Faruk Tasholli: PANO E NGRIRË VERE

Faruk TASHOLLI

PANO E NGRIRË VERA

Triptik elegjiak për
Beqir Musliun

1. KORTEZH I PRANGUAR

Është nisur vera e nuk di të dalë kurrë
Anës së dhembjes buzë e saj e plasur
Me lulëkuqe në shuplakë purpur në ballë
Pret tjetër stinë lëng a avull bore
As hënë e plotë as rrapllimë shiu
Muzgut të trishtë mesditës së djegur
Ta prekin dot fijen e tharë të barit
Mëllenjat te lumi i ka molisur etja
Për syrin argjend të sylynjarit në diell
Ky vrushkull lirikash shpërthen ndritshëm
Atje prapa parmakëve të shpirtit prush
Vargu i vargjeve kortezh i pranguar
Si të luajë vendit si të klithë thekshëm
Me pasthirrmat që gjëmës ia tundin hijen
Larg dheu i njomur afër kupë e qiellit
Poetët keq ia shituakan fytyrën vdekjes
Me bukurinë e mëndafshtë të ecjes

2. KOPERTINË FLAKE

Më shtohen vetmitë magmë e dhembjes
Rritet thik përpjetë brenda meje
Sa Kepi i Shqipeve ngrehinë guri
Në majë të majës së Karadakut verdh
Ku ta lëshosh poshtë këmbën e drojtur
Gjymtyrë baladash ta dridhin shpirtin
Ngjyrat e dashurisë nuk futen në kornizë
Serembe është i lirë ta qëndisë mallin
Me flokun e vashës në kith detesh
Lum ai që ka lundruar i shqetësuar
Ku fundoset dielli apo humb udha
Urtia e ujit pikturon hartë harrese
Ata që shkuan për të mos u kthyer më
Nga gjoksi shkulën gurin e pikëllimit
Sa lehtë ma dridhin telin e buzës
Duart në dy faqe kopërtinë flake
Nuk ia vënë pikën fundit të dramës
Në teatrin e reprizave hemorragji
Endja e purpurit udhëtim i rëndë

3. AKUAREL ME MBRËMJE

Zhurmë e këndshme dhe vapa e trusur
Në hapësirën e Panairit të Gjilanit
Fshehtas përbirohen ata që lëndojnë
Shpirtin e virgjër prejpoleni njomak
Plot mallkim ngarkuar mbi shpinë
Mezi marrin këmbë të prekin udhën
Kalldrëmeve të ngjeshura pluhur
Fyelltarët guximshëm shkelin lodhjen
Me pikëllimin e strukur nën sqetull
Vetëm ata kanë mushkëri deti
T`i ngulfasin qyqet gjëmët e zeza
Koncerteve të buzëmbrëmjeve
Tek përmallshëm përbirojnë mallin
Ku reshin e palohen luspa purpuri
Mureve prej guri me gulshe drite

( Aachen, korrik,1996)

Dy poezi nga Beqir Muliu

 

Beqir MUSLIU

IMAZHI I PARË

I rrethuar nga cdo gjë që s’është në këtë ditë
Përbirohet fare i pavërejtur
Midis sheshit e mbathin këmbët e zbathura
Të atyre që asnjëherë s’e hetuarn rrethimin
As aromën e trendafilave që zihet ngadalë
Derisa majave të gishtave merr gjuhë lulëzimi
Mrekullitë hyjnë ta nxjerin nga kornizat që s’e ka
Të cilën s’di përse nuk e ka Ose e ka përse s’di
Derisa matet me butësitë e veta të gurëzuara
Të cilat edhe në vete ka mundur t’i vrasë
Në shuplakë i zbret dielli i zënë në kornizë rob
Për t’i ulur Orët e vona që kurdisin bukurinë
Sa thahet blerimi i murmë në fytyrën time
Shirat e kthejnë verdhomë në mua kur zgjohem
Të krijoj ngjyrën për të mbaruar imazhin
Në të cilin balta ka zënë t’i çelë zogjtë magjikë
E të vërshojë qytetin që e kam vetëm në shuplakë
T’i fus në vargonj mbretëritë e zgjebosura në Fushë
Kur fare i pavërejtur përbirohet përmes syve të mi
Nga cdo gjë që s’është në këtë ditë të rrethuar.



METAFIZIKA E PRISHTINËS

Ky qytet shtrihet në ëndërr si të ish
I vërtetë e në Gazi-Mestan humbi qetësia

Anatema A

Është trilluar edhe një udhëtim në shuplakë
Në maje të gjuhës na ka zbritur bukuri

Prapa na kanë ndjekur njëmijë e një mrekulli

Asgjë s'mund të marrësh më tepër se ç'ke
Edhe një farë të është mbjellë ndër grushta

Deri në verë balsamin e mban nën sqetulla

Nëpër këtë portë u përbiruan edhe engjujt
Që i shpikëm në hyrje për të na ruajtur O

Nga trendafilat që i kemi gjuhë e na flasin

Edhe mbi teë gjitha magjitë që na dëbuan
Është trilluar një udhëtim i ri në shuplakë.Shiko më shumë

Cikël poetik nga Lumturi Plaku

Lumturi Plaku

DJEMTE E NENES

Oh,moj verë,jam e vetmuar,mezi prisja që të vije
të kthehen zogjtë tek klloçka dhe fëmijët e fëmijëve
oh,moj verë mesi të prisja,por më mirë mos të kishe ardhë
erdhën e ikën fëmija e me ta s’ndrrova një fjalë.

Nipi i madh nga Amerika murmëriste fjalë plotë
unë e zeza përveç”plis”,asnjë fjalë s’kuptova dotë
e pyes djalin,”biri i nënës,ku punon në bujqësi?
se yt bir fjalën”plis”e shqipëton për mbrekulli.”

Tjertri erdhi nga Greqia,doja në gjoks ta shtrëngoja
“kalimera”,me thosh ai,e zeza ….kalin ç’e doja?
me ç’ta mbaj,ç’ti ngarkoja,s’kam as misër e as grurë
bosh shtëpia në çdo qoshe,kalon miu e thyen hundë.

Tjetri më erdhi nga Italia,i këndova”bir , mjalt bir”
“muta,muta”,ai më tha,ngela me sy shqyer ngrirë
Ç’eshte kjo fjalë,i thuhet gjyshes e më dolën pika lotë
“ai të thotë,…”hesht”…italisht”,kthehet djali rëndë, më thotë.

Ah,moj verë,ç’më thanë djemtë,do ta them s’e nuk duroj
po desha të shof fëmijët,gjuhët e huaja të mësoj,
ata janë “modernizuar”,”gjuha shqipe”, thonë, ”s’ka vlerë”
janë tre gjuhë, ti si më thua,a do ti mësoj moj verë?

S’mjaftojnë lotë,por ulurima,të ngjitem në një majë mali
shkulet zemra nga kraherori, nëna nuk e njef më djalin
ngelën si pemët pa rrënjë,si gjethja mbi ujë të lehtë
s’trashegojnë gjuhën e nënës e nuk njofin fjalën “vlerë”.

TI DHE UNE

Ti pulebardhë,unë dallgë,bashkë përmbi det një vals vallëzojmë
unë si tingull e ti me plotë fjalë,këngën e jetës nisim këndojmë
ti je si flutur,unë bëhem sup,e krahët lehtë mbi mua mbështet
në zëmër të lules futem,të gjej,ti je nektari e unë jam bletë.

Ti hënë e bukur e unë jam qielli e të mbështjell në krahëror
ti rrezja dritë,unë jam dielli,që thellë nga zëmra larg të lëshoj
ti je ylberi me ngjyra plotë,kohën e keqe e shiun largon
e si një hark,puth male,fusha e brënda tyre dhe unë qëndroj….


Ç’TE THEM…

Ç’helm lëshuan, ç’patën vallë,
ç’mbanin brënda ato fjalë
në përgjigje analize ,ç’ishte shkruar
si korent ja drodhën duart?
Ju plak e ju rrudh freskia
ju shëmtua hijeshia,
ju pre ndriçimi në sy,
fytyra katran ju nxi,
si natëzeza pa yll , hënë,
rrëshqitur e në pus rënë…
Oh,ç’goditën ato fjalë,
dong-dong fortë!!!!!
Thellë në zemër e në kokë
ngeli shtangur si copë shkop
si pa frymë,e thatë eshkë
si gjethja zverdhur në vjeshtë
u këput e ra në tokë……

Buzëve rrëshqisnin ngadalë
Pyetje si rënkim ….në vajë
“Ah..ç’më thanë ato fjalë?
Unë fëmijë nuk mund të kem?
Joooo?..As vajzë e….. as djalë?
Kurkush s’do më thërrasi –nanë??????”

