Nijazi Mripa: KOSOVE – VENDLINDJA IME

KOSOVE – VENDLINDJA IME

Permes dritares shoh shpirtera transparent dhe veshtroj ne pakufi,
Heshtja uleron porsi zerat e te paaarritshmeve,
Behu endrra ime.
Enderr e kapshme sikur drita.
Enderr me emrin Kosove.

Ajo,jeta e se ciles qe ulur ne skaj te dritares dhe shikonte vdekjen ne sy.
Jeta,qe sot vezullon ne syte e shpirterave te panjohur te nje atdheu .
Atdheut tim.

Do te kujtohem edhe njehere(e shumehere) per gjithcka qe na ka ofruar.
E shumepak( teper shumepak) i kemi dhene.

Cdo nate e derdhur ne horizontin qiellor,e cdo deshire me agimin e ri.
Ca shpirtera,ne besimin e jetes te lumtura,
Ose te asaj qe per te gjithe ne eshte dashuri e perhershme,
Nena e perhershme.

Ne fund megjithate do te shohin ndjenjat e tyre te hedhura ne leter,
Do te kuptojme qe per Kosoven fjalet nuk ekzistojne.

Cdonjera eshte e imet dhe e padukshme
Dhe nuk mund te perthekon llaven e mendimeve te mia.
Ndonese ja vlene te provohet.
Ndonese ja vlene te duhet ajo e pashpjegueshmja.
Atdheu.

Dhe atehere,kur t’i mbylle syte do te shoh dhimbjen e saj,
Por do ta le te mbetet e paharrueshme.

Do te mundohem ta shoh inatin per jete dhe vdekje.
Do te shoh ate qe ekziston,krenare dhe e perhershme – sic e ka dhene Zoti.
KOSOVEN.