Zyba Hysa: MONEDHE E ARTË

 

MONEDHE E ARTË...

Kur jeta më pushton me rrjedhën e saj,
E mendjen as tek vetja s’e kem,
E shoh dashurinë,
Rrëzuar mbi tokë pa frymë...
Qëndroj...
Panik...
Rrëzohem...
Thua se po jepja shpirt...
Për të shpëtuar veten,
Në çast rimarr fuqi,
Gojë më gojë i bëj frymëmarrje,
Gjer zemrës t’i dëgjoj rrahje...

Fillon pulson symbyllur...
I këndoj më pas ninullën e saj:
“O Hyjnesha ime,
Që hirin e marr nga Ti,
Mos ik... mos më lër jetime,
Dhe shpresën ta kam veshur ty...”

Lotkënga e zgjon nga përgjumja,
Plot hijeshi stinore... ripërtërirë,
Dhe këngës sime,
Me këngë iu kthye si trime:
“Të gjithë flasin për dashurinë,
Të gjithë me etje ia pinë ëmbëlsinë,
Po dashuria e ka një çmim,
Monedhë e artë... PËRKUSHTIM!”