” në stinë të reja.
Aty ku shpirti t’u bëhej i paçmim,
ku dita t’u lundronte mbi jetët e shpërfillura e të dala boje…
Dhe grindem
se për heshtjen s’gjetkam fjalë.

Fisnikëri,
ku i ke rrënjët?
Ky univers kaq i vogël
s’i nxë dot ligësitë…

Ardi Omeri: TRE RROKËSHI MAGJIK

TRE RROKËSHI MAGJIK

Në vërtetë më do si të dua?!
Kafsho gjuhën, mos ja thuaj kërkujt!
Mbaje veç për vete
Bëhu xheloze edhe për mua,
Bota të dënon si dikur, në turrën e drunjtë!

Pëshpërite fjalën magjike,
që çdo kush për vete do të ketë
Nxirre lehtë, lehtë...
Lere të lirë me frymë shpirti,
Do ta dëgjoj, edhe të jem në tjetër jetë...

Veç me shpirt edhe unë do të të them,
Magjikun tre rrokësh që edhe pa tinguj këndon...
Atë që shkund edhe hijerëndin mal,
kur me natyrën përjetësisht në fshehtësi flirton...

O e përjetshme tre rrokëshe muzë
Mos e prish magjinë e këngës
Këndoje lehtë, veç me zë shpirti

Agim Desku: BASHKIMI KOMBTAR

BASHKIMI KOMBTAR

Në çdo kohë
të kërkova
bashkë me nënat që linden
ushtarë atdheu.
Nëpër secilin lapidar të kërkova
edhe të gjeta.
Për pak liri të kërkova
deri në Shën Stefan e Berlin,
aty ku çdo vit mbledhja trupt e coptuar
të vendit tim.
Si ditar i rujta me vite kujtim
për brezat që pas vijnë.
Për emrat që i kërkoj
nëpër sa e sa luftëra
të rënë dëshmorë,
edhe në emër e zemër
të secilit shqiptar
që lind e rritë shqipe.
E ka si traditë të flasin shqip
denbabaden në Iliri,
ku zoti e krijoj vetëm Një Shqipëri
dhe Shqipet e maleve e ruajnë brezave të ri
e ruajnë nëpër këngë e lahuta
edhe nëpër oda me huta.
E shkruaj në vargun tim
edhe te secilit poet
që di të thurë fjalë
rreshta për Atdheun e Madh
që na fali zoti si dikur
të bashkuar njëhërë moti,
në Besën shqiptare e Lidhjen e Prizrenit,
në Verrat e Llukës, në Malësi e Çamëri.
Edhe sa herë të vdesim për të qenit shqiptar.
Më thuaj cilën kohë të pres e të vdes,
apo të pres prap edhe një traktat të Shën Evropës.
Të kërkoj të zhdukurit nëpër varrezat masive
si sot e dhjetë vjet si sot e njëmijë vjet.
Sonte e shkruani këtë fjalë
që e pritëm me mallë.
Me lotë nënash ,motrave e fëmijë bonjak
dëshmorë për atdheun e lirë.
Sot e shkruaj me këtë fjalë
Është më u çmuar se ari
E shkruaj BASHKIM
E shkruaj Agim
E shkruaj Shqipëri
E shkruaj Kosovë
e shkruaj liri
e shkruaj Çamëri.


Përzgjodhi: Ismail S. Rexhepi

Raimonda Moisiu: HESHTJA

HESHTJE
　
E heshtur, e vetme qendroj ulur diku,
Ne kete park te vjeshtes se zbehte,
Nje rabecke e vogel e me sy zemerbardhe,
Prane meje me frike ulet lehte.
　
Te dashurin po pres ,ulur ne kete stol,
Kruspulluar si murgeshe e heshtur,
Sa dhimbje qe kam , askush s^me kupton,
Vecse kjo rabecke dhe gjethet fishkur.
　
Po valle ku ka ikur, nje fjale pse s'me nis,
Mos valle me nje tjeter diku argeton ?
Une kam nje mikeshe qe keq dot s'te ben,
Eshte hena qe kete cast me veshtron.
　
Atehere kur te kthehesh patjeter te dy,
Ne kete stol te heshtur do rrime,
Po valle, do m'i kthesh keta lote, keto caste,
Po une, a do te ta kthej dot me ,pasionin ,rinine ???
　
Hartford CT USA
2007

Majlinda Rama: POEZIA "FINDLEJ" E ROBERT BËRNS

Mbi poezinë "Findlej"
të Robert Bërns

- Percepsion nga Majlinda RAMA -

"Kush troket kaq vonë në derë?" - ky është vargu hyrës i bardit skocez, Robert Bërns në poezinë me titull "Findlej". Nuk është një pyetje retorike. Ajo që të bën përshtypje në pamje të parë, është pikërisht nocioni kohë: "kaq vonë". Kush mund të trokas netëve vonë? Ndonjë shtegtar i vonuar, ndonjë kalorës që ka humbur rrugën, ndonjë bujtës i rastësishëm apo…? Është dikush që lëshon një sinjal pakëz të lehtëshquar dhe pakëz dyshimtar, ndaj dhe pyetja është: "Kush troket kaq vonë në derë?", një pyetje me një zëth femëror. Dhe përgjigjja: "Jam unë!" që vjen përtej trokëllitjes së lehtë të derës. Është një përgjigje pa përmendur emër dhe ajo as që vazhdon më tej me një tjetër pyetje: "Kush ti?". Pikërisht kjo heshtje dhe kjo mungesë e pyetjes së dytë, e tradhton vajzën, e gjen atë disi të papërgatitur ndaj asaj që ndjen dhe asaj që përpiqet të shprehë. Pra, ky qenka zë i njohur për të, domethënë, nuk është hera e parë që trokitet në këtë derë, nuk është hera e parë që ai vjen në dritën e hënës dhe vëzhgimin e yjeve për të trokitur në këtë derë.

Por trandja e vajzës flladitet edhe më tej. Ajo i kujton vetvetes se ndihet e sigurt në atë që ka arritur, një dashnor i krisur që rrezikon orë e çast për të mbërritur te zemra, rrahjet e së cilës duhet të ruajnë qetësinë, por s’mund, duhet të ruajnë fshehtësinë, por që prapë s’mund.
Po si guxove te me vish? / "Guxova!"- tha Findlej...
Guxim kalorësiak? Ndonëse nuk është një poezi e damave mesjetare... Mjafton t’u referohesh këtyre vargjeve dhe sheh se Ajo kuturiset llastueshëm, kërkon të dëgjojë dhe bindet nga Ai se është i gatshëm për sfida si kjo e kësaj nate verbuese.
Bërns nuk do të ndalet thjesht dhe vetëm te njëra anë e medaljes, ajo e sakrificës së të rinjve, por vargu i tij merr përmasa më shumë se dimensionale. Autori parasheh në krijimin e tij dashurinë si nocion dhe këndvështrim gjithpërfshirës, duke tingulluar deri në thekje "alarmin" e idilit.
Ajo parashtron, Ai pohon; Ajo thërret, Ai përgjigjet; Ajo lëshon klithmën e parë të parantezës së dashurisë, Ai prapë bëhet pohues deri në vetëmohim: "Do të vij përsëri!"... Autori jo më kot e ka bërë këtë zgjedhje, duke i besuar në rastin konkret detajit, çastit, fjalës - buruar të gjitha këto nga thellësia e ndjenjës.
Ja, do provoj të të fus brenda./"Provoje!" tha Findlej/Te rrimë tok, siç na ka ënda /"Do rrimë!" tha Findlej.
Të dy mezi presin. Të dy rendin. Të dy gulçojnë e gufmojnë në poezinë e Bërnsit. Ky i fundit, nëpërmjet fjalës së thjeshtë dhe një vargu që vjen natyrshëm, ka arritur të na servirë një tablo të qartë të asaj që duket para derës dhe të asaj që shfaqet underground. Duke iu referuar këtyre vargjeve, shihet qartë një flakë, prushi i ndezur dashuror. Nuk na jepet limitim, as kornizë e asaj që do të ndodhë, por na jepet shumë më shumë e aspak më pak:
"Të rrimë tok siç na ka ënda"
E si mund t’ua ketë ënda të rrijnë bashkë dy të rinjëve? A munden ata t’u bëjnë ballë krizave që kap çdo ind pranë njeriut që do? Çfarë mund të ndodhë më tej? Autori në asnjë rast nuk na tregon se aty bëhet fjalë për një vajzë dhe një djalë që duhen dhe as na jep momente ku ai i thotë dikund: "Të dua!". Por gjithçka flet, rrëfehet, ndërthuhet nga ky minidialog para dhe pas derës, mbi dheun e kaftë, nëpër trokëllimat e kuajve pa frè dhe nën vallen e sapo nisur të yjeve.
Robert Bërns është një indicie kuptimplote e lëvizjes romantike dhe poezia "Findlej" përbën pikërisht një nga shtyllat e ndjenjës së vrullshme dhe dashurisë së pastër tokësore, duke paraqitur heronj lirikë të një formati të veçantë.
　

Robert Bërns

FINDLEJ

Kush troket kaq vonë në derë ?
"Jam unë!" - tha Findlej.
Ik se të zunë, o i mjerë!
"S’më zënë!" - tha Findlej.

Po si guxove të më vish?
"Guxova!" - tha Findlej
Kuptohet që ti s’do t’ia dish...
"Kuptohet!" - tha Findlej.

Por në ta hapsha, siç do ti...
"Hape!" - tha Findlej.
Do rrish pa gjumë, o i zi!
"Do rri!" - tha Findlej.

Ja, do provoj të të fus brenda...
"Provoje!" - tha Findlej.
Të rrimë tok, siç na ka ënda ...
"Do rrimë!" - tha Findlej.

Në bëfshim sonte dashuri...
"Do bëjmë!" - i tha Findlej.
A do vish ti përsëri?
"Do vij!" - i tha Findlej.

Për punën që do bëjmë ne...
"Do e bëjmë!" - tha Findlej.
Ta kyçësh gjer të hysh në dhe!
"Do e kyç!" - i tha Findlej.

Qershor, 201

Ismet Hebibi: MOS MA KËPUT SHPIRTIN!!!...

MOS MA KËPUT SHPIRTIN!!!...

ma këpute Shpirtin ah n’ Shpirt më këpute krejt
si Miliarda shpirta t’dashuruar Marrëzisht n’ këtë botë
hej! Shpirti i poetëve s’ështe i Shpifur as llym animalësh!!!...

vetëm këtë shpirt Kemi:mos e këput perin e Fatit tonë
sa here Thua qe s’më don: shpirti fillon si lulja pa ujë me u Tha
vetëtin e Pëlcet i cfilitur: duke kërcitur si kripa n’zjarrë,…

oh ç’ është kjo e bekuara Dashuri: as s’ hahet e as s’ pihet
po n’ acare dimri në Minus shumë grade Celzius pse s’ngrihet
si Frymarrja është: pa te s’ Jetohet as n ‘parajse nuk rrihet!...

fluturat Krahëshkruara n’çdo pranverë dashurie Vijnë
shpirtërat ybleror Shumngjyrësh si bukuria hyjneshës Afërditë
befas pushtojnë Ethet e dashurisë:Derman as çare kund s’gjejmë!!!...

po Përse se thua me zë Zoti:të dëgjojnë gjithë njerëzit dhe Yjtë
t’ heshtin n’ zgurët e tyre Kameleonët pakurrizorët Gjarpërinjtë
kriminelët Katil që vrasin n’errësirë si Xhelatët rezil t’pashpirtë

hipokritët Xheloz smirzinjë e Gjytrymët ngatrrestarë t’ pafat
djajët me brirë si Satanai e kulçedrat shpirtpërvluara në Mëkat
bëhen armiq t’ Përbetuar të dashurive Fatkrisura,...

kanë me ardhë Fatbardhsisht kohë më të Dlira se dje e sot
të rinjtë me Tjerë u nisën t’ kërkojnë Anijet e fatit nëpër botë
secili Ishull i harruar Lumturinë e humbur ka me e gjetë,…

ah! dashurimagjikja Krenare si fjongot e arta n’leshrat e gjatë
ç’dredhen e përzhdredhen hirplota si Princeshat nazemëdha
vetëm dashuria bekon Drejtësi!Liri!Mirësi n’çdo kohëjetë!

Shpirtin ma këpute ah ma këpute Shpirtin krejt,...
rri shtrembër e fol drejt t’ dëgjojnë Zotiengjëjtnjerëz
fatin tënd mos e Nënçmo:si gjahu ik para Mishngrënësvet!!!...

lulëzo Dashuri!rritu kristalkaltër shqipegjak: n’Zemrën tonë t’bardhë!

Agim Desku: PIKTURA

PIKTURA

Jam vetë jeta në pikturë
Jam vetë pikturë në jetë
Pejsazh ngjyrash e miqesh
Në dhomën time
Jam piktur
Varur në mur e shpirt te poetit
ku shkruhet vargu
Për miqtë e mi
Ngriti dolli me gotën gjysmë te mbushur
Këmbëkrq e shtruar shqiptare
Sofra jonë kudo na bashkon
Dhe falë dashuri për atdheun
që ma ruajnë në gji
Për miqtë jam poet
Jam fjala e besa e shqipes
Shkembi e mbijetesa
Flas me ju e pi kafe
Herë në Drenicë
herë në Çamëri
sa në Kosovë e Malësi
kudo jam me vargun e juaj
jam me miqtë e zemrës
në Preshevë e Iliridë
emri i juaj seq më rritë
vargun tim se ma shndërritë
jam pikturë për mur
rri e flas me ju i zgjuar
më jepni fuqi si Mujit
dhe fjala bëhet gur
dritare e dritëhënë
më e bukura e pathënë
o sot o kurrë
në përvjetorët e Çamëve
që u bënë burrë.
　
Perzgjodhi: Ismail S. Rexhepi

Lediana Kapaj: PAQE SHPIRTI

PAQE SHPIRTI

Paqe shpirti nëpër netë, paqe zemre nëpër stinë,
Sa dy pole jemi larg, aq pranë kemi poezinë.
Pranë e pranë dy botëjetë nëpër udhët e misterit
Është gjuha jonë e shpirtit që kalon përmes ylberit.

Ferri i natës së verbër që përgjon me sy hijene,
Çirret, griset, rrokulliset posi kok’e një balene.
Po ku pyet gjuha e zemrës, kalëron mbi ortek
Shkon e prehet në një diell, ku ka shpresë edhe jetë.

Erë nektari na bashkon, plotë petale dashurie,
Këngë poetësh këndojmë, pentagrame lumturie.
Ndaj e dua këtë jetë, ndaj besoj tek fryma e Zotit,
Se më dha një tjetër diell që m’i teri gjithë lotët.

Seveme Fetiqi: IKJA NGA VETMIA

IKJA NGA VETMIA

Ika ne kete buzembremje
nga vetmia
hyra neper rruge te verbuara
mos ta takoja
ajo ecte si re e bardhe
mbi kurora malesh
duke mi ndjekur
hapat e shpejt
te zemres se ngazelluar

ika sonte nga vetmia
gjurmet e mia te heshtjes
deshta ti fshij
ne shiun melankolik

s deshta
sonte te jam e vetmuar

deshta ta shuaj etjen
ne detin e syve te tu

Vullnet Mato: GJYSHJA PËR BIJËN E SHEJTANIT

GJYSHJA PËR BIJËN E SHEJTANIT
 
Gjyshja pa dhëmbë në gojën e madhe,
qeshte dhe me ledha më quante keç.
Nëna e nënës, jetëgjata me tumane
qeshi plot nëntëdhjetë e tetë vjeç.

Si ajo plakë gazmore dhe kapedane,
në jetën time nuk më deshi askush.
Më lëmonte kokën e nxirrte bajame,
nga xhepat e tumaneve të fryrë kaush.

Bir i gjyshes të bëhesh djalë i mirë,
mos puthësh kurrë “Bijën e shejtanit”,
si ai dajua i madh që na vjen i pirë,
me atë të flamosur nga degët e manit.

Dajua sarhosh s’më pëlqente as mua,
ndonëse më jepte të thyeja bajame.
Se kur vinte me këmbët i penguar,
kundërmonte të puthura era shejtane.

Kur arrita vetë moshën e pjekurisë,
u bërë kureshtar si ishte ajo dreqe.
Putha buzët e saj te gota e rakisë,
bija e shejtanit s’mu duk aq e keqe...

Dhe në dasmën e motrës, çakërrqejf,
i thashë gjyshes para shishes me verë:
Putha bijën e shejtanit sa u bëra dreq!
Ajo qeshi atë ditë më fort se çdo herë... 

Nijazi Mripa: FEMRA KOSOVARE

FEMRA KOSOVARE

Femer Kosovare,moj Dashuri e rralle
Ne syte e tua prej argjenti,Drini e Sinica rrjedhin
Dhe ne ngrohtesine e shpirtit derdhen,
Shkendijat e shikimit tend,
Yje te vegjel jane
Qe rrezatojne me liri,
Me deshiren per paqe.

Femer Kosovare,moj Shqiponje krenare
Ne floket tua te arta
Shiu i Dukagjinit flene
Dhe prarohet ne fusha
Neper te cilat shkele,
Me hapin plot shprese
Per nje te neserme me te mire.

Femer Kosovare,moj Zane e Malit
Ne duart tuaja magjike
Ruan ernat e Alpeve
Dhe i leshon qiellit qe te mbartin
Kengen e lumturise.

Femer Kosovare,moj Shote
Kraherori juaj eshte i bute dhe i ngrohte,
Sikur Liqeni i Ujmanit
Dhe ne te le te flejne
Femijet tuaj me endrren per Token
E shtrenjte per te gjithe ne.

Femer Kosovare,moj Bukuri perrallore
Qendro ne pragun e Kosoves,
Ruaje me fuqine e shpirtit
Dhe butesine e fjaleve,
Me kurre mos lejo
Qe kaloresit e erresires
Te kalerojne ne oborrin e saj,
Largoji me kenge shpirterat e te Liges
Dhe vezullo qiellit me bukuri
Mbi kete toke te plagosur.


Femer Kosovare,moj TE DUA
Gjyshe,
          Nene,
                 Bije,
                      Moter,
                               Grua...

Dëshira Haxhi: Te dua vetem ty!

Te dua vetem ty!

Dehem me driten romantike te henes
ate hije drite neteve perqafoj
Ah..... bukur belbezojne buzet e tua
nuk flasin, pikturojne fjalen te dua!

Te puth,perqafoj endshem te shtrengoj
vegim i qiellit hesht por enderroj
ndek rrugicat ne rruget e dashurive
shkendije e ndezur,boten tende rrezatoj

Nuk mundesh mes fjalesh,t'me kuptosh...
Zgjohu nga gjumi i puthjeve te mia
ta kam thene shume here mes perqafimesh
frymon vetem ty brenda fjales "te dua"!

Ymer Nurka: DITLINDJA E POETIT

Ymer Nurka

DITLINDJA E POETIT...
/Lirikut të madh Vehbi Skënderi/

" VEHBIU, lindi atë ditë Maji.
Perëndoi në këtë ditë të qershortë
Kënga i jehon ndër mote fuqishëm
E s'lë vënd për vaj, e për mort…"
Autori


Nuse u bë Lenia, atë ditë Maji,

U puth me Diellin...e foli me Qiellin...

Perëndimi i purpurt,

Nën tingujt e zemrës,

U qep me fillin e ëndrrës,

Nga duart e zanave...

Të visheshe ti, o Princ i Këngës...



Leonë ishe, atë ditë Lenije...

S' të mjaftuan lulet e çelura ndër viset e tua

Lulnaja të tjera, prej malesh i more hua,

Majë më majë e skaj më skaj...

I përralltë kish ardhur ai Maj.



Prej rrobulli të kuq, u gdhend një djep,

Nga zogjtë, më të bukur të pyllit,

Kënge pas kënge, nën dritën e yllit

Cep me cep, e sqep me sqep...

Kish çelur një jetë..., një jetë e vërtetë

E mbushur me aromat e Prillit



Qumësht premtuan, sorkadhet e malit,

Të mjaltët, të njelmët, si shpirti i djalit...



Me rreze yjesh u thurën shpërgenjtë,

Dhe Hëna zbriti me duart e Muzës

E plotë e verdhë, si kulaç poganiku...

Dy duar të ëndërrta, u bënë kumbarë,

Minareja u prarua, nga drita e shënjtëve,

Filli i Platintë dridhej, nga tinguj qiellorë,

Kish lindur ai , Këngëtari më i ëmbël i Botës.



E strehët pikuan, lot të hareshëm,

E odat u mbushën, përplot mysafirë,

Dollia dhe kënga, jehoi aq ngeshëm,

Si festa e një dite të mirë...



E ylbertë rrodhi drita, prag pas pragu,

Nëne pas nëne, e plak pas plaku...

Nuset dhe çupat, hodhën mbi supe,

Tylin pranveror të stolisë,

Ti ngjanin Ofelisë...



Gjersa kënga rrodhi, ndër damarë, si gjaku,

S'ka muzg, të shuajë vezullimin e atij Agu...

Nijazi Mripa: KOSOVE – VENDLINDJA IME

KOSOVE – VENDLINDJA IME

Permes dritares shoh shpirtera transparent dhe veshtroj ne pakufi,
Heshtja uleron porsi zerat e te paaarritshmeve,
Behu endrra ime.
Enderr e kapshme sikur drita.
Enderr me emrin Kosove.

Ajo,jeta e se ciles qe ulur ne skaj te dritares dhe shikonte vdekjen ne sy.
Jeta,qe sot vezullon ne syte e shpirterave te panjohur te nje atdheu .
Atdheut tim.

Do te kujtohem edhe njehere(e shumehere) per gjithcka qe na ka ofruar.
E shumepak( teper shumepak) i kemi dhene.

Cdo nate e derdhur ne horizontin qiellor,e cdo deshire me agimin e ri.
Ca shpirtera,ne besimin e jetes te lumtura,
Ose te asaj qe per te gjithe ne eshte dashuri e perhershme,
Nena e perhershme.

Ne fund megjithate do te shohin ndjenjat e tyre te hedhura ne leter,
Do te kuptojme qe per Kosoven fjalet nuk ekzistojne.

Cdonjera eshte e imet dhe e padukshme
Dhe nuk mund te perthekon llaven e mendimeve te mia.
Ndonese ja vlene te provohet.
Ndonese ja vlene te duhet ajo e pashpjegueshmja.
Atdheu.

Dhe atehere,kur t’i mbylle syte do te shoh dhimbjen e saj,
Por do ta le te mbetet e paharrueshme.

Do te mundohem ta shoh inatin per jete dhe vdekje.
Do te shoh ate qe ekziston,krenare dhe e perhershme – sic e ka dhene Zoti.
KOSOVEN.

Mirlinda Musaj: SHEKUJVE TË LIRISË

 

 

SHEKUJVE TË LIRISË

I madh flijimi

1.

Erdhi koha e festimit
me lodra e vallëzime
mjaf duruan dardanët
sa e sa sundime!
2.
Zhduku, moj dallgë,
shkatërrim natyre,
zhduku sa më larg...
oh, shekuj marrje fryme...
3.
Të shuhet stuhia,
buruar nga djalli,
mos t'i marrë gjethet,
mos të zverdhet bari!
4.
Me dekada, shekuj
I madh flijimi,
me gjak e shkrim
I madh sakrifikimi.
5.
Të shuhet uragani
me të dallgë e detit,
të zhduket dragoi
Ëndrrës së mllefit...

Venitja e helmimit
6.
Pjesës verilindore
kështjellë qëndrimi,
aty jeton dragoi
Me gojë helmimi.
7.
Kështjellë e frikshme,
Vargan porosish
Herët apo vonë
Shkrumb kjo Dardani…

8.
Dardania trime,
Kurrë s’u pajtua,
Me heroikën e saj
dragoin ka tërbuar!
9.
Dragoi po venitet
S’lëshon dot zjarrin.
Inati i tij madh ,
s’mposht shqiptarin...

Kafazi i Dragoit
10.
Ej, moj portëmadhe ,
portë e stolisur
Prite ti lirinë ,
tek ty është nisur...

11.
Ja po rrëzohet,
i ndryshkuri kafaz
Hekurat po këputen
pëllumbi fluturon lart...

12.
E, more dragua,
të erdhi ditë e fundit,
Shihe, more i mjerë ,
flatrimin e pëllumbit…
13.
Kosovë, o lavdimadhe
Ç’lezet të ka historia.
Mbyllur dragoi në kafaze
E sheh se ç’qenka robëria…
14.
Këtë ditë bekimi
me shekuj kemi pritur,
tani që e fituam
s'ka për të ikur!

15.
Goditja që të vriste
nga gjakpirësi i etur,
ëndërronte të shihte
çdo shqiptar të vdekur!

16.
Heronj u vranë...
të gjallë me shpirt,
lart ngrihet krenimi
flijimi për këtë ditë!


17.
Do të thonë dikur
qenkej një dragua,
nga goja e helmët,
helm kishte lëshuar...
18.
…. Eh, moj martire,
Kjo liria e vërtetë,
Acarin e dimrit,
shndërrim
në verë të nxehtë…



Data 17 shkurt,
viti 2008

Deshira Haxhi: NDJEJ FLLADIN E DASHURISE

NDJEJ FLLADIN E DASHURISË

Ku ta gjej ,me c'drite ta kerkoj
mikun qe zemren time di te lexoje?
pyes vehten, bertas si e marre
Danubin blu njeri me ka pare?!

Ne ballkonin e zemres sime
lule mbjell per secilen dite,
me lotet e syve te mi i ujit;
kujt t'ia dhuroj kete dashuri te brishte?!

Vizatoj zemren time ne endrren e luleve,
petalet rene sheshit me shikojne me cudi,
gonxhet heshtur flasin me ze te mbytur
kete ylyber drite ende nuk e sheh njeri?!

O bote e verber, tinzare si skile,
Mos mendo se me lodhe, me mposhte,
varka ime me vela ne detin blu
jep kushtimin; jam ketu, jam ketu…

Liman Zogaj: NUK E DI

 

 

 

NUK E DI

Nuk e di
a me shkrepi vetetima
mbi vetullapo plasaritja e fatit
e qane edhe
shkembin.

Nuk e di
Oj bukuri e dheut
kushe ta rrenoje
at fatin e zi
dhe pret nene strehe
ku nuk kthehen me shtegetaret.

Pas diellit
po digjem
e kurr
emrin sta harrova.

Hajdin Morina: GJAKU I MUJËS

Hajdin Morina

GJAKU I MUJËS

Shprushi prushin e historisë
U mbush zjarr dhe u nis...
Plot Atdhe iu mbushën sytë
Kur hyri i pavdekshëm në Kosovë
Në atë dhjetor

I përqafonte katundet
Qytetet e Shqipërisë
Që ishin shkoqur nga trungu
Pazareve të historisë

Seç e shkrinte borën seç e digjte kufirin
Në atë fund të motit
Në atë fund të mortit

Drejt qiellit ngjitet përditë
Liri dhe Arbëri
I shkrepin sytë

Fatos Ashiku: TË PAÇIM NË KRYE TË SOFRËS!

TË PAÇIM NË KRYE TË SOFRËS!

(Nje dedikim modest mikut tone te perbashket, Haxhi Muhaxheri)

E lehte per druvarin ne mal
te perzgjedhe lenden drusore
e lehte per ate qe e laton
e lehte per ate qe e nderton.
por veçse duhet mund i madh
nje zemer te madhe te keshe
te besh bashke dy shqiptare
ja kur ja del e ben si duhet,

...e meriton ta mbartesh urimin
te paçim o mik ne krye te'sofres'...!


04.06.2011

Kujtim Stojku: T'PAVSHA GJITHMONË NË KRYE TË SOFRËS

 

T’PAFSHA GJITHMONË N’KRYE T’SOFRËS

 

/Haxhi Muhaxherit me rastin e ditlindjës/

T’gjith’jemi ulur përrreth sofrës
Si një unazë e florinjtë
Sa bukur t’gjithë po t’na shohësh
Duke kthyer me fund për ty dollinë.

Si deti me valë vazhdojn’ urimet
Tinguj gazmor përhap sharkia
K’shtu u mbledhshim për t’gjitha gëzimet
Sofra shtruar me t’mira plot,lumë derdhet rakia.

Gëzuar ditlindjen mik t’uroj nga shpirti
Me shumë mall na ke mbledh rreth sofrës
Patsh’ gëzime gjat gjith’ ditëve t’vitit
K’to vargje t’thjeshta prej zemre m’rrodhën.

E k’shtu t’pafsha gjithmonë në krye
Duke ligjëruar fjalën e bukur shqipe
Gëzuar ditlindjen për jetë e mot
Përshëndetje t’zjarrta t’çoj prej Shqipërie…

Tirane .5.6.2011.ora 13.00

Mentor Thaqi: GEZUAR!

Gëzuar!!!

Gëzuar dje, Urime sot,
qofsh i lumtur shumë-shumë mot,
sa t´na mbajë gjallë kujtesa,
s´do të prajë, dëshirë-uresa!

E kem shtruar bukur SOFREN,
mirë për vëllaun, bukur për motren,
me traditë, letërsi, historike,
Sofer t´begattë Poetike!

Për cilat vëlla, të t´përgëzoi sot?!
Për krijimet tuaja të shkelqyeshme?!
A për Ditëlindjen, sivjet e n´mot?!
Gjithësesi për punë shumë t´vyeshme!

Sot të gjithë me shum gëzim,
e mbajnë ISON me një URIM:
- Përgjithmonë dhe sot-k´tij heri,
Urime e Gëzuar, Haxhi Muhaxheri!!!

M.Th.5.6.2011 (08,19 h)
　


Haxhi i dashur, vargjet tuaja janë xhevahire të shkruara, një temë letërsie dhe kritike letrare që don analizë dhe vlerësim më të gjërë, si krijues i shkelqyer që je!!! Sot kemi arsyeshmërinë e dyfishtë të të urojmë! Pse??? Epo, qëlloja vet... "DJALOSH" i mirë! Hahaha! Gëzuar!!!***URIME O HAXHI VËLLAU!

Xhelal Ademi: TRI POEZI

PËR TY DHE JETËN
　
E kotë më qe udha në këtë botë të zhveshur
Mbi sfond të vetvetes qesh shtrirë sikur hije
Shpejt u tret magjia, hapi Yt i ngjeshur
Ndër copëza kujtimesh kur shkoje dhe vije
　
Ndaj udhët e korbëta heqin zvarrë këtë terr
Mbi themele kotjesh një ndjejnë më rri varë
Përse daulle t’huaja përreth ndjellin ferr
E më fikin diellin që kurrë s’e kam parë
　
Ah jetë që kalërohesh dehur si fërshëllimë
Je ëndërr që këputesh ndër qiell të pa anë
Herë hapesh herë mbyllesh, mjegull e vetëtimë
Ndaj pak të lëvduan, shumkushi të shanë
　
　


Për ty dhe jetën
　

E kotë më qe udha në këtë botë të gjveshur
Mbi sfond të vetvetes qesh shtrirë sikur hije
Shpejt u tret magjija, hapi yt i ngjeshur
Ndër copëza kujtimesh kur shkoje dhe vije
　
Ndaj udhët e korbëta heqin zvarrë këtë terr
Mbi themele kotjesh një ndjejn më rri varë
Përse daulle t’huaja përreth ndjellin ferr
E më fikin diellin që kurrë se kam parë
　
Ah jetë që kalrohesh dehur si fërshllimë
Je ëndërr që kputesh ndër qiell të pa anë
Her hapesh herë mbyllesh,mjegull e vetëtimë
Ndaj pak të lëvduan ,shumkushi të shanë
　
poezi
　
　
　
　
Të përgjigjem　

Themelura që ndërtuam mes dy brigjesh ishte prishur
Hijezeza e pat tretur a vallë lumi e kish grishur
Që të dilja me të ecur, megjithmend e kisha kot
Vallë të fleja këtej bregut por a mund të rrija dot
　
Ndaj u nisa nëpër dallgë siq merr udhën lundra vetë
Kur kusari ka mbyllë sytë ka kërcyer n’tjetrën jetë
Kështu valët më kanë rrahur por si dola nuk e di
Seq mu shpif në mendje fare dora jote për çudi
　
Atbotë rroka nga së largu dorën tënde gjith shtërngim
Shpejt më shpuri përtej bregut tek ka gjëmën malli im...
　
poezi

Vullnet Mato: KU I KEMI HERONJTË E SOTËM

KU I KEMI HERONJTË E SOTËM

Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar?
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë.

Mbushin faqet e shtypit dhe ekranet me ngjyra
disa prototipa të rëndomtë të llojit “Big Bradhër”,
që kacafyten tre muaj dhe bëjnë tualet në pasqyra,
për të fituar miliona duke puthur vajzat e radhës.

Palosin lojëra fjalësh në mikrofona opinionesh,
oratorët që shfaqen njëmijë herë në njëmijë ditë.
Mohojnë me nihilizëm bëmat pozitive të çdo kohe,
dhe pompojnë pareshtur të paaftët për “mrekullitë”.

Nderohet kush zotëron mirë mjeshtërinë e shpifjes,
kush zbraz për rivalët helm më të fortë se gjarpri.
Kamera spiune peshkon heronj video-përgjimesh
dhe hajduti milioner del nga lypsarët më i varfri.

Çmohet kush pa turp i rrëshqet moralit të elitës,
kush durimin njerëzve ua shkërmoq me daltë.
Ngrihet lart në qiellin ashiqare të mesditës,
kryevepra e atij që shkel ligjin, sa e bën baltë.

Quhet kryetrim ai që përdor lirinë si pronën e vet,
dhe nga milli i rebelimit të gjakut nxjerr shpatën;
sulmon të drejtën e të tjerëve egërsisht dhe godet,
duke plagosur rëndë kushtetutën dhe gjykatën.

Mendjehollët më të mprehtë po dalin gënjeshtarët,
që shpikin shfajësime duke pasur dështimin kalikiçi,
që fshehin si disa gra jastëkun te barku i barrës,
dhe në përfundim pjellin hiçin nga mitra e hiçit.

Ku janë guximtarët e bëmave të mëdha heroike?
Ku i kemi heronjtë e sotëm të vetëflijimit fitimtar?
Flenë moteleve me dashnore e kurvicka histerike,
pinë “Viagra” dhe injektojnë “Heroinë” në damarë.

Fran Tanushi: ILUZIONISTI

 

ILUZIONISTI

Djalli   puthisë
bindjen kryeneqe
bri definimit  dyshues

Në tryezë kur  ul
shenjeten dhe djaj
në kërkimin  e  moralit  shperfilles

 Shpirterave   të shtjerrur
 ju ngulitë bindjen
e ushqimit  shijehidhur
 duke  mbetur argat

i frymzimit boshatises
me mirësi iluzioni

Me   realizimin e   synimit
të profitit mbresëlënës
tkurr polet imagjinuese

Nën siglen e  proklamimit
të së  pa mundures  së  mundur
 çelsin maxhik e dredh

Iluzion -
iluzionisteve dhuratë

Dhimiter Kokaveshi: NEÇO MUKOS

NEÇO MUKOS
　
Αnijes, detit dhe dallgëve…
Guxoje! Përplaseshe, jetës
Kuvertës së anijes ku dehjet,
I përkisnin… thellësisë.
　
Me kaltërsinë e valës, jeta!…
Të mashtronte dhe shtronte
Ç’do moment mbi Neçon,…
Një mendim.
　
Ledhatime jetës s’tu afruan
Dhe pse mes vargjesh
Zbraze nur… të bukurisë.
　
Dallga mes bregut endet
Përjetuar dhe pse përballë
Teje krenohej dhe shpaloste…
Energji.
　
Gjithë kaltërsinë
E shpirtrave gjykoje
Dhe reagoje mes trazirash
Qe ushqenin pa trishtim.
　
Gjendja, jeta dhe dallga
Daltave përballej
Gdhëndur skulpturës
Së natyrës reagonin…
Hidherim.
　
Ajo!…serish anijen
Po sulmonte
Dhe përgojonte e pa denjë
Mbi vëllim.
　
Uji!… Mbi ty?…
Guximit nuk deshtoi
Mes pikave tentoi
Reagimin dhëmbit
Tëndë, pa përtim.
　
Si paralajmerim!… E theu
Dhe jetës tënde reagonte
Mbi provokime qe të çonin
Kohëzgjatjen, në mërgim.
　
Ajo!…Nxitimit jetë…
Mbi dhëmbin të synonte
Vitet, u trëmbën, si vite
Në mbarim. Ajo!…
Pa maturi mes përkushtimit
Reagonte,… pa maturi.
　
Jetës!…
Një monument lavdie
I ngrite vargje, mbi to!…
Skalite bregun me ledhatime
Dhe melodive Himarjote
Qe hymnëzoje u dhuroje
"Vajzën e valëve" dhe grupin
Pentatonik, polifonik.
Mes tyre dhe Ti!… po vezulloje
Përjetësisë.
　
　
　
Poezi nga Dhimitër Kokaveshi

Neço (Nestor) Muko ishte daja i babait të poetit Dhimitër Kokaveshi. Mbi kujtimet qe babai i ka lënë mbi Neçon poetit, ishte dhe një pikë qe u përplas kuvertës së anijes në udhëtim dhe pika... i shkoi në dhëmbë duke ja thyer atë. Në bazë të këtij informacioni poeti i ngriti vargjet "Feniksit" Himarjot".
　
Për "Sofra poetike": Kujtim Stojku

Tahire Xani: SI XHAMI I THYER

SI XHAMI I THYER

Kaluan ato ditë
Kur lulëzojë dashuria
Kaluan edhe ditët
Kur dielli shkëlqente
Mbi dritaren e dashurisë sonë.
Por një furtune pa pritur
Theu xhamin e dritares
Ku ne thurnim
Të shenjtën dashuri.
Pas kësaj furtune
Asgjë nuk mbeti
Vetëm copat e xhamave
Që të thernin
Sa herë i kapnim në duar
Mbeten copa kujtimesh
Që më nuk mund
Ti bashkonim
Që do të mbesin si një ëndërr
Në rrugët e Parajsës.

Sabit Abdyli: FUNDI I PËRRALLËS

FUNDI I PËRRALLËS


Motit të trazuar si askund
Përmes klithmash të pafund
Të përzunë

Dallgët e kreshpëruara
Të bardha si retë
Të prunë
Me vaj në buzë
Buzë gremine

Biçim njerëz
me përralla mbretërish
Erdhën
Me bisht ndër shalë
E shkuan



Janar, 2011

Arlinda Lala: TRI POEZI

LULJA

A mund te vrapoje 

një lule

edhe përbrenda ëndrrës

dhe shpirtit,

dhe si duket hija

e saj,

E këpus për t'i marre 

ere,

pa arome askund nuk mund

te nisem,

SHPRESES as LULEVE

nuk u pëlqen shporta.

                     

                  

BOTA NUK ESHTE E ATYRE

Bota nuk eshte e atyre

te cilet mendojne 

se mund te blejne perendine,

e jane milingona

ne rrugen e jetes 

Bota nuk eshte as e atyre

qe enderrojne se edhe hena 

mund t ju behet dielll,

e rruga argjend

ne fund do te mbesin 

vetem gote pa uje dhe drite

                                

 

HESHTJA NE DHOME

Nganjehere cdo gje

eshte e mbuluar

me heshtje ne dhome

kukullate mia te varura

neper mure

pikturojne dhimbjen

vazoja e kthyer permbys 

loton ne heshtje

per nje lule hene, 

kapela ime e pikelluar

e shikon pasqyren,

une meditoj me 

kukullat e mia,

ne heshtje e pikturoj 

merzine ne dhome...

Isuf Hoxha: KU DO TE ISHIM

KU DO ISHIM TANI

Inket ti rezistonin çfarosjes
biblioteka mos digjej ne Aleksandri
ne Parajs molle mos kishte t'mbjellur
si do mekatonin Adami me Even
ku do ishim tani
Zeusi te leronte token
Jezusi te gjuante peshq
Muhameti te shiqohej para pasqyres
ku do ishim tani
Kryqezatat te dilnin per vikend
Islami te freskohej ne det
fashizmi te mrizonte nen lis
ku do ishim tani
Da Vinqi te thurrte triko
Teslla te lozte pikadhi
Ajnshtajni te lozte golf
ku do ishim tani
Çfar do ndodhte
Gjergj Kastrioti mos te kthehej ne Kruje
Ismail Qemajli mos te mbrrinte n'Vlore
UCK-ja mos te dilte maleve
ku do ishim tani

Lindita Prenga: PERGJIGJJA

PERGJIGJJA

Zemra me pyet e mendja shtegeton
fjala mendohet e dora ngulmon
Syt kerkojne veshtimet nuk reshtin
endrrat nuk flene liri ato presin
  

Kujtimet ngulmojne kohe ato s'kan
jeta vazhdon bukuria merr nur
Kanga kendohet, jehona merr  ane
dora derdh vargje, fjala merr udhe

 Zemra po me pyt endrra po zgjohet
dashuria mori fjalet, kujtimet peshen
Syte fshine lotet veshtrimet  rendin
pergjigje nga une  te gjitha keto presin

Besa lidhet bese e fjala zuri vend
zemra dashurin  jep edhe dhuon
Kujtimet nderthuren me jeten qe rend
dora hedh vargje e vargu shtegotn

Bukuria shton nur finec e hijeshi
dashuria jep jete e jeta dashuri
pergjigjen e gjeni tek te gjitha me rradhe
gjithcka qe jetojme, dashuri e malle

Ramadan Emini: DY POEZI

VARGJET E POETIT

E vargjet e poetit vijnë valë-valë,
Si gurgullimë e krojeve të atëdheut
Si valet e liqenit nën dritën e qiellit.

Nga thellesi e shpirtit buron fisnikëria
Nga telat e lahutës derdhet menquria,
Në djepat e fëmijëve gdhendet historia.

Nga thellësitë e lavdishme të motit
Jehona e këngëve kreshnike dëgjohet
Zemra gezohet e si mbetet vend lotit.

Edhe plaget e Gjergj Elez Alisë sherohen
Nga jehonë e këngës e penës së poetit
mali me malin bashkohen anes brigjeve të detit.




DRITË MBI ERRËSIRËN

Re të murrme mbushur me sorra,
E korba të zi si futa e natës,
Derdhur të tërbuara e hakërruara,
Mbi trojet e lashta e të shënjta
Të tokës Iliri e të Dardanisë.
Mendje e shkretë e përhumbur,
Thurur me intriga e rrena të leshta,
Shpirt, kokë e zemër tjetërsuar,
Nga gjelle e helmtë e ferrit të kuq,
Gatuar e zier nga flligështia.

Ku jeni shqipe krahë shpërveshura
Mbretëresha krenare të qiellit,
Korbat e sorrat e zeza ta perdhosën
Folenë e të futën në zi...
Kthehu ti e shenjta drite e Ainit,
Kthehu sërish ndriçoje qiellin,
Tokën, detin e mendjen, kthehu
Me driten e kalter të hyut të Jetës,
Kthehu e çjerre terrin, ti dritë
E shnjtë që gjalleri e jetë mbjell,
Ngado që rrezaton...