Dy poezi nga Beqir Muliu

 

Beqir MUSLIU

IMAZHI I PARË

I rrethuar nga cdo gjë që s’është në këtë ditë
Përbirohet fare i pavërejtur
Midis sheshit e mbathin këmbët e zbathura
Të atyre që asnjëherë s’e hetuarn rrethimin
As aromën e trendafilave që zihet ngadalë
Derisa majave të gishtave merr gjuhë lulëzimi
Mrekullitë hyjnë ta nxjerin nga kornizat që s’e ka
Të cilën s’di përse nuk e ka Ose e ka përse s’di
Derisa matet me butësitë e veta të gurëzuara
Të cilat edhe në vete ka mundur t’i vrasë
Në shuplakë i zbret dielli i zënë në kornizë rob
Për t’i ulur Orët e vona që kurdisin bukurinë
Sa thahet blerimi i murmë në fytyrën time
Shirat e kthejnë verdhomë në mua kur zgjohem
Të krijoj ngjyrën për të mbaruar imazhin
Në të cilin balta ka zënë t’i çelë zogjtë magjikë
E të vërshojë qytetin që e kam vetëm në shuplakë
T’i fus në vargonj mbretëritë e zgjebosura në Fushë
Kur fare i pavërejtur përbirohet përmes syve të mi
Nga cdo gjë që s’është në këtë ditë të rrethuar.



METAFIZIKA E PRISHTINËS

Ky qytet shtrihet në ëndërr si të ish
I vërtetë e në Gazi-Mestan humbi qetësia

Anatema A

Është trilluar edhe një udhëtim në shuplakë
Në maje të gjuhës na ka zbritur bukuri

Prapa na kanë ndjekur njëmijë e një mrekulli

Asgjë s'mund të marrësh më tepër se ç'ke
Edhe një farë të është mbjellë ndër grushta

Deri në verë balsamin e mban nën sqetulla

Nëpër këtë portë u përbiruan edhe engjujt
Që i shpikëm në hyrje për të na ruajtur O

Nga trendafilat që i kemi gjuhë e na flasin

Edhe mbi teë gjitha magjitë që na dëbuan
Është trilluar një udhëtim i ri në shuplakë.Shiko më shumë