Dhimbe e fortë e s’flitesh dot…

Por përball ,krrusur mbi stol
një fat zi , si në jetë kot
lëviz shpatullat ngadalë
e ngren kokën,
që i kish rënë përmbi gjoks….
Eh,ç’të shihje!!!!!

Përmbi vetull një gung fryrë
rreth e qark syri i majt ,nxirë
e si i mpir…..
vuri dorën përmbi buzë
“Heshtni” ,thotë ,“kot ,mos pysni,
kush qe ai ,që më goditi …
është një hasëm shumë i fortë ,
që s’e vras dot,
se e dua si vetveten,
e për të…..jap edhe jetën.
E po të them emrin e tij…
është njëlloj sikur të ngri,
kokën lartë e të pështy
e pështyma… rrukulliset
e më kthehet prap në gji.
Kush pështyn veten e tij?”
Ndaloj pak …mori frymë
E me dorë gjoksin shtrëngon
e vazhdon…….

“Ehh,një dhimbje thikë , gozhdë
si peron ,që trarin shpon
brënda zemrës më ka hyrë
bërë vrymë e lëngon
pika-pika gjak pikon ,
ma ngacmojnë fjalët që thonë:”o derëzi…..
ç’fatkeqesi, më mirë mos t’kishe fëmijë”….

O JETA IME

I thith asaj çdo pikë nektar,
kur është nervoze ,o e qetë si vaj,
por dhe kur është shumë e trishtuar
thith prap nektar dhe pse i tharrtuar.
Ja thith…..ja thith…..ja thith njëlloj
dhe e shijoj…..
dhe ku s’mund të hy,ku s’mund të kaloj
çdo rrëzë të sajë si milingonë
me kënaqësi, hy e vizitoj
e thurr , e thurr pa u ndaluar ,
si merimangë
edhe një ditë,ja kthej në javë,
i shtoj jetën,jetës,se është e imja……
erdhi si erdhi
e dashuroj dhe e jetoj…..
Sa për momentet,o ato herë ,
që më ka bërë
të jem e trishtuar
e fal ..e puth ..e përqafoj
e i flas në vesh……
“O jeta ime ,të dua shumë…
kam plotë akoma për të mbaruar
më duhet kohë.
Mbërthemë,shtrëngomë…
e në krahët e vdekjes
po munde vonë……
shumë voooonë lëshomë!”.

FJALA “EMIGRIM”

Ndoshta sytë më shprehnin dhimbje, mbushur lotë,
o shije helmi lëshuan,kur thash fjalën ”emigrim”
e Miku,që ndëgjonte me keqardhje,më thotë
shprehjet,sikur mi mori në rënkimin e shpirtit tim

“Emigrimi është si një shpellë e errët,e shëmtuar
që kush s’e ka provuar,brënda sajë kërkon të hyjë
e ata,që brënda janë…. e vuajnë e të ikin duan
në strehën e ëndërruarë të lodhur ne shtegetim”.


KASAPHANE

Që i vogël ish tmerruar,lemeritur,zemra ish vrarë
Fliste e i rridhnin lotë ,në sytë mbushur me llahtar
Në to i kish ngelur hije,gjëme zeza, që kishte parë
nëna e tij,mbuluar gjak,me barrën në bark të çarë.

Duke qarë ish hedhur sipër,gjaku i vakët e përljeu
E ju duk sikur i foli,”mos më qaj o bir,por ngreu”
E një dorë e zuri mbrapa,me keq ardhje i kish thënë
Ik shpëto të ngelet rraza,se s’bën dot më gjë për nënën

Kish marrë gjakun nëpër trup e ikte me kokë mbrapa
mes kufomash,gjakut lumë,ulurimash e të qara
qanin nana,motra vëllezër,qanin truall e shtëpinë
gjakatarët….kasaphanë kishin kthyer çamerine--------------

PSE?

Pse ngeli fjala pa mjaltë
e thatë si një copë eshke
ç’e prishi magjinë e sajë,
që fliste edhe në heshtje…

ç’rrugë mori shprehja e syryt
që linte buzën pa fjalë
ç’re e zezë kaloj mbi ndriçimin
që mbante zemrën të gjallë???

 ELEGJI PER LIRINE

Nuk di pse….
kur shof zogjtë me cicërimë
që të lirë ,
fluturojnë në hapësirë
kur shof pleq,apo të rinj
që dëfrejnë e ku duan ,venë e rrinë
e sidomos ,kur ndëgjoj
fjalë në këngë,
që lëvrojnë për lirinë…

Ehhhhh…..… ……
Fillojnë sytë nxirë , trishtuar
derdhin lotë
pika,pika , që rrëshqasin,
krypin faqen
e braktisen përmbi gjoks.

Ah,liri------

Zemra pika gjak pikon
e shkon larg në ato kohë
fillon pyet, ty të kërkon
mos të gjen diku të trëmbur
strukur,lidhur me zinxhirë
a mos vallë në varr je mbyllur
a me çelsa kyçur thellë në qeli…

sepse ti------------
s’ishe kurrë ,kur duhej heshtur,
e kërkonin ulurimën,
kur gjoksi vullkan shpërthente
të ulurija
e urdhëronin pipëtimën.
ku ish vallë,ku ish liria?

S’ish liria as në gjumë
as në këngë,as në të qarë
mendimet si në burg kyçur,
nëpër tru vinin vërrdallë
kishin frykë nga pasojat,
s’gjenin rrugë për të dale
Lëngonte fjala në zemër
mykesh ,s’dilte,qelbesh goja
ëndërrat bëheshin thërrime
pa liri as jetën time s’projektoja.

Ah,çfarë dhimbje!
zemra qan, lotët rjedhin
ish vrarë dielli në ato vite e u nxinë
s’shijova gjithë bukuritë,lumturitë,
që dhurohen me bollëk në rini….

E tani????

Dhe pse gjoksi më është liruar,
fjalët s’trëmben
edhe rrugën e kanë gjetur,
unë ngelem me kokën mbrapa
në kohët me helme tretur,
kur frrymarrja me bllokohesh
për lirinë ,që më ish xhvatur….

.
MOS RRI KURR PA DASHURI !

Mos më thuaj që …
më kurrë nuk dashuroj,
se s’të besoj….
Por kuptoj…pikën e lotit ,
shpirtin tënd ,
plagën e zemrës të shkaktuar,
nga trokitja
në një porte të gabuar….
    
Prit… është shpejt…..
ajo plagë akoma e freskët
brënda zemrës
copë braktisur
dhëmb, rënkon
derdh pikë helmi
nëpër gjakun,që pikon.

Eh, ç’ti bësh !!!!
Dashuria është e fortë,
është magji,
të merr mëndjen ,të huton,
të mbyll sytë
e nganjëherë
me sy hapur ëndërron.

*******

Është sentiment,
që mbi arsyen komandon….
Je koshient ,që po gabon
e prap dehur,çoroditur, marrëzisht
pas sajë vrapon.
Fshije lotin…hidhe hapin…
nga e para rrifillo,
se njëlloj nuk është gjithëmonë…

Jo …mos,mos…
mos rri kurrë pa dashuri!
është e bukur,i jep jetës ëmbëlsi.
S’pyet për moshë,
as për fe ,as për ide
as nacionin
nga ke ardhur e kush je…

**********

Dashuria,zemrës ritmet i kurdis
herë rref fortë e herë ngadalë
e mbrekullisht…
si pikë mjalti shëron plagë,
ëmbëlsisht ,si krahu i fluturës,
e prek lehtë,e gudulis
dridhje i jep gjithë qënies tënde
në çdo shqisë……..

Pal Sokoli: BISEDË ME NJË LULËGJAKU

Pal Sokoli

BISEDË ME NJË LULËGJAKU

Lulëzo, oj lulëzo
e hijesho me plot shkëlqim
synthpetalët drejt ka Dielli
fletëblertat gufullim.

Nganjëher, të kam zili
kur erë gjaku kundërmon
çke qe futesh në saksi
kate të thikta, e hijeshon.

Ec n' parmak të Kullës ime!
rreth oxhakut, (t)djegë shumë mallë
rritësh më lotin e nënës time
skuqësh më gjakun qe të kam falë.

Dhe të dehëm në evokime
ti venitë unë përmalluar
oh si shëlqejmë të dy bashkë
Gjak dhe Lot të mishëruar.

Ose i hidhem Drinit në zëmër
për një çast ti ndaloj rrjedhë
o të m'kthej në start të jetës
o të m' kthej lotin që kam derdhë.

19.05.13

Faruk Tasholli: GJURMË E ODISEUT

GJURMË E ODISEUT

Përpara syve më shfaqet Mesdheu
Ky det i historive të pafund,
Këndej do ketë barisur Odiseu
Po gjurmë e tij nuk gjendet kund.

Histori dashurie, histori intrigash
Histori luftërash, gjakderdhje, tmerr
Ngritje kurthash prapë zënie pritash -
Në këngën det te ti Homer.

Te breg i butë më prekin valët
Si çuçurimë e zogjve të fshehur
Veç ty Homer të erdhën fjalët
Ta kthesh në jetë botën e djegur.

Veç ty Homer luftërat plot gjak
Nuk mundën dot të të zënë ngusht,
Si nga legjenda del në çdo ag -
Një det të tërë e mban në grusht!

Nën tingujt e këngës pa mbarim
Peshon me bujë baladë e gjëmuar,
Gjurmë e Odiseut shpirtit tim
Si faqes së gurit mbeti e gravuar.

Çdo histori me gjithë rrëmetin
Do të fundosej pa një poet,
S'do kish Odise që merr në sy detin
As Penelopë që besnikërisht pret.

Pjeter Zefi: Kalores i endrres

KALORES I ENDRRES

Ç‘ma trazoi gjumin kjo kembane ne koder,
E ores se madhe lart mbi katedrale.
M’u duk per momentin se ndodhesha ne Shkoder
Dhe numeroja trokitjet para Kishes se Madhe.

Rruges se Serreqit ngado me pershendesnin,
Mbi kalin e endrrave tek shkoja kaluar.
Mberthyer tek une syte e njerezve mbesnin,
Me shikonin me habi si nje kalores i vonuar.

Fluturova me kalin e bardhe te endrrave te mija,
Ne çdo rruge e cep te Shkoder loces vete.
Kaperceva  kopshte,bahçe   dhe  avllija,
Iu ngjita dhe Rozafes si kreshnik me flete.

Tingelloi dhe njihere thekshem kumbonarja,
I mbytur ne djerse, kerkova ndihmen e mendjes.
Hapa syte i tretur me veshtrim nga dritarja,
Atje ku zhdukej troku i kalorsit te endrres.

Kujtim Stojku: NË PËRKUJTIM TË BABAIT

NË PËRKUJTIM TË BABAIT

Ti qëndron i skalitur brenda kujtesës sime
Dhe tani që s’jeton më, ti je brenda meje
Gjurmët e tua peshojn’ rëndë mbi shpatullat e mia
Kafenë s’i gjithmonë do ta pimë të dy mëngjeseve.

Duke rrufitur kafenë bisedonim për gjëra t’bukura
Për idetë e reja që kishin dalë mbi ato të vjetrat
Diskutoje ngadalë,më shihje mua, shtohej shpresa
Tash prej vitesh s’ta dëgjoj zërin,s’më hiqesh nga kujtesa.

Të gjithë m’thonë se jam krejt shëmbëllimi i babës
Trashëguar prej genit tipare karakteristik
Nga natyra jemi pak të ashpër
Bartur nëpër breza nga stërgjyshërit e mi.

Dhe tani e dëgjoj tingullin e zërit tënd
Këshillat e vazhdueshme edhe sot s’më ndahen çdo hap
Pemët dhe lulet marrin frymë anekënd
Dikur unë vija pas teje
Tani të ndjej se më ndjek nga pas çdo çast.

Dëgjoj hapat e tu dhe i njoh ata nga larg
Sepse n’damarët e mi rrjedh gjaku yt
Duhet t’farkëtohesh m’thoshe s’i hekuri n’zjarr
Kur t’më dalë shpirti do të vdes pa merak
Se t’kam ty o bir, e mbi varr s’do t’më shkeli njeri…

Sadik Krasniqi: Lutje

Sadik KRASNIQI

LUTJA

Imzot
mos më rëndo me kaq terr
udhës së mistershme
prej syve ma heq vagullinë
më jep gjak në gishta
ta prek atë rezë të brymtë
ta çel atë portë drite

Haxhi Muhaxheri: ZGJOHU POET

Haxhi MUHAXHERI

ZGJOHU POET

Nuk jam engjull

Në tempullin e durimit
As memec i përgjumur 

Zotin mallkoj

Që as kokën e ktheu
Kur Ti
Kosovës ia lidhje plagët

Zgjohu poet

Se përseri
Po „Tkurret Atdheu“

Zgjohu e zhvishi

Të gjitha marrëzitë e kësaj bote

Europa prapë  fle

E djalli po ngre krye

Zgjohu për tokën dardane

Për „gjakun që nuk falet“

Zgjohu

E ti zëmë pusi të keqës
Se koha nuk pret

Austri, 17.06.2013

Një poezi nga Vasil Tabaku

 

Vasil TABAKU

 

GJAKOVA

Frymemarrja
permes gjakut
te kuqes qe kurr nuk u shua

Gjakova…
Nje enderr e bukur burrash
Nje puthje lirie
Me buzeqeshjen femerore
Mbi zambaket
prej qielli dhe drite…

Gjakova
Fjala e pashkruar
Zeri I pathene
Thirrja mbi rrufete

 Gajkova
Mbiemri I Kosoves…
Monument
I dhimbjes dhe shpreses…

 

Një poezi nga Fran Ukcama

 

Fran UKCAMA

 

SHTRATIN E ËNDRRAVE

NA E ZUNË DALLËNDYSHET

Ikëm aso kohe me sherbetin e puthjeve në gojë,
Shtratin e ëndrrave na e zunë dallëndyshet,
Dorëzanat e dashurisë .

Ne akoma nuk jemi kthyer te strehëza e vjetër,
Kujtimi mbeti në fonde muzeale,
Por dallëndyshet , e di, e kryejnë mire adetin,
Na lypin ndër skuta,
Pastaj hidhen në valle..

Mjafton se ajo strehëz njomezore e rinisë,
Nese ne nuk na bashkon edhe një here,
E shkreta, nuk mbeti krejt e shkretë!

 

Dy poezi nga Rita Saliu

Rita Saliu

LIDHJA E PRIZRENIT

Gurgullimë e ujit dhe drithërim shp...irti
takim brezash dhe ëmblemë e kombit

e lartë je sa malet e lirisë
stërgjyshja ime loke
që më bën të mos kemë anemi
brezave duke ua dhuruar
dritën e dashurisë që na bashkon

nga përtej oqeanit
ku më djeg flakë malli
erdha të çmallem me ty
se fati e dashuria na ndau
për t’u takuar prapë tek lapidarët

ti gjithmonë Loke e Madhe e une femijë
që laj fetyrën me lot gëzimi
sa here kthehem te ti

kuvendimin që filluam dikur
për ta vazhduar me brezin tim
dhe për ta percjell tutje
deri kur të lindi dielli i lirisë

bekim e uratë për ty
kështjella jonë e shenjtë
që na e ruan emrin shekujve

Në mesin e parajsës qiellore
Me fuqinë tënde
Lindë dielli
Me pendën tënde qeshet qielli
Me rrënjën e lisit
Gezohet fisi

 

 

NGAREND ME MEND NË VENDLINDJE

Ku mbetën dyert e drunjta
Ku mbeti zilja e hekurt
Ku mbeti plaku i urtë
Që me buzëqeshje
Shëronte plagë
Dhe shpirtin e trazuar

Nëpër mjegullinën e kujtesës
Parafytyroj vashën me shportë
Mbushur rrush e pjeshkë
Motra që më mbante për dore

Dhe m’i plekste gërshetat
Ma stoliste xhamadanin
Ma thurte kurorën me fije bari
Ma këndonte këngën kreshnike
Më ruante nga ujët me lym...

Ta pata blerë një fustan
Ti mua pantallonat me rripa
E njëra tjetrës ia falëm dashurinë