PLAGË VETMIE
Nuk më shpoi dhëmb i kohës
ai plumb zemëvrari
a ndonjë sqep shpendi ngjyrali
me atë xhufkë maje koke
jo
sall pritja e përditshme
midis lëndine
ai hap i munguar
dora jote që shprushë
me drithërima
miklon timen lëkurë
mbeta vetëm
në cak tinzarësh
syligësh
e thumbuesish
e ti
gati në torzo më ktheve
dhe zemrën ma mbërtheve
a unë
ende po mbahem
me ato pak rrënjë
mezi po njomë
këtë pak lëkurë
për atë fryt që përvit nis
herë thahet maje dege
herë shkundet prej ere
herë kalbet nën fije bari
këmba jote
ka harruar të shkel këndejpari
vetëm ndonjë plumb shigjeton
dhe ai sqep shpendari
a po më sheh
ende nuk po jepem
po rri vertikal
me shpresën mal
vetminë sfidoj
plagët që koha m'i dhuron
mes buzësh tua
prehje kërkoj
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen