BUSULL E PRISHUR… Ndoshta do të shëtitem deri në fundin e botës Po ti nuk do jesh aty që të shoh pafundësinë e syve të tu, Ëndrrat do më marrin me vete gjer në amshime t’largëta Po ti s’do m’falësh buzëqeshje që do më mbrojnë N’zemër do më ngjiten zjarre t’fuqishme pasionesh Po ajo e jotja s’do afrohet të m’i shuajë shqetësimet Ja, o shpirt, dallgët e këtij lumi përçajnë në mes qytetin Dhe marrin me vete lotët e mi pa mbarim I derdhin në fundin e këtij Deti Veriu, Po ato dallgë puthjesh nga buza jote e ëmbël Kanë turbulluar shpirtin tim që lëkundet si busull e prishur Gjilpëra e tij e thyer s’tregon rrugën mëkatarëve si unë Ka ngelur aty ku ti dhe unë marrim rrugët e kundërta... Po bie nata e zbehtë, ky qytet nuk mbulohet nga terri Vetëm mua vetmia m’i skuq sytë e më pret fytin! Po sa dua të të dëshiroj një natë të mirë Dhe të jetë e fundit… për sonte… e pastaj nesër Mos të mendoj më për ty Mos të dëgjoj zërin tënd as në ëndrra As kur eci rrugëve ku më çojnë këmbët Dhs mos të shkruaj më kurrë asnjë varg Por, ja sa keq...gjithnjë po shkruaj, Dhe poezia për ty s’ka fund Siç s’ka fund kjo dashuri brenda meje...
MË DUAJ SOT Me duaj tani, sot. Nesër dikush tjetër do të më dojë. Më duaj në këtë sekondë Më puth. Nesër të miat, buzë, tjetri do t'i puth. Më përqafo pa hyrë e nesërmja ditë Se në zbardhje të saj Të tjera krahë do më marrin në përqafim. Më duaj Më puth Më përqafo Nesër Ah, e nesërmja, nuk dua të vijë.
(1950 – 2014) Nëna Terezë Ëngjëllit nga Kalkuta Engjëlli i Kalkutës,tokësor sa të duash shtegton rrugëve, vëzhgon zemrat e të vdekurve, në vesh ua pëshpëritë fjalët mbase më të ëmblat që i kanë dëgjuar në jetë, mbyll sytë në të cilët veçse është strehuar zbrazësia dhe gjurmon vende varresh në të cilat serish do të ndjejnë ngrohtësinë e dheut. Engjëlli nga Kalkuta ec rrugëve në duar mbanë ujë dhe barëra, pastron fytyra, mbështjell plagë pas të cilave as që shihen. I përqafon dhe i ushqen me bukë që ëmbëlsinë gojët e tyre e kanë harruar. Engjëlli nga Kalkuta ec rrugëve, nëpër skutat e tyre më të errëta këmbë pastër edhe pse gjithnjë në baltë. Me fjalët e saj ngjallë fjalë, i bën të kuptueshme për të gjithë ata që janë shurdhër nga gjithë ajo dhimbje në to. A e ke ndezur fitili, se paku, një çast në mënyrë që engjëlli nga Kalkuta të mund të kaloi qytetit, a i ke ofruar bukë– qoftë edhe bajat të cilën do ta kthej në gosti? A po fle? Fle rëndë sa që as vajin me dënesa nuk e dëgjon? ------------- Kreshimir Shego, është shkrimtar i shquar kroat nga Hërceg Bosna. Ndërroi jetë në vitin kaluar(2014), në moshën 64 vjeçare. Iku nga kjo botë pikërisht në çastin kur ishte në moshën më të mirë. Në pikun e pjekurisë së njëmendet dhe në hovin më të madh krijues. I ndjeri Shego, la pas vetës një varg veprash të mira letrare, midis të cilave ishin edhe shumë vëllime me poezi. Poema kushtuar Nenës tonë Terezë, është shkëputur nga një ble poezish të tij, botuar në numrin 79/80 të revistës letrare Osvit, bashkëpunëtor dhe udhëheqës (kryeredaktor) i zellshëm i së cilës ishte për një kohë të gjatë. (Përktheu dhe përgatiti: Bajram Sefaj).
