Buqetë me poezi nga Ajet Shala

Ajet Shala

DRITËS SIME
(Gruas)

Të gjeta në udhët e jetës si të ishe rreze agimi
U lodhëm pak, po më shumë u lumturuam
Shkuan vitet e kudo morëm dritë rrëzëllimi
E retë në qiell për ne të gjithë u larguan.

Bashkë ecëm sup më sup si shokë të mirë
Mbi dhimbjet u ngritëm e i hodhëm në hon
Dhe në Alpet e Bardhë prekëm majën e paarrirë
Në tokën e Kosovës urimet pa fund i shtojmë.

Përkundëm djemtë e thurëm në djepe urime
Mbollëm vreshtat e reja për verën e ëmbël
Bashkë ecim për të prekur të tjera brigje
Me lahutën e gjyshit ia ngritëm jetës këngën.

Oo, mos thuaj u lodha, mooos, kurrë mos thuaj!
Nesër do të dalë sërish një diell i ri në maja.
Djemve ia deshëm plisin e për të ëndërruam
Për ta do të jemi krushqit e parë në dasma.

Giubiasco 29.062016



GRUAS 

Dhe sot si atëherë po më ngjan mikja si flutur 
Në vajzërinë tënde flinin fëmiojet te jastëku i bardhë 
Retë e qiellit nuk na e fshehën dot diellin e purpur 
Shtigjet e trollit na bënë si lisi me pjergullën në mal.

Dhimbja shpesh na vuri në provë si në gara kalorësie 
Si hekuri i skuqur që rrihet nga krahët me muskuj të kovaçit. 
Heshtëm e folëm me një kod të njohur shqiptarie 
Dhe prapë mbetem të dashuruarët e parë të livadhit. 

Kështu qenka jeta, o fisnikja më e mirë e bjeshkës 
Si avulli i ujit në luginë që ngrihet si re drejt qiellit 
Dhe ne e patëm qiellin tonë në botën e egër 
Krahët tanë u bënë dhe në dimër harqe ylberi.



NËNË FATË 

Shkuan ditë e shkuan vite 
Rrodhën plot mbi dy dekada
Po gjithmonë në zemrën time 
Po qëndron nënë Fata.

Nëna është rrezja e jeta
E çdo gjë që ne kujtojmë
Eshtë vetë e vërteta
Është një diell që rrezon.

Kudo nënë ju thërrasim 
Kur kemi çdo ditë nevojë
Dhe kur marrim plagë
Juve ju kërkojmë.

Ndrin ky emër Fatime
Midis lulesh i mund dimra
Më këndove për atdhe
Në kët tokë ku unë linda.

Kur e mora rrugën e gjatë
Për të shkuar në gurbet
Nusen amanet ta lashë
Të ma ruaje si të shtrenjtë.

Më kujtohet si sot çasti 
Ende pa hyrë në shtëpi
“ Ooo, lum nana erdhi djali
Erdh Ajeti , biri im!

Të hutuar të gjithë mbetëm
Si e gjeti nëna vallë?
Ka dëgjuar veç me zemër 
Është vërtet një nënë e rrallë.

Dritë e diell i ditëve të mia
Ti ishe dhe mbete vetë ..Perëndia.




FJALËT E NJË NËNE  
(Nënës së dëshmorit Sejdi Kralani,
 Hyrije Krelani)

Tek maja e Kokilit Sejdiu im shkroi faqe beteje 
Atje dua të përkëdhel të gjithë gurët me mallin që zjarrmon 
Zemra me thyhet në copa, por si një kristal mes bjeshke 
E krenarinë e nënës në gjoksin që e rrita më gufon.

Po kalon koha e kujtimet e freskëta për të i kam 
Si llavë vullkani po ndizet trupi ditëve që jetoj 
Më rrëshqite nga dora sikur thyhet një xham. 
Ëndrrat e trishta tek ty më sjellin gjithmonë.

Ulem mbi ato shkrepa me ty, or bir, ngrohtë bisedoj 
Kujtoj atë ditë kur ndërrove dy krenaren e një plis bore 
Ndihem krenare me ty dhe me trimat në Kosovë 
Të përhershëm në betejë ke vëlla Ganiun për dore.

Fundi i prillit të kuq të solli bozhure mbi gurë e varre 
Atu ku derdhe gjakun lulet s’kanë për t’u tharë 
Vesa e mëngjesit pranë lumit të freskon petalet 
Më lotin e zemrës Nënëlokja ka për t’i larë.



NËNAVE QË PRESIN ESHTRAT E BIJVE 

Stuhia e Karpateve 
Thau rrënjë lulesh mes shkëmbinjve 
Në kopështin e shpirtit patën damarë 
Në shpellat e hienave bashkë i futën zgafellave 
Që në pranvera të mos lëshojnë nektarë.

Fëmijët e nënave Dardane vallë ku kanë mbetur 
Ato i kërkojnë gjithkund me gjoksin e tharë 
Eshtrat e tyre duan një ditë për t’i prekur
E me lotin e zemrës së djegur për t’i larë.

Së bashku me nënat, qajnë dhe pranverat 
Për pragjet e thara dhe ditën e zisë 
Ditëve ju mungon dielli e netëve hëna
Lotë plage ju rrjedh nga syri në ditët e lirisë.


                
LOTËT E NËNAVE JANË PLAGËT E ZEMRËS!
( Elegji për të pa gjeturit e luftës )

Rreth zjarreve të Marsit 
Digjen vitët e mërzisë 
Shpirtërat e të zhdukurve 
Bëhen yjë në qiellin me dritë.

Shtigjet ju ndriçojnë 
Nënave me petkun e zisë 
Ata u bënë engjëj të bardhë 
Për altarin e lirisë.

Cila ishte udha me mistere 
E enigma të hënës së drapëruar? 
Që së bashku tok ju zhdukën 
Në rrugën e pambaruar?

Apo fshiheni diku, ndër pragje, 
Brazda dhe ugare??? 
Ku zemrat mbajnë plagë 
Të lagura me lotin e nënave shqiptare.

E eshtrat e bijve kërkojnë 
T’i varrosin vit pas viti  
Nga vaji për të zhdukurit, 
Nuk dëgjohet më bilbili.

Pranverat dalin pa lule, 
Retë nuk sjellin më shi 
Derdhet lot nga sy jetimi, 
Dhimbjet digjen si qiri.

Nënaloket e mira dojnë 
Që eshtrat të prehen në varr 
Dy fjalë tu flasin bijve, 
Para vdekjes tua bëjnë hallall.

Si flokun një ditë, 
T’ua përkedhelin dheun për mbi 
Mbi mermer lavdie 
Të venë kurorë e të ndezin një qiri.



O NËNAT E MIRA DHE MOTRAT SHQIPTARE 
(Poemë)

Ngado që vini e në çdo vend ku shkoni 
Ju zbukuroni jetën, o Loket tona fisnike 
Qoftë në brigje me shkurre a ku rrjedh kroi 
Qoftë mes bjeshkëve a mes një kodrine.

Nga qytete tona apo nga fshatrat e largët 
Edhe atje në thepat e mprehta të malësisë 
O nënat tona më të mira në botën me halle 
Jeni mbretëreshat më të mbara të njerëzisë.

Me ju e ruajtëm kulturën dhe nderin 
Me ju zgjuam traditën e vjetër me besë 
Ju nuk u lodhët në shekujt që rrodhën 
Sakrifikuat e u kalitët për punë dhe nder.

Si yjet në qiellin e lartë ende ndriçoni 
Jeni nur i shtrenjtë i bukurisë hyjnore 
Fjala juaj është si mjalti në hoje 
Kur rrëfeni me plot ëmbëlsi prindërore.

E hodhët farën me duar të rreshkëta 
Nëpër brazda ndër ugare plot me vija 
E nga grunajat e verdha shtigjeve me ferra 
Me fjalën tuaj dritë heqim barërat e këqia. 

Me ato duar të regjura të si vrraga ugari 
Të gjakosura në rrudhat që në vite u thellua 
E me barrën e fëmijës në bark si krua mali 
Në mbrëmje ju priti shtëpia e pragu i gëzuar.

Punën tonë e kuvendoni si mentare çdo herë 
Edhe gjumin s’mund ta bëni nga meraku i madh 
Nga do që shkoni e kudo që rrini në jetë 
Qoftë ndër fusha në qytete a në një park.

Ju thelluan si vija rrudhat e ballit të mençur 
E thinjat e bardha duken si mielli në sepete 
Në kokë ju shtohen për herë si borë bjeshke 
Deri sa fëmija të trokasë në mbrëmje pas dere.

E sa herë na e thyet bukën e dalë nga furra e ngrohtë 
Në sofra për të na bërë të ngopur, me shëndet 
Ngrohtësia e zemrës së mirë ditën lumturon 
Eshtë më e madhe se e diellit në qiell.

Duart tuaja për ne ishin e janë të gjata 
Si një lumë i madh që derdhet në det 
Kur nuk dilte për të gjithë ushqimi në vatra 
Ju thonit s’kemi uri e gotën e uji e pinit në heshtje.

E hapa ju ndalnin dikur te një mal 
E pret lisa të gjatë për të bër vek, drugza e shpata 
E thesin me drithë në krahëror e çuat 
Me djersën e ngrohtë në mulli e bluat mes uratash.

Hapët vada për ujitje ndër lëndina e ara 
Dhe kënetat me ujë si kreshnike të gjalla i thatë 
Si trimëresha të pathyera qëndruat në radhët e para 
Nuk ju trembi nata e errët as ngrica në acar.

Kur e shohim në arat grurin e pjekur si flori
Me kallinj të skuqur e të mbushur në shpate e brazda 
Na gëzon zemra dhe valon sikur ta godiste një stuhi 
Si valët e Detit Jon duket, si anije me vela të bardha.

Na kujton bukën e nxehtë që shtrohej në një çerep 
E mbulohej ngadalë në hirin e nxehtë të zjarrit 
Edhe sot më vjen t’i puth si fëmijë ato duar të arta 
Që hidhnin farën në arë a tundnin djepin me lule behari.

Ju ecët në jetë bashkë me burrat që ishin dhe si shokë
U bëtë zgaleme të pathyera me ta në një qëndresë 
Dikur me fëmijët e vegjël ecnit nëpër shqotë 
E në marshime mbanit dhe rrobat e lagura në një thes.

Bëtë rrugët gjarpërore në shi e në dëborë
Mes dhimbjes u larguat prej shtëpive nga barbaria mizore
Treguat trmëri kur digjej kulla me flakë e barot 
E atdheut i kanosej egërsisht rreziku në troje.

E ju u vutë përballë bajlozëve karpatianë
Që përherë kanë patur për këtë komb farë të keqe 
Nëpër llogore lufte, në stinë e mote të egër e tinzarë 
Lindët fëmijët ushtarë për beteja dhe në hëndeçe.

E nën kërcënimin e tytës së armës e tehut të jataganit 
Ju na mësuat gjuhën më të ëmbël që ka kjo botë ku frymon 
E këshillën na e dhatë bashkë me bukën dhe uratën 
E këngën në djep na e kënduat deri vonë.

Na mbajtët dhe këshilluat mirë 
Si ta bënim hapin tonë të parë të bardhë 
E djepat tanë me flamur i ruajtët 
Me kujdës dhe fanatizëm të rrallë.

Jan ninulla të shenjta që duhen ruajtur si relike 
Janë si një thesar me vlerë i trashëgimisë 
Jan dyshek me shqiponjë ku u përkundëm në vite 
Janë trimat e mëdhenj që ranë në altarin e lirisë.

Jan dëshmi e lashtësisë e kulturës në tokën tonë 
Të shtrenjtët iliro Pellazgjikët e Mbretit Pirro flamurtar 
Jan djepa të larë në gjak ku martirët kanë patur mallin gjihmonë 
Janë ata burra që u përkundën me betimin e me plisat e bardhë.

Ishte Nëna Zahide që fali djersën, vuajtjet, mundimet 
Gjakun dhe bijtë e vet ja fali atdheut me durim 
I ushqeu me qumështin e shqiptarit netëve ditëve 
I mësoi si të vdisnin Besa-Besë për bashkim.

Ademi e Hamzë Jashari bëjnë luftë si dy TITANË 
Me hordhitë serbo çetnike në Prekaz
Kënduan në frëngjitë e kullës këngën më të lashtë 
Ranë si trimat edhe kur topat breshërijnë.

Nënat tona janë në krye të vëndit në kuvende 
Lindën heroinat në dritën e diellit e të hënës 
Shota Galica me plisin si borë mbetet e përjetshme 
Në bjeshkët e Kelmendit ku jeta të duket ëndërr.

Me tirqe gala e gjerdanin me plumba në radhë 
Revole në brez hutën mbante në krahëror 
Trime e maleve me plis e me gërshetë të gjatë 
Naçallnikut ia bëri gjamën atë ditë në shtator.

Ju ndër luftëra jeni rritur me furka në dorë 
I bëtë rrobat e lirisë për ushtarë dhe fëmijë 
Bukë kripë e zemër për mikun shtruat sofrat plot 
Të pathyera si kreshnike plumb e zjarr e shkritë.

A s`ishit ju me thinja si majë e bjeshkëve borëruar 
Që akoma gjerdanet më plumba mbanit në brez 
Në ditën e Pavarësisë ishti aty me urimin e bekuar 
E na prqafuat me gëzimin që kurrë s’humbet.

A s`ishit ju që e bëtë Marigonën e shenjtë 
Për ta qëndisur flamurin e kuq të Shqipërisë 
Që së bashku festuat ngadhnjimin për jetë 
Mbi okupatorët në ditën e parë të pavarësisë.

Në Kosovë kur ra stuhia si feniks në shkretëtirë 
Që nga larg mbërrini Xheva vetë Liria 
U ndez zjarri, u dogj guri si rrufe pushka kërciti 
Dhe pse vatrës i mungonte buka e ngrohtësia.

Lufton Fehmiu krah për krah edhe Xheva 
Të pandashëm si kreshnikë, shqiponja me dy krena. 
Është e jona Dardania, amanetet përcilen në breza 
Askush në këtë tokë nuk na shkul rrënjë e dega.

Në Arbëri vazhdon tradita e motrave martire 
Krah për krah luftuan më djalërinë 
Nga Gradica po vjen si syshqiponjë Qyqavice, 
Zbret çlirimtarja Antigona Fazliu si heroinë.

Shkon në Prekaz kur nga lufta në kullë digjej guri 
Në nëntor bashkohet me trimat e UÇK-es në ballë 
E puth dhe e ngrit me duar atë shtizë flamuri 
Dhe betohet se edhe jetën e re do ta falë .

Në pranverën e kuqe vërsulet si luaneshë mbi bajlozë 
Për ushtarën e lirisë filloi të hapet përjetësia 
Tokën thatake të Vërbocit e lau me gjakun që vlon 
Në tokën e Kosvës nis të zbardhë liria.

O Nënat të mira dhe motrat shqiptare 
Brez pas brezi ishin dhe mbetët në ballë të kuvendit 
Varrin në dasëm ju bën pashallarët Siç ishte dikur 
Nora heroina e paharruar e Kelmendit.

Po vjen një piskamë nga Malësia e Madhe 
Mbërrin një tjetër zanë mali, një shtojzovalle 
Tringa e Smajlës zbret nga Gruda si sorkadhe 
E pret shkjaun me jatagan e flakë i del nga huta fitimtare.

E vihen në radhë bijat e shenjta të trojeve arbërore 
Është zemra e madhe që në gjithë botën ka kudo bij 
Nënë Tereza e madhja humanitare, ajo nënë engjëllore 
Nobeliste në sherbim të bamirësisë mbeti në përjetësi .

Ajo mbeti si engjëll i bardhë që rezaton dhe fluturon 
I sillet globit mbarë kudo e ndihmon njërëzinë 
Me krenari sot ditën e lavdisë së saj e kujtojmë 
Se ajo ishte dhe mbeti Ikonë e ARBËRISË.

Të gjithë t’i japim vlerën nënave të mira shqiptare 
Të flasim për djersën, sakrificën dashurinë, 
Nuk ka ngjyrë lapsi, s’ka as letër e shkronja të një fjale 
Që rrugën e saj ta gdhendë saktësisht.

Të tregojnë bujarinë hyjnore që kanë nënat në shpirt 
Se pa to s’do kishim as hapa, as jetë e as shtet as glob 
Nënat janë mjalti, drita dhe oksigjen i njerëzisë 
Janë mbretëresha të gjithësisë që nuk kanë nevojë për kurorë.

Giubiasco.CH


LOTËT E NËNAVE JANË PLAGËT E ZEMRËS!
( Elegji për të pa gjeturit e luftës )

Rreth zjarreve të Marsit 
Digjen vitët e mërzisë 
Shpirtërat e të zhdukurve 
Bëhen yjë në qiellin me dritë.

Shtigjet ju ndriçojnë 
Nënave me petkun e zisë 
Ata u bënë engjëj të bardhë 
Për altarin e lirisë.

Cila ishte udha me mistere 
E enigma të hënës së drapëruar? 
Që së bashku tok ju zhdukën 
Në rrugën e pambaruar?

Apo fshiheni diku, ndër pragje, 
Brazda dhe ugare??? 
Ku zemrat mbajnë plagë 
Të lagura me lotin e nënave shqiptare.

E eshtrat e bijve kërkojnë 
T’i varrosin vit pas viti 
Nga vaji për të zhdukurit, 
Nuk dëgjohet më bilbili.

Pranverat dalin pa lule, 
Retë nuk sjellin më shi 
Derdhet lot nga sy jetimi, 
Dhimbjet digjen si qiri.

Nënaloket e mira dojnë 
Që eshtrat të prehen në varr 
Dy fjalë tu flasin bijve, 
Para vdekjes tua bëjnë hallall.

Si flokun një ditë, 
T’ua përkedhelin dheun për mbi 
Mbi mermer lavdie 
Të venë kurorë e të ndezin një qiri.



VENDTAKIMET E NËNAVE

Nënat dardane takohen përherë në të njëjtin vend 
E i shkëmbejnë dhimbjet e plagëve të zemrës 
Të dashurve ua lajnë lulet me lotin e tharë që nuk resht 
I bashkojnë bijtë dhe bijat nën pllakën e mungesës.

Drita e qirinjëve bashkohet me atë të hënës 
Nga shkrirja janë krijuar figura të mërzisë 
Aty numërohen kujtimët me ninullat e nënës 
Me buzët e zhuritura puthin portretet e lirisë.



NËNAVE QË PRESIN ESHTRAT E BIJVE 

Stuhia e Karpateve 
Thau rrënjë lulesh mes shkëmbinjve 
Në kopështin e shpirtit patën damarë 
Në shpellat e hienave bashkë i futën zgafellave 
Që në pranvera të mos lëshojnë nektarë.

Fëmijët e nënave Dardane vallë ku kanë mbetur 
Ato i kërkojnë gjithkund me gjoksin e tharë 
Eshtrat e tyre duan një ditë për t’i prekur
E me lotin e zemrës së djegur për t’i larë.

Së bashku me nënat, qajnë dhe pranverat 
Për pragjet e thara dhe ditën e zisë 
Ditëve ju mungon dielli e netëve hëna
Lotë plage ju rrjedh nga syri në ditët e lirisë.