Buqetë me poezi nga Sabit Abdyli

Sabit Abdyli

STINË GRAMOFANIE

 Gramafon i prishur  rrokullis fjalë

Gojën e pistë 

Në studio, gazeta,  portale, kuvende...

 për  të trashur kuletën 

Mbajnë ison idhujve pa tru 

Stinë  gramofanie me fjalë prapa kurrizit

E të ramësh  të ulëta panda

Maj, 2020

UNË E TI

më shumë se për famë

para

bajraktarizëm

kem  nevojë për të vërtetën

rehatinë

ngjyrat e Flamurit

grunore

qiellin e hartën qelibar

librin për bletët

folenë e zogut thurur me këngë

Maj, 2020

UJË QË NUK PIHET

Ec edhe ec me shpresë se do vazhdoj drejt

Të ik e nuk ik dot nga vetja

E rrethi me ujë që s’pihet

Por, është parajsë bretkosash që ngrysen e zgjohen me këngë

Ra e s’ra shi argëtojnë mbrëmjen

S’duan të dinë për PANDEMINË

Demat me brirë që as grahen as ngrihen

Bërlyken duke hedhur mjegull mbi shpinë

Prill, 2020

ATDHEU NЁ VALLE

Të rëndon mbi kurriz,

zogori e harbuar.

Drejt, më s´mund të rrish,

lodhur je, lakuar…

Me bojëra në duar,

ngjyejnë, ndërrojnë fytyrën.

Si kameleonët, 

Motit ndërrojnë ngjyrën…

N´emrin tënd, ATDHE,

për kamje, lavdi,

n´Listë hyjnë me djallin,

me dreqin bëjnë dashni…

Prill, 2020

TË BARDHËN

Sorrat sqep zhytur deri në gushë

I lexojnë ligjet sipas motit

Bëjnë avokatin

përlloçin

Të bardhën

e nxijnë demokracinë

si është më keq

Prill. 2020

ME ASHT E RRASHTË 2

Dashuro gjuhen e ashtit tënd

Zemrën e zemrës, shpirtit

me ketë gjuhë të njohin, të dinë

Prej nga vjen e kush je

Trashëgimtar  i së kaluarës të shenjtë për ne

shqip me ëmbëlsi nëna të tha:

në këto troje je i pari 

me asht e rrashtë je bir shqiptari

Prill, 2020

MOS  

Ku nuk bleron fusha e shpërthejnë pemët

mos përmend fjalën pranverë

qiellit të  qytetit ku nuk fluturojnë pëllumbat

e çerdhe dallëndyshet nuk ndërtojnë 

fjalën liri mos e thuaj

ruaje higjienën

mos ngul kunja me secilin 

me të panjerëzishmin

zor të ndërrosh fjalë e ecësh shtegut

drejtë 

për dhembjen kur ke dhembje shkruaj

mos kopjo vargje dashurie

po nuk t’i shkroi zemra

nuk vlejnë

përndryshe

je vetëm notë muzikore  false

që prish melodinë

Auckland, 2020

PËR LEJLEKUN 

E doje ligatinën  e njomur me shavar

Që as gushti nuk e thante

Gjëje më e mirë që dëshiroje

Tek peshkoje  në moçal

Erdh  hutini  e nisi këngën ndryshe

thau  ligatinën lejleku im

Tokën e bukës ja  shtruan beton

Të mos  përlloçët  hutini

kur del për xhiro në këmbë

ani se shpirtin  e ka siç e ka

këpucët i do xixë

livadheve  të  zaptuara ngrehen vila 

shtruan asfalt

s’e merrje me mend se parajsën tënde lejlek

për ty e bënë të pabanueshme

e do të  thosha të bënë të mos e harrosh

të bënë të jetosh stinën më të bukur tendën

të mallkosh  (e dija si paren e kuqe) se nuk mundesh 

e nuk ke si të mallkosh shpirtin tënd

i imi lejlek

Prill, 2020

U ÇORËN MASKAT

Recitojnë papagajtë në tribunë 

Në kohë  pandemie

Me maska dyfish në fytyrë 

Për të përmbysur shpresën

Kënaq ambiciet

Ballkonet e pallateve zhurmojnë

Psherëtijnë

Protestojnë në Prishtinë

25 mars 2020 

MOTIVE BARDH

Lumenjtë vrapojnë agimeve të blerta

Lënë pas gurrat për të  njomur livadhet në vapë

Për lumenjtë kafshatën e gojës kem nda

Buzë bregut harliset bari në pranverë

Jeta e bardhë   përflakur me diellin zgjuar 

E bardhë me filiza  e bardhë  

Shkurt, 2020

MALL I YLBERTË

Nëntë ditë e nëntë  net larg

Kish shkuar nuse Doruntina

Vetmonte hënë mbi re

Shtigjeve mbi shkrepa nëpër stinë

Zogjtë shtegtarë   iknin e vinin

Në guri të vatrës motra

Shëngjergj për Shëngjergj 

Loti shi sixhim i rrëshqiste

Tek mendonte;

Çka u bë  me nënën

vëllezërit e fjalën e dhënë

Janar, 2020

NË KORIJE

Në korije drurëve po u bien gjethet

Nga zhveshja të trembur  ikin zogjtë 

Lejlekët i merakosin hilet e shpendkeqve 

Lulebora ka nxjerr kryet  mbi borë

Qe sa 

Në Korije erërat e bardha në ethe

Janar, 2020

FARE

Mendimin tënd mbaje për veten

Ruaje nga përbaltja 

E mujsharëve mesjetarë të kamur

Mos e thuaj

Edhe kur të thonë se delikti verbal ka vdekur

Mendimi yt kot fare

Po nuk pate pushtet

Po nuk e shndërrove në ideal

Që s’rrëzohet me armë e para

Janar, 2020

BOTË QË NUK ISHTE E JONA

Qentë  në shekuj  në dritë të hënës

Na  kafshuan

Vragë  na lanë e na rrudhën tokat

Për dritë të yllit pesë cep 

Bufët e ngrirë  copa   këngën na bënë

Me një  çekiç e drapër në flamur 

Mbollën ag  me parulla e heronj  në bronz 

Nga një frikë e patrajtë

Të gjallët nuk ndjeheshin të gjallë

Janar, 2020

SHËNIME BIOGRAFIKE 2

Nëna 

Për dritë të gazishtës   thurte çorap 

Netët pagjumë të saj 

Më mbanin ngrohur  dimrave me acar 

Baba

Shkronjat e ndaluara tinëz kish mësuar 

E librin shqip e kapte me dy duart

Si gjënë më të çmuaR

Dhjetor, 2019  

PORTRET ARTISTI

Në atelienë e Van Goghut vjeshtë

I mori ngjyrat stinës dhe me brushë

Bëri  kryevepra arti

Për të gjetur qetësinë e shpirtit vuajti

E për të gjallë  nuk u kuptua

Pas ikjes

Si shportë lulesh të bukura me erë

Qëndron  e s’thahen kurrë

Nëntor, 2019

BALADË

Do të kthehem

Aty ku lisat rrënjës bëjnë rojë

Për jetë e mot

Me njerëz e damarit tim

Që amanet lanë

Kënga për flamur të mos ndalet

Aty të prehem edhe unë

Nëntor, 2019

KUSH JAM

Shkruaj  poezi 

Dhe nuk them se jam poet

Jam dhembje e dashuri më shumë

I çiltër dhe i dal mode kaherë

30 tetor 2019

PA FRE 

Ende nuk i more këmbët

Dy dekada në liri

Plëngprishësit e barkut tënd

Mbrapshtë hipur në kuaj

Dorën e keqe dëshirat pafre

Shtator, 2019

DUKE PRITUR

Në pritje mbetëm

Duke pritur

Të ngopen të pangopurit 

Njerizohet njeriu

Gusht, 2019

EVOLUCION SHËMTIE

katandisje tejmë 

asgjë me karar

heronj modern 

zhveshur  vlerash 

gërryejnë gjeografinë globit

nxijnë  shpresat  

e shkelin blerimin Pranverës

Gusht, 2019

GJETHIM

Në prehër të burimit  etur

Mashtrimet vijnë nga majat

Shpirtrat zhveshur në qiellin pashpresë

Presin premtimet e ëmbla 

Tupanët bien hidhur

Bastardët  në orët e ngushta

Kërcejnë vallen  e portokalltë

Spektatorët  ju dhurojnë  lule të verdha

Pa rrënjë

Vendi i shqiponjave ende  në gjethim

Korrik, 2019

SA SHUMË

Sa shumë luftë u dashka 

Kollën e keqe tonën shëruar

E mund dreqin e shtëpisë

Për të pasur shtetin kristal

Si vetë shpirti i trimave

Që  jetën dhanë

Maj, 2019

ORË HISTORIE

Për ideale lirie e dinjitet,

Aromën që lëshon ky vend.

Vetëmohim e qëndresë.

Si malet sup më sup në bjeshkë,

Ndër dhjeta mijëra po kujtoj tre:

Tek Grykë e Vajës, që lotin s'e thau.

Vit mynxyre, vit zie 1478.

Nëntëdhjetë vajza- zana krutane,

rritur me frymën skënderbegiane 

E ninulla trimërie nënash.

Dorë për dore hidhen në humnerë,

Për të mbrojtur nder!

Tek Kullë e Vraninës,

Në 1862 ditën kur qielli lëngonte në Vraninë. 

Oso Kuka me njëzetekatër shokë,

Hijeve të zeza të malit u bënte ballë.

Kur gjithçka u nxi,

Mos me u robnu’ nën Mal të zi.

Ndezën barotin 

Dhe yje ndritën në Shkodër e në Shqipëri.

Në Prekaz, mars 1998.

Pesëdhjetë e gjashtë Jasharët  rrufe drite.

Para topave serbe nuk u dhanë.

Me armë në dorë i dolën mbrojë shtëpisë

Këngë e qëndresës  ushtoi mal e vërri

Përtej Kosovës, përtej Shqipërisë!

Mars, 2019

CEP MË CEP

Që në nisje të jetës.

Cep më cep gjeografisë, 

dashuri, këngë e besë mbollën! 

Motet e vrarë nga lumturi e zogjve

Ilirisë  ju sulen: 

kurthe e kuajsh druri bri rrugëve ngrehen,

për të përgjumur baladat

zhdukur e plaçkitur pergamenë 

Arbënisë! 

Tetor, 2017

Buqetë me poezi nga Ajet Shala

Ajet Shala

NËN HIJEN E PLISIT

(Kushtuar Babait)

Mes rrudhash të babait të shtrenjtë

Lundrojnë nëntë dekada krenarie.

Në ugare kullon djersa si vesë

E ndwr vite mbillet farë e florinjve.

Nën hijen e plisit borë të bardhë

Currili nuk ndal kurrë gurgullimë

Rrodhi djersa si rrëkeja në ujëvarë

Rrjedh lumi që freskon ardhmërinë.

U zgjuan krismat e luftës së gjatë

Në shtigjet e zymta të sfidave

Mbete dëshmitar i historisë së pafat

Ndër fushëbeteja, si mes vetëtimave.

Nga mermerët e reja u zgjua liria

Hapi krahët dhe bijtë e saj përqafon

I miri baba merr urime me mijëra

Me bastunin drejt yjeve heronjtë numëron.

Në vitet e tua përherë e prekëm jetën.

Preka ëndrrën e re që nesër do të kem.

Gjithë lulet e bardha që mbushin degën

Për ty të bëhen fruta në çdo mëngjes.

Për ty thuren ditëve sa e sa urime

Që gdhenden tek kujtesa kohë pas kohe.

Në ditët që prekën fëmijët nëpër vite

Me ty morën krahë të fortë shqiponje.

SHANDANËT E DHIMBJES

Si një kalorës i vonuar erdha mbi kalin e çalë

Ishe hapi i dhimbjes së bardhë në hullitë e ferrit të egër

S’i ndihej tringëllima para portës së kalasë

Vetëtimat e ndjenjës shkrepën fotografi në zemër.

Yllnajave në veshët e shurdhër kaherë ju pëshpërtita

U tretën ëndrrat e bardha në qiellin e trishtë

Pa u zgjatur duart e lamtumirës kur niste dita

Nën qerpikët e dhimbjes u fikën shandanët e dashurisë.

Dora më dridhej tek kërkoja dritën në udhë.

Kur dhe dielli ishte fshehur pas reve të zeza sterrane

O jetë shandanin e dashurisë mos ma fik kurrë

Bëmë njeriun që betohet për fjalën mentare.

RËNKIMI I LAHUTËS

U rrënuan njëri pas tjetrit tre muret e kullës së bardhë.

I katërti shtatprerë rri vertikal, bash përballë me sokak.

Pullazin ia kishte djegur dora mizore e shkjaut barbar

E lahuta rënkon, s`mund të rrijë mbështetur mbi oxhak.

Oborrit të mirë s’i mungon vetëm kulla me gurët e bardhë

I mungon zjarri se oxhaku u shemb në rrokullimë.

Mungon hija shekullore dardhës së djegur gjysëm të tharë.

I mungon dhe qeni besnik, se hijenat Karpate e patën vrarë.

Kishin djegur tonelata grurë e misër në kosha e hambarë.

Kishin djegur shtëpinë dhe gjithçka ishte në oborr.

Lopës duke pjellë ia hodhën plumbat në ballë

E kush tjetër mund ta bënte vetëm se dorë e shkjaut barbar?

E lahuta mes plagësh mes psherëtimave vetëm rënkonte.

E teli sikur ka njomur me gjakun e freskët çdo lule lëndine.

Po kulla është prapë e fortë e dotë jetë e tillë në mote

Në dritaret e saj vjen historia e vrullshme me gjëmime.

HIJA E HESHTJES

Me ethe të virusit fillikat jam në karantinë 

Nga Convid 19 izoluar mes muresh të thara 

Prushi i mallit ma ringjallka nostalgjinë 

E unë bëhem hije e ëndrrave të bardha.

Në orët e ditës heshtja merr memecërinë 

Hija e fjalës së pathënë ngre ujëvara shpirti 

Vdekja e ftohtë sikur troket pa mbarim 

Vargun e mbajtur peng do e marr si filizi.

Do e bëjë abazhur të shndrisë natën e parë 

Për lotin tënd kristalor dikur derdhur në Kala 

Heshtjen e varrit e thyen ajo fjalë e rpa thënë

Është kurorë dashurie e ngrirë në çdo damar.

PËRBALLË VIRUSIT

Ah, Atdheu im i dashur mbaju qëndro vertikal si rrap bjeshke

Prek majat e virgjëra në hapësirën kaltroshe prek rreze lirie

Qëndrove i pathyer ndër shekuj s’u përule në jetë të jetëve.

E degët e tua nuk u përkulën në dallgë historie.

Sheshet, parqet, rrugët jan zbrazur, po nga dritarja preken.

S`preken xixëllonjat e lulet me duart e fëmijërisë.

Janë mbyllur çerdhet, lodrat kanë mall për hapat e të vegjëlve.

Heshtja e shkumësit i ka dhënë shkollave shurdhërimë.

Të prek nga largësia, ta ndiej dhimbjet e plagës së hapur.

Edhe pse jam i mbyllur mes muresh të ftohta në largësi.

Mendjen s’e kam tek vetja, as tek familja ime e dashur

Gjithçka ke të mirë e të ligë, unë, biri yt, ti mbaj në gji.

Të luftojmë së bashku ta mundim armikun e paparë.

Vrastarin dinak së bashku me kokën lart do e dëbojmë.

Do ia kthejmë gazin shkollave, teatrove, lisave të lartë

Dëshmorëve lule të freskëta prap do ju dërgojmë.

Atdheu im, mos e vraj mendjen për neve mos mbaj as zi

Jemi të gjithë edhe më shumë në numër me lindjet e reja.

Të betohemi se në pragjet e tu do të kthehemi sërish.

Të ndiejmë e të këndojmë si në betejat e reja.

“RRI N`SHPI”

S`meriton për besë, kjo botë këtë kalendar të ri jete.

Ndonëse stinët rrjedhin, përherë lënë gjurmë mbi supe.

Dhjetra mijëra dashuri po shuan kohë e zezë  me vdekje.

Kufomat presin arkëmortet pa këmbana e pa tufat me lule.

Stinët lidhur doradorë bëjnë kurora në vallen e një djalli.

Edhe sa mijëra të pafat presin në radhë askush s’e di.

Jemi në skenat e Hamletit, tërrorr ku kërruset dhe mali

Jemi në arenat e dhimbjes më bajlozët e mortit Pandemi.

Jami ballë ëndrrash të vdekura larg jetës së lumturuar

Detyrimisht “Rri n`shpi” apo i vetëizoluar në karantinë

S’dihet sa fatzinj presin duart e lamtumirës drejt amëshimit

Në vend të lirisë se qiellit, blerimi na sjell mërzinë.

Presin parqet e lodrave gjyshërit e fëmijët e lumtur

Presin malet e brigjet hapat, detet e udhëtarëve

E ne ah, mes muresh të ftohta jemi futur

Në pritje të një jete ku të hapen kanatet e dritareve.

KËMBANA E DHIMBJES

(Yllit të Skenës Rikard Ljarja)

Sot të gjitha plagët mbajnë vetëm një emër, Rikard

Zambakët e bardhë lotojnë nën rrezatimin e hënës.

Në Kalanë e Rozafës skalitesh, si gur i art

Emocioni, ndjenja dhe krenaria na vënë mes ëndrrës.

Në fushën e artit buzëqeshjen skenike ti rrezaton

Erërat e forta zgjohën, shkundin kujtimet e mira

Sikur dëgjojmë ende fjalën tënde që cicëron

E atë zë nuk e shuan as dimri i gjatë me ngrica.

Me ylberin e artit pushtove gjithë zemrat shqiptare

Shkronjat e mësuesit lartësove bukur në piedestal

Dedë ku je, sikur piskojnë gjamat bjeshkatare

Me qerpikët e dhimbjes qiparisët nxjerrin lotin kristal.

Lamtumirë Rikard, dimrat na pëshpërisin në vesh

Për ty sot zemrat këmbojnë si këmbanat e deteve

Do mbetesh piktor kujtimesh të bardha mes nesh

Si shandan i ndezur do ndrish në jetë të jetëve.

Në sytë tanë sot zgjohet dhimbja dhe mirënjohja

Zërat e dritës se artit dëgjojmë në fushën e skenës

Fjala jote e ëmbël njihte vetëm gjuhën që ka toka

Vajton era nën qiellin me re, në palcë të pranverës.

Ra ora e diellit në horizontin e lartë të artit

Në xhepa zemrash zgjove këmbanën e simfoninë

Mjalti i shpirtit të bëri zog mes dallgëve sa mali

Në hambarët e zemrave tona ti përherë trokëllin.

KUJDES !

Për vendin mund të thuhet se është në rrezik

Kur poshtërsia keqbërëse bëhet zot konaku

E amanetet e heronjve hidhen në greminë

Dhe ëndrrat e tyre vyshken tek pragu.

DHËMBËT E SHPRESËS

Për atdheun të presësh nga dikush me shpresë

Kur për lirinë s`bëri mund, s`derdhi gjak as djersë.

Është njëlloj si të shtrihesh nën hijen e një lisit.

Dhe të presësh të pikë dardhë apo pjeshkë pranë plisit.

KOPILIQ -

KALA MBI KRESHTA

Kur të thërras më rritet zemra

Me një zë që vjen nga bjeshka

Tek ti vjen kaherë pranvera.

Kopiliq, kala mbi kreshta.

N’Fushë të Llazit rrezja ndrit

Dorë më dorë të ledhaton.

Më të mirët djemt Shaljan

Kokën lart besnik qëndron.

Sjell një ehoo lart nga bjeshka

Kur nis këngë, gëzohen kullat

Në Jutbinë po zgjoj shkrepa

Kur n`lahutë këndojnë burrat.

Me djem trima shtatin lisa

N’dorë të tyre valon flamuri

Përmbi maja ndalon shqipja.

Syrin pishë, me zemër burri.

Armët n’dorë gati i kanë

Kur Ballkanin mbuloi zija

Bijtë e tu therën Sulltanë.

Për ta shkroi dhe historia.

Valë t’u bëfsha në breg lumi

Ku rrjedh kroi nën lajthi

Ballë mullirit bluhet gruri

Kopiliq, ooo t’mbaj në gji.

Qofsha ujë n`burim, për trima

T`freskojn ballin ngurrë të bardhë

Nderuan kullat mbrojtën pragjët

Çdo anmiku i bënë ballë.

Qënkam bërë sot zanë e malit

Përmbi brigje ku shoh lisat.

Qënkam bërë sot zog shqiponje

Që nga lart po numëroj plisat.

Do këndoj do këngë të gjata

T`i përcjelli me krenari

Ku hedh dielli rreze t’arta

Nëpër shekuj dhe lashtësi.

Do puth shkurrat në lëndinë

T`prekë me dorë, plisa, pragje

Kënga imë bëhet currilë

Ku kukam gjenin e të parëve.

Gur më gur do të prek kullat

Do të zgjoj gjithë shqiptarinë

Fisin Shala nderuan burrat

Ëndërrbardhë për lumturinë.

Në Kopiliq do të puth djepet

T`përkund foshnjat në konak.

Fjalë më fjalë amanetet

Do dërgoj o prag më prag.

NDJENJË

Në dritaren e syrit ta lexoj heshtjen e zemrës mistike.

Ajo mban ngjyrën e ndjenjës, bukurisë hyjnore

Në tragjeditë e Sofokliut prek qelizën e dhimbjes

Fjalën e pathënë do e pikturoj në kaltërsinë qiellore.

Do të lundroj në rrugën e qumështit sa dhe yjet t’i prek.

Simfoninë e zogjve ta ndjej në hapësirën e pambaruar.

Prushin e gjakut ta shuaj me lotin kristalor që rrjedhë.

Të derrdhën ujëvara shpirti në pellgun e trazuar.

Mos u çudit kur të vesh rrobat e polumbarëve

Mbase do shoh sytë e ty në thellësitë e deteve

Në gjoksin tënd do bëhem kërkues i mineraleve

Atëherë nga ndjenja polen dashurie do të derdhet.