Xhelal Ademi: TRI POEZI

PËR TY DHE JETËN
　
E kotë më qe udha në këtë botë të zhveshur
Mbi sfond të vetvetes qesh shtrirë sikur hije
Shpejt u tret magjia, hapi Yt i ngjeshur
Ndër copëza kujtimesh kur shkoje dhe vije
　
Ndaj udhët e korbëta heqin zvarrë këtë terr
Mbi themele kotjesh një ndjejnë më rri varë
Përse daulle t’huaja përreth ndjellin ferr
E më fikin diellin që kurrë s’e kam parë
　
Ah jetë që kalërohesh dehur si fërshëllimë
Je ëndërr që këputesh ndër qiell të pa anë
Herë hapesh herë mbyllesh, mjegull e vetëtimë
Ndaj pak të lëvduan, shumkushi të shanë
　
　


Për ty dhe jetën
　

E kotë më qe udha në këtë botë të gjveshur
Mbi sfond të vetvetes qesh shtrirë sikur hije
Shpejt u tret magjija, hapi yt i ngjeshur
Ndër copëza kujtimesh kur shkoje dhe vije
　
Ndaj udhët e korbëta heqin zvarrë këtë terr
Mbi themele kotjesh një ndjejn më rri varë
Përse daulle t’huaja përreth ndjellin ferr
E më fikin diellin që kurrë se kam parë
　
Ah jetë që kalrohesh dehur si fërshllimë
Je ëndërr që kputesh ndër qiell të pa anë
Her hapesh herë mbyllesh,mjegull e vetëtimë
Ndaj pak të lëvduan ,shumkushi të shanë
　
poezi
　
　
　
　
Të përgjigjem　

Themelura që ndërtuam mes dy brigjesh ishte prishur
Hijezeza e pat tretur a vallë lumi e kish grishur
Që të dilja me të ecur, megjithmend e kisha kot
Vallë të fleja këtej bregut por a mund të rrija dot
　
Ndaj u nisa nëpër dallgë siq merr udhën lundra vetë
Kur kusari ka mbyllë sytë ka kërcyer n’tjetrën jetë
Kështu valët më kanë rrahur por si dola nuk e di
Seq mu shpif në mendje fare dora jote për çudi
　
Atbotë rroka nga së largu dorën tënde gjith shtërngim
Shpejt më shpuri përtej bregut tek ka gjëmën malli im...
　
poezi