Tri poezi nga Ramadan Mehmeti

 

 

Bota ime e vogël

(Mirko Gashit)
«Arrna jemi arrna s’kemi
Dhembjet t’i arrnojmë»

Një botë e vogël na ka mbetur në grushta
Të na i bartin eshtrat qentë e mesnatës
Apo të na shpiejnë skëterrës në ushta
Në dreq nëse bota s’e kupton gjuhën e uratës

Një botë e vogël na ka mbetur në grushta

Ti do vijsh përsëri te Molla lot i zi
Për ta zhvarrosur amanetin që mbeti varë
Të heshtin të gjitha ato që e kanë pasur
Thneglat duke zhvilluar një procesion të marrë

Ti do vijsh përsëri te Molla lot i Zi

«Arrna jemi arrna s’kemi
Dhembjet t’i arrnojmë»
Bota ime e vogël, Bota ime e madhe
Jetën time me dhembje ma shikojnë
Më shpejt se vdekja na vjen një sorkadhe

 

 

 

 

 

 

ZJARR I SHPIRTIT

Ndjeva në lotin e mallit
Rizgjimin e dashurisë
Derisa në buzë një dhimbje
Pa mëshirë më sosi

As mund ta mbash
As mund ta lëshosh

Vonë është për të harruar

Mund të tretesh
Në ëndrra të lodhura
Në ndjenjën e zgjuar
Në përkundjen e pleqërisë

Aty shpirti i poetit
Digjet deri në hi

 

 

 

 

 

 

TË DHEMB E S’E PREK

Në ëndrrat e zgjuara
Mund ta gjesh dhembjen e humbur
Që të thërret e nuk e sheh

Të dhemb
E s`e prek

Kjo grishje pa emër më ringjall
Me tinguj serenade

Ti vazhdoje udhëtimin me flatra engjëllore
Në heshtje mund të fluturosh
Në rrugën e gjatë drejt harrimit

Për t’u harruar nuk kemi kohë
As zemër as udhë të ikim
Vetëm mund të ëndërrojmë

E ëndrrat në heshtje ruhen