Prej antikës e deri sot
Nuk bishtnoi udhën
As ndryshoi farën
Nën qiellin e kësaj toke
Ruajti vendin
Sillet kah sillet
S’e ngatërron adresën
Besën e jep pa fjalë
E nuk e shkelë për mallë
Njerëzit e shpisë
I memoron me një të parë
Jo vetëm për dritë
I njeh edhe në pikënatë
Përmes të ecurës
Zërit
A shenjës që mbajnë
Një kullë e ka hak
Që s’lodhet për miza
As kokën futë nën fshisa
Ka malin përplot lisa
Pinikë e minokë
Në bisht i sjell
As birën e veshit
Për ta s’e lodhë
Kur e lehin anash
Vetëm me bisht syri i kshyrë
E qetësinë s’ e prishë
Nuk është lehtë me ia thy mendjen
A me grishë
Është roja e shpisë
Kur leh ai
Ngritu e dil
Në të thatë nuk lehë kurrë
Nuk e sheh as n’ ëndërr te sofra
Një kafshatë goje duke pritë
E le më çarshisë
Magjes huaj nuk ia pi gjellën
Po e nguce
Ta zë derën
E ta errë jetën
Saktë e di kur duhet rruar poshtë
Kur lartë
E kur hiç
Për këdo
Nuk lëviz vendi
Në këmbë e ke
sa herë e lyp rendi
Lum shpia që e ka
(11 korrik 2011)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen