Naxhije Doçi - Babait tim

TI LARGPAMËS I KOHËS SË RE
(Babait tim letrar e atdhetar)

Kalorës në kalë të bardhë në dymijëvjeçarë
me vrulle të vullkanizuara
në gjakim të dritës
mbi hartën e shkafnjyer të atdheut
nga golgota serbe e egërsisë.

Në qelitë e burgut
me hekura të ndryshkurë
e mugëtirë llahtarie
rrudhat në ballë shkallë-shkallë
nga dhembjet muranë për dheun arbëror.

Ti largpamës i kohës së re
në heshtjet vetmitare të stinëve të vrara
thurje vargjesh të kallura
për trimëritë e gjyshërve nëpër kohë
për ata rrënjës mbretërorë.
Në gjuhë Zotash të parë
për zot të vetëvetes
dhe për dashuri njerëzore ligjëroje
dhe fjala jote simfoni
në shembje errësish mëkatare.

Ti largpamës i kohës së re,
në mijëvjeçarin e tretë, trofe.
Feniks mbi lojërat e shekujve
për Kosovën nuse me kurorë.

Poezi nga Ramadan Bozhlani

NËNA

Sa here pata nevojë, të thërras ketë emër,
Në raste pikëllimi, e gëzimi,
Te me japësh forcë, apo ngushëllim,
Të krenohesh, apo të çash për fatin tim.

Si i vogël, mbeta pa mëshirën tende.
Ike ende pa të njohur.
Dashurin tënde, askush s’ma dhuroj.
Fatkeqësisht, as varrin tënd, askush s’ma tregoj.

Ta dija,ku patën zemër, te mbulojnë me dhe të zi.
Lulet e varrit, ti kisha ujitur me lotët e mi,
Me e qetë do të ishe edhe ti,
Se malli do të ishte shuar,për ne të dy.

Sa herë mërzitem për ty,
Qiellin,i përlotur e shikoj,   
Atje mes yjeve të gjej,
Duke me shikuar me shumë kujdes.

Te lutem o Perëndi, nenën time,
Engjëll ta besh ti, e çdo hapë të me përcjell.
Se dashurin time, qe kam ndaj saj
Atdheut tim, dua të ja fal.



PEMA

Era ja mbështjelli trungun
Gjethen e fundit ia shkëputi
Degët e thata e shtrijnë pikëllimin
Pema më ngjan në njeriun.
E largët është pranvera
Dergjët nën stinët e ftohta
E ngushëllon shpresa e mekur
Pikon nga cicërimat vajtuse.
Diellit dimëror
I buzëqesh e lodhur
Nën zhurmën monotone të sharrës
Ndjen dhembjet e vdekjes.
Në tym e hi e shndërroi zjarri
Në vatrën mjerane
Të strukur rreth saj ngrohën
Fëmijët këmbëzbathur.



LARGËSIA

Malli ma kafshoj zemrën
Nga shtrëngimi më gjunjëzoj
Dy grushta dhé ia shkula tokës
Le të ndjen edhe ajo dhembje.

Në ëndrra më zbresin rrezet e hënës
Rrugën e gjatë ma ndriçojnë
Të gjej në vendin e shtruar me gjethe
Me sy të pikëlluar duke e shikuar sfondin
E unë zgjohem duke të thirrur.

Emblema e natës nuk u shfaq
Ajo më shëmbëllen fytyrën tënde
Më vështron me syt e tu të mëdhej
Ëmbël më buzëqesh në netët e qeta
I tërë ky shi rrokulliset nga syt e saj
Yjet ndoshta e ngushëllojnë.

Sa e gjatë koha në pritje
Në torturë më është shndërruar.
Pranë liqenit ngushëllohem
Tymi i cigarës më sajon re shiju
Pikat e shijut tingëllojnë si zërit yt
Me pasion bashkë ëndërrojm të ardhmen.



LUGETËR TË MËRROLUR

Në këtë errësirë të dendur,
Ravijëzohen lugat të buzëqeshur,
Duke u shkrirë në kënaqësi,
Se veprat e tyre, na ngrysin jetën.

Agimi na ndez shpresën,
Dita do t'i asgjëson lugetërit,
Ata nuk zhdukën, por mërrolen,
Se ndriçimi i jep formë engjëjve.

Gani Xhafolli - ZEMREN E KAM PLOT OQEANE

 ZEMREN E KAM PLOT OQEANE 

UNË JAM gani xhafolli

Zemrën e kam plot dritare

zemrën e kam plot unaza

zemrën e kam plot oqeane

zemrën e kam plot ajër

e plot diell

e kam plot dete

e plot zogj

e kam plot rrugë

e plot pemë

e kam plot lule

e plot dashuri

e kam plot bletë

e plot këngë

nuk e kam

asnjë miligram

urrejtje

 

 

 

KAM FLUTURUAR

       SHPESH

 

Erdhi koha të kthehem

në atdhe e t’u marr erë luleve

+ pemëve në degë

shtëpinë e kam parë shpesh

ëndërr

kam fluturuar mbi

pemë e mbi kroje

duart e gjyshes i kam

vizatuar çdo javë

do të pi ujë çdo orë

do të ha pemë të vendlindjes

çdo ditë

diellin do ta fotografoj

çdo mëngjes

 

 

DASHURIA U DUHET

TË GJITHA FAQEVE

 

Shumë bëhem nervoze

kur në mbrëmje

ndalet rryma

e librat mbesin në terr

nuk ka faj Luli që

nganjëherë i ha gishtat

zemra ime kërkon

sa më shumë këngë

JAM shumë e vogël

për nervozë

dashuria u duhet

faqeve e të gjitha luleve

 

 

NUK DI PSE GAFORRJA

       EC MBRAPSHT

 

E kam pyetur gjyshin

më ka thënë NUK DI

e kam pyetur një vajzë

në Francë

 

PYETE LUMIN

në vendlindje e

kam pyetur një ditë

GAFORREN në

Danimarkë

nuk di pse iku prej meje

kur unë nuk jam polic

 

 

 

DIELLI SHKRUAN

 PROZË NË FAQE

 

Kur e përqafojmë gjyshen

në mbrëmje

zgjohemi më të ëmbël

në mëngjes

e dielli shkruan prozë

në faqe

që mund të lexohet

vetëm me puthje

edhe hëna shkruan poezi

me buzë moderne

 

 

 

PJESHKAT I KA

 ZËNË GJUMI

 

Pjeshkat në katund

i ka zënë gjumi

presin dorën time

të butë

nw ëndërr i lexojnë

vargjet prej rëre

gjethet këqyrin

mos po më shohin

në rrugë

u kujtohet kur isha

zog mëndafshi në degë

dhe ylber në mollë

 

 

 

JAM BËRË SI

LEJLEK I LODHUR

 

Kam kohë tepër pak

të shkruaj vjeshta

është ulur mbi flokët e mia

dhe u jep krejt ngjyrë

bryme

 

jam bërë si lejlek i lodhur

 

ENDE nuk e kam harruar

MOLLËN në Toplicë

të gjyshit e gjyshes

 

më kujtohen të gjitha

dyert me zog flamuri

 

JAM lodhur shumë

prej malit në mal

prej trenit në tren

më duket 1000 vjet i kam

 

DËSHIRË GJATË NJË

NATE KUR FLUTURA

ISHTE NË MËRGIM

 

Ah sikur ta kisha një kalë

të bardhë

një kalë të bardhë

që fluturon përmbi pyll

e përmbi fusha

 

ah sikur ta kisha një mollë

një mollë të artë

një mollë të artë

një mollë të artë të Çamërisë

ose të Shkodrës

do të isha nisur

drejt fluturës

 

 

 

DY JAVË KA QARË DEGA

 

Mos ua thyeni pemëve duart

sepse mërziten tepër gjethet

e nuk i merr gjumi

dhe qajnë në heshtje

 

edhe shiu nuk e ndjen

veten mirë

 

një qershi është ankuar

shumë

kur një djalë ia ka thyer

pesë gishta

dy javë ka qarë dega

 

 

 

DASHURIA ËSHTË

ME SHUMË ZEMRA

 

Dashuria është e ëmbël si molla

E përqafon një ylber të vogël

Kënaqesh

Dashuria është me shumë zemra

I duhet lumit

I duhet detit i thua MERRE

Me dashuri e hap derën

Kur vjen dikush dhe i qet kafe

Me dashuri zgjohesh

Në mëngjes për një përqafim

Të diellit

E katër përqafime të nënës

Dashuri është edhe kur mbyll

Derën kur shkëlqen hëna

 

 

 

ÇDO DITË

FLET ME DIELL

 

Kur erdhi Skënderbeu

Në Prishtinë

Motra lindi djalë

Emrin e mori Trim

Skënderbeu në KALË

Diçka i thoshte dielli

HIJE I KA SHPARA

KALI i këqyri retë

E kishte marrë malli

Për krejt Dardaninë

ENDE s;e merr Gjumi

As KALIN as Gjergjin

të flet me DIELLIN

 

 

 

     DIKUR EDHE

TREGIMET PLAKEN

 

Sigurisht e keni parë

Peshku ha pa duar

Noton pa këmbë

Dimrit nuk di a nerth shumë

Dhe a ia di emrin botës

Edhe unë kam qenë peshk

Në barkun e nënës

Tash jam gjysh me mjekër

Edhe unë çuditem qysh i

Shkruaj vjershat e reja

E di: dikur edhe tregimet plaken

Pikëpyetjet a i lexon dikush

Plaket edhe banesa dikur

Plaket edhe nëna

Edhe makina e shkrimit

Dielli pikëpyetje a plaket

 

 

 

KUR FLUTUROJNË

BUZËQESHJET

 

E njoh një vajzë

I ka dy bylbyla

Në zemër

Këndojnë kur ajo

E vizaton diellin

Dhe mbjell lule

 

Këndojnë kur ajo

E shkruan fjalën

atdhe

 

këndojnë kur nëna lind djalë

dhe fluturojnë buzëqeshjet

 

 

 

DIÇKA MË KA DHËNË

        NJË KËRMILL

 

Jam munduar shumë

Ta shkruaj një vjershë

Të verdhë në vjeshtë

I kam lutur të gjitha

Lulet të më ndihmojnë

Edhe lumin

Edhe hënën

Diçka më ka dhënë deti

Diçka më ka dhënë pylli

Diçka më ka dhënë kërmilli

Diçka një patë e egër

Diçka më ka dhënë

Një vetull e një vajze

Diçka një krah i një fluture

Diçka më ka dhënë

Një buzëqeshje xheloze

 

 

 

      VJERSHAVE

U RRITET BUKURIA

 

Flokët i rriten Lises

dhëmbët i rriten Gentit

duart i rriten hënës

këmbët i rriten Yllit

e pëllumbave u rriten

krahët

 

plepave u rriten gjethet

dardhave u rritet bishti

mua më rriten vjershat

vjershave u rritet bukuria

 

 

 

KAM HARRUAR

SI DUKEJ SHTËPIA

       E VJETËR

 

Kam harruar si dukej

shtëpia e vjetër

me dy dhoma e një kuzhinë

me pak lugë e tri dritare

do ta pyes Agim Devën

dhe tash e shoh pak

Shtëpinë e Re

nuk di a ka dritë mbi kulm

nuk di si duken pikturat

e mia në terr

dhe a mërziten

që nuk i shoh mirë

të martën do të shkoj

në spital

kam menduar se do të shihja

edhe pa dritare

nuk di si duket as liria

as fletorja e parë

e bukurshkrimit me një zog

 

 

 

LETËR MOTRËS

 NË GJENEVË

 

E vogël ishe

kur të puthte era

kur të buzëqeshte

shiu

nën kumbulla dhe degë

fustanin e kishe

me ngjyra

 

e vogël ishe atëherë 

kur u ke kënduar

gjetheve

dhe një cope buke

flamurin e ke vizatuar

tinëz në shuplakë

 

mos i harro ëndrrat

mos e harro nënën

as hijen tënde të vogël

 

MË KUJTOHET kënga JOTE:

ende ka shumë borë

.   .   .
Biografia e shkrimtarit Gani Xhafolli

Gani Xhafolli u lind në fshatin Drenofc, afër Prishtinës, më 25 nëntor 1942. Ka kryer Akademinë pedagogjike në Prishtinë. Ka punuar në arsim: në Drenofc, Barilevë, në Lipjan dhe në Magure, si mësues. Mëpastaj ka punuar në Radio Televizionin e Prishtinës prej vitit 1979 redaktor në programin për fëmijë deri në 1990, kur pushteti okupues i Beogradit e dëboi me dhunë nga puna së bashkume 1340 punëtorë të RTP-së. Ka fituar shume çmime letrare.
Gani Xhafolli ndërroi jetë në moshën 70 vjeçare në Prishtinë, më 16. 06. 2015

 

Disa nga veprat e botuara:

  1. TE PORTA E EDHAVE.
  2. ZOG SHIU (poezi) 1979.
  3. ËNDRRA NË SHUPLAKË (poezi) 1981.
  4. ZOGJËT FLUTUROJNË MBI LULE (poezi) Tiranë,1984.
  5. VJERSHEN S’E ZË GJUMI (poezi) 1985.
  6. LULE MA JEP DORËN (poezi) Shkup,1986.
  7. KROI THËRRET DALLËNDYSHET (poezi) 1987.

  8. SHTËPIA ME KULM TEPOSHTË (roman) 1988.
  9. PLESHTI HA ME DY LUGE (poezi) 1990.

10. KUQ E ZI (poezi) Cyrih, Zvicër,1990.
11. LEJLEK I SYRIT (poezi) Shkup, 1992.
12. PO (roman) Shkup, 1996 (i shpërblyer me çmimin e dytë).
13. TË DUA (roman i shpërblyer me çmimin e parë,1997).
14. NUSE NËN MOLLË (dramë) 1997.
15. GJEOMETRIA E SYRIT (poezi) 1999 ( e shpërblyer për veprën më të mirë nga LSHK ).
16. GISHTI IDIOT (poezi) 2000.
17. PRINCESHA E VOGËL (poezi) 2000.
18. SHTEPIA ME KULM TEPOSHTË (roman) Shkup, 1999 (ribotim) .
19. DIELLI ME TRI DRITARE (monografi letrare) 2000.
20. NË GOJË TE GJARPRIT (roman) 2000.

________

Fotografia e shkrimtarit Gani Xhafolli është bërë nga mjeshtri Sadri Miftar Hadergjonaj

Imri Trena - Memorie

MEMORIE
(Aktorit të madh Bekim Fehmiu)

...Në tokën ILIRE kam lindur
Në dejet e mia qarkullon,...
I njohuri gjaku im famëlartë,
I heronjve të shquar.
Vendi i lavdisë së përjetshme,
Ku fjala e dhënë
Më e rëndësishmja se jeta është
Që shkëlqimin e sojit të vet,
E dëshiron mbi të gjitha...

Dëshmi kjo e Bekim Fehmiut,
Në librin e tij me kujtime,
Pa lamtumirë princi i artit shqiptar,
Lamtumirë veç ndër vegime.

I madh aktor shqiptar
Në gjuhën shqipe shkolluar
Me bukuri apolloniane
Si Orfeu i talentuar.

Mbi 50 filma regjistruar,
Role kryesore legjendë:
"Odiseu", "Dezertori","Leja për të vrarë",
"E dashura ime Libera", "Salon Kitty",
"Mbledhësi i puplave" e më tej
Krah aktorëve me famë botërore
Emri s`pranove të ndryshoje
BEKIM
Bekuar në trojet arbnore.

Më 1987 protestove
Ndaj propagandës antishqiptare,
Ndaj dhunës së popullit tënd;
Demostratisht le shfaqjen "Madame collotenj"
Sa ishin në sallë ngrinë në vend.

Tërhequr nga skena
Në atë kohë,
Ti yll i artit ndërkombëtar
Heshtur e malluar për Dardani,
Shprehur në librin - dëshmi.

Një mesqershori në symbyllje,
Me vetvrasje jetën ndale,
Dhimbje në popullin tënd, trishtim,
Krenari e artit shqiptar, BEKIM!

Haxhi Muhaxheri - Nesër...

Nesër...

Nesër do jem edhe për një vit më i moçëm
Një vit do ikën tinëzisht nga jeta ime
Dhe më afër do jetë dita e lamtumirës
E miqët do të më urojnë si përhera...

Nesër do dehëm e xurxull do të bëhem
Për ti harruar të kqijat e kësaj bote
Dhe gjithë të dashurat do ti sjell në mendje
Që dashuria të mbretëroj në shpirtin tim

Nesër edhe dita do të jetë më e ngrohtë
E dielli ka për të lozur me ëndërrat e mia
Nesër veç muzat do më bëjnë shoqëri
E veten kam për ta shpallur mbret
___________
E çastit, 03. 06. 2015 / 11:30 h

Namik Selmani - Katër poezi

 
Zëri i atdheut

1.
 E donim atdheun
 Edhe kur trarët e doganës na ndalën ëndrrën
 Edhe kur fjala na ngeci si në lukth si kockë e mbrapshtë
 O, në gjunjët e gjakosura merrnim uratën e nënës
 Dhe këngës së gjyshit i mernim magjinë e lashtë

2.
 E donim atdheun
 Edhe kur shkronjat shqipërore na i gjakosën e na i vranë
 E në vend të farës së ugarit na dhanë arkëmorte
 E valle hodhëm buzë gremine e mbi gjoks të stëralltë
 E aromën e luleve ia dhamë vajzave syylberore.

3.
 E donim atdheun
 Edhe kur bukën na e shkelën dhimbshëm me këmbë
 Edhe kur në odë na dogjën oxhakun dhe palcën e gurit
 Edhe kur zogjtë bilbilorë na i futën në kafazët e rëndë
 Ofshama e fëmijëve na vuri në radhë në klithmën e burrit.

4.
 E donim atdheun
 Edhe kur qiellit i dhanë nanëlokeve kukamën e Mortit
 Kur dallgët e shpirtit na i mbytën Pamporët e Jetës.
 Edhe kur nisëm udhët kurbetçore, mes shtigjesh e të ftohtit
 Edhe kur deshën të na vinin në pranga zërin e së vërtetës.

5.
 E deshëm atdheun
 Edhe kur na shkelën punën me djersën e ndershme te ballit
 Edhe kur na ligjëronin ndër tribuna si Profetë të rinj
 E zëri i Tij na shplodhte lodhjen e putrës te plisi i ugarit
 E dora gishtdridhur na gdhendëte Monumente me qirinj.

6.
 E donim atdheun
 Edhe kur kyçat mbyllën shtëpitë ku nuk hapeshin kanate
 Edhe kur sherrnaja na bëri të ngrinim grykën e pushkës
 Edhe kur premë fjongon kuqëlore për rrugën e re në male
 Edhe kur numëronim ngatërrueshëm kafshatat e bukës.

7.
 E donim Atë
 Edhe kur librin na e morën nga duart dhembshurisht
 Apo kur nënat dhe motrat na shtronin sofrën e varfër
 Mbetëm gurë të ngulur e të ushqyer nga pika e bardhë e dritës
 Semaforë që ndrijnë nga zemra jonë në gjoksin e plasur.

8.
 E donim atdheun
 Edhe kur na qëlluan pa mëshirë me pëllëmbën e dirsur
 Për të na dhënë harresën ku po na futnin relike, këngë, legjenda.
 Në duar mbanim mendueshëm fytyrën e kokën e shtypur
 E Zotit i luteshim përgjërueshëm ditëve e netëve të errta.
 9.
 E nuk duam të na quajnë Mëkatarë të kësaj Dashurie
 Po të jemi pasqyrë ku atdheun ta kemi brenda vetes
 .. E duam atdheun të bukur, kristalor, si një ëndërr rinie
 E malet e tij të na lartësojnë ditënetët e jetës.



Tupani i fjalës gërvalliane

Heroit të Kombit Jusuf Gërvalla


Emrin e ka “Kosovë” dhimba jote–uragan, o poet jetëkëputur.
 Emrin e ka “telnajë” ajo udhë me hapa të pahedhura në kohëra.
 Do të flakadonim nga mot fjalën e ashtë dhe ehon e gjoksit të bukur
 Dhe për ty do të thurnim të gjithë një qiell të ri, pa u tutur nga shqota.

Shkronjat e përgjakura u bënë male të lartë malli dhe trishtimi në tela kitare
 Qielli u bë Këmbanë që tash sa mote për ty lëshon e lëshon piskama
 Kanë hapur dyert kullat për vargun qelibar e të pathënë, bash si farë e re brazde
 E qepallat e gjumit shumë herë për ty nuk ua mbyll as dita, as muzgu, as nata..

Pemët të flasin lumnueshëm kur fëshfërijnë mbi to lule e gjethe lisash
 Nanëloket ta përcjellin ninullën e jetës, ani pse u bëtë vrik burra
 E këngët e tua të kristalojnë mbi plagët e trimave si fllad rudinash
 Lodrat ta përcjellin Mordin si dasmë ku vallja po duket si gurra.

Të ujëvarojë pikëloti i motrave dhe i nanave mbi sofrën e shtruar
 Lum toka që ta lartoi mbi Drenicë këngën dhe ëndrrën sydlirë
 Për ty do ta gjejmë lulen e fundit të truallit lirietur, gjoksstralluar
 Të ta vëmë tek mermeri i bardhë si testamenti i pavdeksisë.

Vjeshtat vjeshtojnë në Deçan e Gjakovë ku dëgjohen kaherë orteqe
 Nipërit kanë kohë që ringrejnë kulmet, oxhaqet, odat.
 Ylberofsh miku ynë në shpatet bjeshkatore, gjer në Çamërinë me ethe
 Kitarën le të ta marrin zogjtë e pëllumbat për të kënduar nëpër votra.
 E molisja mos na e breftë shkëmbin dhe djepin e djalit.
 Shkronjat e këngëve dhe abetaren e trimave kurrë mos na e shitojnë.
 Amanetet të kthehen në gjëmime tupanash a në një brazdë të ngrohtë ugari
 E në theqafjen e fundit le të bjerë zezona që frymën një ditë ta faroi.


 
Ka ikur koha e Hamletëve

 I duhej të kthente kokën i skuqur nga fjalët e miqve
 I thonin të shartohej me të keqen.
 Se kishte ikur koha e Përrallës së Qerozëve.
 Se kishte ikur Koha e Hamletëve…

Zjarret e jetës e digjnin …pa plagë
 si një shkëndijë
 që djeg edhe kashtën e fundit të mullarit.
 Ku të kërkonte ndihmë?
 Ku? Ku????
 Kur toka e shkrumbuar nuk shuhej me ujë aspak
 kur shpirti i dërrmuar
 ishte më i thatë se fija e vyshkur e barit.

I thonin të miqësohej me të keqen.
 tavolina kthehehj në tavernë bixhozi
 Rruga tjetërsohej në një këmishë të hekurt
 Hesht Hamlet! …Hesht!
 Fshihu diku pas kështjellës së Shekspirit !
 Ka ikur koha e dilemave botën për ta ndrequr.
 I thonin se kungulli me shalqirin kishte mbushur tregun
 E nuk dihej se kush ishte i pari Mbret në tryezë.
 Ai skuqej…
Ai mërmërinte…
Fytyrëzverdhur dëgjonte, dëgjonte 
Qielli i kaltër në çast nxirosej e bëhej sterrë



Drita jote magjike 

Drita e syve të tu më bëri të dridhem si zog i lagur
 Një shi dashurie më kishte njomur nga këmba deri te floku
 Në gushëbardhën pastërtore si zot shtëpie agimi kishte ardhur
 E në vazon e zemrave tona kishte mbirë një filiz borziloku.

Dora jotë trokiti pa kanata gëzueshëm si ninullë gëzimi
 Në një ujëvarë buzëqeshjesh u lamë të dy krahëpërqafuar
 Po kush, kush e ka shpikur, mike, këtë udhë mërgimi?
 Kush i sjell çdo mbrëmje dhimbshëm këta hapa të vetmuar????

Jo, joo, nuk donim as unë e as ti pëllumba postjerë me vete.
 Nuk kishim nevojë të përcillnim letrat qiellore mes kaltërsie
 Ne ishim larg… sa sytë ktheheshin në dy male dhe dete
 E duart kryqëzoheshin me besë të florinjtë dashurie.
 O dritë magjike që vrave natën!

Naim Fetaj - Për ditëlindjën time

PËR DITËLINDJËN TIME
Një fitilaq e do pishë pranë të mirës nënë
( e vaji im për hënë..)

Se kur linda unë thonë
Edhe dielli ish zënë

2.
Një gjysëm shekulli tash
Po mi rëndon këmbët
Rugëve të botës
Më ranë edhe dhëmbët

3.
Asgjë s'dua nga ti... vendi im i mirë
Veç një varr ndër hije
Edhe do shi...
Të tretem...të tretem
Të bëhem dhe për ty
Se është lodhur shpirti
Veç ik e ik nga ti...

 Sabit Rrustemi:

MIKUT TË FJALËS
( si urim për Naim Fetajn )

Mos i a var kohës shumë...
le t ' bëjnë ajo çka të dojë me vitet që ikin

Ti ndale veten aty ku ta ka ënda
pikën e qejfit
se nuk i bëhet vonë qiellit

Edhe pas njëqind vjete
mund të ta marrë atë dritë shpirti

Nami s' bëhet

Për çdo mbrëmje
mund të dukesh përmes atij ylli
sa për t' na hequr mërzinë

Kutitë e duhanit i hëngër dheu
vetëm Vera e Zezë e jetës na mbet
o Mik i Fjalës 

Gëzuar