Poezi nga Edgar Alan Poe

Një ëndërr brenda ëndrre

Këtë puthje në vetull merre
Dhe, në ndarje prej teje tani
Kaq le të zotohem
ti gabim nuk je, kur e quan
Se ditët e mija ëndrra kanë qenë
E prapë, nëse shpresat vanë e shkuan,
Në një ditë a natë
Në një fanitje, a kurrë të tillë
Vallë prandaj më e pakta ka ikur?
Gjithçka që shohim a duket
Asgjë veç ëndërr ndër-fanitur

Të një bregu dallgë-rrahur
Mes ulurimës qëndroj
E grimca rërëflorinjta mbaj
Pëllëmbën fort shtrëngoj
Sa pak! E prapë nga gishtat shkasin
Ndërsa unë qaj, teksa qaj

O Zot! Me një mbërthim të fortë
Vallë, dot s’i kap e mbaj?
O Zot! Prej valës’ pamëshirshme
Një prej tyre a s’e shpëtoj dot?
A është gjithçka shohim a duket
Veç ëndërr brenda ëndrrës,
e pos një ëndërr e kotë?

 

VETËM

Qysh çastin që unë linda,
s’kam qenë siç të tjerët ishin;
siç të tjerët shihnin, nuk kam parë
pasionin tim nga rrjedhë e zakonshme
s’e kam marrë
As dhimbjen nga i njëjti burim
Zemra me të njëjtin tingull të gëzonte
Dot s’e zgjoja
e gjithçka doja, më vete dashuroja

Atëherë, në fëmijëri, në agim
Nga çdo pus i mirë e të keqje
Nga një jetë stuhie – u mbush
Misteri që lidh më mban palëviz
Nga rrjedha a burimi
nga greminë e kuqe mali
Nga dielli që rreth meje u soll
Në të vjeshtës së tij bojë-alli

Nga vetëtimë e atij qielli
Kur pranë më kaloi
Nga rrufeja e stuhia
Dhe nga reja që formë mori
Kur kusuri i qiellit ish blu
Siç e shihja unë – prej demoni

 

ËNDËRR

Ah, që jeta ime ëndërr e pafund ishte
Shpirti nuk zgjohet, gjersa rrezja e përjetësisë
Të nesërmen të më sjellë
Po, dhepse ajo ëndërr e gjatë brenge e pashpresë
Më mirë se realitet i ftohtë ish
Një jetë që zgjohet , atij që zemra t’i përkasë duhet
Dhe heshtur ka qenë, mbi të dashurën botë
Që nga lindja një rrëmujë e thellë pasioni

Por a duhet vallë– përjetësisht një ëndërr të jetë
Vazhdimisht, siç ëndrrat me mua kanë qenë
Në të herëshme timen djalëri – vallë a është e thënë
Marrëzi ishte prapë për qiej më t’lartë t’shpresoje
Se kur dielli ndriçonte - kam zbuluar

Unë i verës qiell, në ëndrra të dritës gjallë
Dhe dashamirësisë – zemrën time vetë kam lënë
Në mot të përfytyrimit, veçmas
Nga vetë shtëpia ime, me qëniet që kanë qenë
Nga vetë mendimi im,- e ç’tjetër të shihja vallë?
Ishte veç një herë – e vetmja herë vërtetë- kohë e ligë

Nga të mijat kujtime s’duhet dalë,
Një fuqi a magji që lidhur më mban – fraq ishte
Më erdhi natën dhe mbi shpirt pamjen e saj më la pas
Apo hëna, mbi gjumin tim
në mesnatën fisnike të saj ndriçoi?

Shumë e ftohët, apo yjet ishin, çkado të ketë qenë
Ajo ëndërr si erë e asaj nate – le të kalojë
I lumtur kam qenë, veçse në ëndërr, ama
I lumtur kam qenë – dhe ky motiv më pëlqen

Ëndrra! Në të gjalla ngjyra të jetës
Ashtu si në grindjet kalimtare, turbullt e paqartë
më shumë goxha gjëra - syrit të dëlirë i sjell,
Të parajsës e dashurisë - në dukje me realen
Dhe gjithë ne vetë!
Sesa shpresë e re në orën më të ndritur
Ai t’ketë njohur.ndonjëherë

Shqipëroi Halit Beka (Methasani)