Brenda petkut të ndarjes
Lulet tu thafshin nga kjo mbuloj,
të përbej n'Zot shpirtin mos ma merr,
më mjafton koncepti i dhimbjes time,
një frazë e mekur që ngjan në ferr.
Nuk do të kem ty që të dua,
nji lëvozhg e kujtimeve plagët mi deh,
si një qorap e shkyer do të hudhem atje,
trotuareve t'mërzis kurrë më s'dot më sheh.
Mos mi shkelmo gjethet e pranverës,
kanë një plagë të hapur në kalendar,
në kopshtin e shpresës është mbyllur dera,
nuk do ti ujitësh sikur ditën e parë.
Po mërzitem deri në shkallën e fundit,
shumë kam qarë për t'mos u kthyer kurrë
uroj të jesh e lumtur deri në atë pikë...
sa që t'mos kujtohem se m'ke desht dikur.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen