Freitag, 19. Juli 2013

Një poezi nga Irena Gjoni

 
Irena Gjoni

KOHË TEK SHTYLLAT E HERAKLIUT
(Shkeputur nga libri “Tatuazh ne shpirt te detit”)

Më në fund...
Më në fund mbërrita
tek Shtyllat e Herakliut

Gdhendur në njërën
(Ndoshta prej parambërritit tim
A ndoshta prej mbërritit të parë
pas Herakliut)
deri në shpirt te shkëmbit
gati në thërrmim gjeta fjalët:
“KOHA SHËRON GJITHÇKA,
PAÇKA SE ME VONESË”

Në hutimin tim,
në të pabesë më puthi
Perëndia e Diellit

Unë riktheva të puthurën
po në të pabesë
Në gdhendje tek shtylla tjetër:
“PO NËSE S’KE MË KOHË,
MOS NDOSHTA
ME PLAGË TË PASHËRUARA
TË DUHET TË VDESËSH?”

Më në fund...
Më në fund mbërrita
Tek Shtyllat e Herakliut
Para më pak se të më dilte gjumi...


(Shtyllat e Herakliut – Toponim mitologjik që nënkupton mbërritjen në kufirin ekstrem, në fundin e botës, ku zbriste vetëm perëndia e diellit, Helios.)

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen