Brahim Avdyli: SI S’TË NJOHA KOSTANCË

 

SI S’TË NJOHA KOSTANCË

Qindra herë vi dhe shkoj prej teje Kostancë
të gjëjë fillet e tua nëpër shqiponjën e hershme

shpeshherë të shikoj e luaj me veten time
duke numruar çuditë që kalojnë pranë meje-

i mas vitet e mia që rodhën në heshtjen e pa gojë...

A mos ka ndonjë bukuri të rrallë e të veçantë
që zë vendin e parë pranë Bodensee,
kjo vashë gjysmë e zhveshur, me kokën lartë
sillet rrotull
me demonët në duar të ngrehura lartë-

gjinjtë e fryrë sikur e shpërthejë karahorin!...

Unë nuk e njoh asnjë njeri në truallin tënd
sa herë m’u kanë lodhur këmbët nëpër ty
duke kërkuar varrezat ilire deri në Kreuzlingen-

prore ndalen te muri i „spätrömisches Kastel“

më duket se jam rreth teqind vjet pas Krishtit
dhe e shoh veten kudo së bashku me romakët

atëherë, nuk e mbaj mend se ka qenë aty
restoranti De Medici
e mbaj në mend vetëm kishën romake katolike
me kokat e shqiponjave që zënë gjarpinj në Münster-

jam një ilirian i hershëm në Kostancë që nuk flet

por dëgjoj të qajnë fëmijë në Münsterplatz
një sicilian të shkurtër e të përkulur që prap nuk flet
prandaj, nuk më njeh as ti e prore nuk ke fjalë,

vi të derdhë dhembjet e mia në liqenin tënd
e ato më bëhen aq shumë sa mezi i sjellë
e njoh kalldrëmin tënd, zallin, gurët e dheun-

kaluan pesëdhjetë vite pa këmbyer dy fjalë
me heshtjen tënde të dhimbshme memece!...