Diellza Bajrami: DY POEZI

Akullnajë brishtësie

Një litar heshtje,nyjelidhur
këmbadoras peng më mban.Detyrimisht zgjohem vrëngër
pranë brigjeve australiane
ku zë i laureshës,një simfonie pinguinësh
të gjymtuar i ngjan.
Ca palma lakuriqe,në ishuj shkretuar
një grusht shpresash,mbyllur ne kasafortë
Humbën shifrën e kërkuar.
Kripteks i pazbuluar
sfidues kryelartë.
Sërisht lugina amorfe
Strehë e sapo ''lumit''
që shkrirjes i praraprin
në udhëkryqe binarësh
pa ndalesë.
Këngë e lashtë anonime
shqeu timpanin e shqisës së gjashtë.
ç'kotësi të presësh në prag të jetës pranverën
e cila ka harruar adresën tënde.
Në anën tjetër të globit
Mbreti Diell se heq për asnjë çast
pelerinën e artë kalorsiake.
shfaqet relievi i një pellgu të ri
topografi frymëmarrje ky refren i jetës...



Ndryshe

Bota jote aq e vogël,
sa edhe katër metrat në katror të dhomës
ku frymon shpirti yt i vrarë.
Mendja jote aq shkurtëpamëse
sa bluan vetëm dëshirat tua të rreckosura.

Syri yt,liqen i tharë nga pagjumësia
shikimi indiferent,plagosës miliona herë.

Univers i veçantë
i pazakontë
enigmatik.

Përse duhej të ishe ndryshe nga të tjerët TI ?