 |
| Fadil Halimi |
Kujtime të pikëlluara për Afrim Maliqin
Kalon një çerek shekulli vetmi e dhimbje
E nuk besohet në vdekjen e mikut
Janë kujtimet që na mbajnë gjallë gjithë jetën
Fryma jote gjithandej shfaqet në vendtakimet
Sikur të jenë të kurdisura me orën e zemrës
Dhe na pret fshehur në ndonjë qoshe
Për të vazhduar rrëfimet e mbetura përgjysmë
Për atdheun, për dashurinë, për ëndrrat
E për lirinë që e imagjinoje si diç hyjnore.
Ishte kohë lufte dhe dimër i ashpër
Vdekja nuk ta trembte syrin
Ndonëse ajo të ndiqte në çdo hap
Si hije e gjallë e si hije e vdekur.
Secilin rrëfim e thurje në vargje
Të bukura trishtuese për botën reale e ireale.
Jetën e jetën e ke dashur shumë
Sikur të gjithë të dashurit e zemrës që i kishte.
Eh, vdekjen e parandjeje në thellësinë e shpirtit
Si një fund që mund të vijë shumë shpejt.
Kutimet e pikëlluara fluturojnë hapësirave të shpiertit
Deri në fundin e botës Imagjinare
E të fëmijërisë së vrarë.
Mik i dashur ike pa e thënë lamtumirën e fundit
Për të jetuar me kujtimet deri në fundin e jetës.
