Pesë poezi nga Ramadan Mehmeti

 

NËSE S’KTHEHEM

Nëse s’kthehem
Mos ma fal gjakun Kosovë
Verbomi sytë
Mos ma jep hakun

Nëse s’kthehem
Zhdukma farën Kosovë

Nëse s’kthehem Kosovë
Bajlozi të lodrojë në fushëbetejë
Varrin e Nënës therrat ta mbulojnë
Dhe emrin le të ma harrojnë

Kosovë plagë e moçme
Në trupin tim të plagosur
Vrama fëmijën palindur
Nëse s’kthehem Kosovë

Nünberg
19 prill1999

 

 

 

 

 

RIKTHIMI

Atje
Ku të parët pushojnë
Ku njerëzit varret numërojnë

Atje
Ku loti tokën djeg
Ku foshnja në prag shtëpie këlthet

Atje
Ku bajlozi kalon detin
Ku Gjergjelezi në trap e pret

Atje
Ku fëmija kërkon sisë
Ku trimnesha gjiun e vet ia jep

Atje
Ku toka digjet në flakë
Ku njerëzit ndajnë një kafshatë

Atje
Ku perëndia të parët i mallkoi
Ku bajlozi atin shaloi

Atje
Ku vatra thërret
Dua të shkoj edhe vetë

Perëndi
Ç’u bë me bajlozin e Zi

Nünberg
18 prill 1999

 

 

 

 

 

NJERIU IM

Ti ecën
Në ecje tinëzisht buzëqesh
Bashkë me dhembjen tënde

Sa mrekulli
Kur njeriu ha vetveten
Nga mëria

Ujk i tërbuar
Lodron në lëmën tonë
Ku mbet Zoti thërret fëmija

E sheh
Malet lotojnë
Nga uria

Medet
Një dhembje në shpirt
Një në vatër mbet

21 prill 1999
Günzburg

 

 

 

 

UDHËTIM

Kur bota udhëton
Nata nuk pushon

Udhëtimi në Dardani
Herë në ndarje
Herë në fatkeqësi

E ky popull nget e nget
Prej askundi në askund

Günzburg
29 prill 1999

 

 

 

 

ZARI

Kur e hedh zarin
Zog i ëndrrës
Mendja vret ndërgjegjen
Për bukën e ngrohtë në vatër

Sa çudi
Njerëzit vrapojnë nëpër botë
Për një mrekulli

Vallë
E sheh Zoti
Cili është djalli
E kush pjella e tij

Kur zarin e hedh
Nëpër fatkeqësi
Zogjtë e mi kafshohen mes veti
Si qen të këqinj

Günzburg
27 prill 1999