ATDHE KESHTJELLË LAVDIE
Kosovë o kështjella ime
E dashur arbërore
Ngritur mbi themele
Të një kulture epokash
E ndërtuar nga mjeshtër
Me duar hyjnore
Me gurë të skalitur
Nga mbretër në kohëra.
Në muret shoh frëngjitë
Të tymosura nga lufta
Nga flakë e barotit
Të trimave zemërzjarrtë
Ndër shekuj të mbrojtëm
Nga barbarët, nga humbja
Për të mos e lënë
Çizmen e tyre në prag.
Ti mban një vulë
Të rëndë perandorie
Të shkruar
Nga Konstantini i Madh i Ilirisë
Ti mban në Ballkan
Gjurmë të mëdha lashtësie
Të gdhendura me forcë
Nga bijtë e Dardanisë.
Në dheun e trojeve tua
U çudit mbarë bota
Lanë eshtrat e turpit
Bajlozë e krajlë pa fund
Bijtë me gjoks
Në beteja mbuluan gryka topash
Dhe kokat Sulltananësh
I morën në dorë i bënë shkrumb.
Në kullat e bardha stërgjyshore
U gdhendën beteja
Bijtë e tu ranë,
Besa-besë duke kënduar
Me duar u ngrit flamuri
Dhe jehuan këngë të reja
E me gjakun e tyre
Fjalët e amanetit i shkruan.
ZJARRE ZGJON TRUPI IM
Kam provuar të harroj
Ta burgos shpirtin e vrarë
Për gjithë vargjet si kurorë
Doja dallgë dhe livadh.
Ka ca dallgë që mban stuhia
E ma sjellin brengën time
Si vullkan djeg dashuria
Në një kopësht me kujtime.
Ti je ëndrra ime e brishtë
Aty brenda më je fshehur
Je fushkëte e çiltërsisë
Je si bora e patretur.
Je një lule manushaqe
Që të mbaj si vogëlush
Më zgjon trupi qindra zjarre
E më bën të ec në prush.
Je çfarë je as unë s’e di
Herë e shenjt e herë gur
Në çdo shteg që përpij
Për ty balli digjet furrë.
PËR TY
Vjen në ëndërr kur prek gjumin
Vjen në këngë e më gëzon
Vjen në hapin që hedh rrugës
Me shikim më ledhaton.
Kam përpara poezinë
Si ta thur vallë këtë natë?
Hesht e flas me psherëtimë
Si ta hedh sërish një hap?
A të vij ku ke folenë?
A do vish ti ku po të pres
Ëndrra lind e majën prek
Po ky varg për ty nuk vdes.
VALLËZO
Vallëzo, moj fluturore
Vallëzo mbi trupin tim
Merr nga zemra lule bore
Merr pranverë nga shpirti im.
Gjithçka deshe të dhurova
Çfarë ka mbetë veç shpirtit tim
Me ty çaj stuhi dhe shqota
Me ty shkoj te thellësitë.
Me ty lulen mbjell të dora
Me ty bëhem flamurtar
Bash aty ku shkrihet bora
Do të puth si fitimtar.
Vallëzo me fjalë bese
Bëhu breshër pa mbarim
Ndize mallin mes rrufeje
Sofër bëje gurin tim.
Vallëzo pa fund në ëndërra
Sill në zemër melodi
Ujit ndarjen përmes këngës
Ura jonë të bëjë bashkim.
Vallëzo mbi dallgë shprese
Dashurinë shkele prapë
Vallëzo mbi prekje ndjenje
Dhelpërore gjoks stërrall.
Vallëzo e mbytmi ndjenjat
Më sill dhimbje çdo agim
Në një kopshët ku hijon vreshta
Si burim ke lotin tim.
Këmbë lehtë më shkel në zemër
Hapmë plagët me trishtim
Hidh një valle shpatit bjeshkës
Vallëzo në mortin tim.
TË DESHA SI NJË ENGJËLL
Të desha si një engjëll, të mbajta si foshnje në dorë
Dhimbjet e tua mbyturazi i ndjeva thellë në damar
Vuajtjet më shkaktuan plagën gjakngrohtë
U bëre pjesë e jetës mbi lotin tim të tharë.
Kaluan cunamet dhe stuhia atje ku jeton ti
Kopshtiet e mia i mbytën shirat me rrebeshe
U përmbysën manushaqet dhe librat e mi
E në secilin varg emri yt si relikë mbeti aty.
ËNDËRRA MBI VARG
Gotë pas gote mbaroi rakia
Zbrazen gotat veç me fund
Mbeti shtrati dhe qetësia
Mbi tryezë bëra gjumë.
Nën kokë strofa, vargje
Ëmbël më ëndërrim
Po hedh kokën në dritar
Si poeti në vegim.
PLAGË E VJETËR
Dhimbjet i pata futur mes enigmës së mallkuar
Fshihesha si fëmijë pas perdeve të errta të mërzisë
E plagët e shpirtit më rridhnin gjak të kulluar
Në ditët më të mira të kohës së rinisë.
Si një qiklop përbindësh ushqehej bukur me vitet e mia
M’i mori shumë pranvera me lule e me blerim maji
Ajo më ishte futur në gjak, e fluturonte si flutura
Ky ishte “dashuria im dikur apo vetë tragjedia”.
MES ENDËRRËS E IMAGJINATËS
Mes ëndrrës e imagjinatës erdhe e ndalove
Si një ortek bore furishëm zbrite në livadh
Me vete mbaje gurë, shkurra dhe lisat gjelbërore
Por trupin tim as kësaj radhe s’ma preke aspak.
U sule si një llavë vullkani që gëlltit gurë në troje
Si prush krateri në shpërthim flakë nxirrje prej goje
Dogje për rreth çerdhet më thërrime të zogjve shtegtarë
Dhe kurrë njëherë zemrën s’arrite si luftëtare ta pushtoje.
KËRKOVA
Kërkova bulevardet me të bukura të botës
Me llojshmëri lulesh për rreth në blerim
Në kopshtet e pasura u deha mes aromës
Ti mbete lulja më e bukur, në vegimin tim.
Vizitova peisazhe me bukuri përrallëre
Në çdo meridian globi kërkova frymëzim
Hapërova mes yjesh a mes rrezatimesh ylberore
Por vetëm ti për shpirtin tim mbete i vetmi ushqim.
Hyra në biblioteka të pluhurosuara në kohëra
Lirikë me famë në botë i menduar i lexova
Qëndisje të bukura për personazhe gjeta
veç ti mbete më e bukura që unë krijova.
Dëgjova këngëtarë në melosin popullor
Më zë melankolie tek i këndonin dashurisë
Fjalët më të bukura që nxjerr shpirti hyjnor
Janë veç ato të vargut që shkrova me frymëzim.
Shpalosa natë e ditë faqe në fjalorë të rrallë
Kërkova pa pushuar me shumë përkushtim
Më kot u raskapit edhe shpirti im i dobët i ngratë
Fjalët më të bukura për ty i shkroi netëve loti im.
Si zog shtegtar migrova në hullitë e botës
Kërkova kudo që ta gjej vetëm pak ngushullim
Por ishte e kotë , ishte vetëm humbja e kohes
Se ti ishe, je e vetmja ndjenjë në shpirtin tim.
Do të jesh tek unë në vargje që s’kanë mbarim
Si uji i gurrës në bjeshkë që mes shkumës derdhet
Je e vetmja gjurmë ku hedh hapat në kujtim
Kur s`shkruaj më, më sjell lule mbi dheun tim.
ME TY ENDËRROJA JETËN
E preka befas gjer në palcë plagën time të vjetër
E dhimbjen e ndjeva thellë mbytyrazi në secilin damar
E kisha mbështjellë mirë me plafin e harresës
E nga sfidat e jetës loti si një krua pa ujë ishte tharë.
Plaga që më krijove, ishte dhuratë nga dashuria
E unë të doja më shumë, se sa doja vetveten
Si struc fusja kokën në rërë, të mos dëgjoja cicërima
Edhe pse vetë tretesha, me ty ëndërroja ta kaloja jeten
MË ERDHI PRANË SI FLLAD PRANVERE
Më erdhi pranë si fllad pranvere
E aromë mbante nëpër gushë
Më erdh dikur si vijnë mëngjese
E freskoi lulet nëpër fushë.
Më vjen si engjëll krahëshkruar
Më atëron në gjoksin tim
Më dërgon tek fole e shenjtëruar
Në një natë sterrë që s’ka mbarim.
E qënkam sonte kaq fatbardhë
E kërkoja fort në ëndërrat e mia
Ajo erdhi aty në një livadh
Ndriçoi rrugët si shkëndia.
Kur binte shiu fort me rrebeshe
Mes bjeshkësh Drini gjarpëronte
Me lot në sy t’i jepja puthjenxehtën
E sërish udhën ta kërkonte.
Më lër, më lër o kohë flakadane
Të merrkam krahë në një flatrim
Ta marr një këngën flamurtare
E të mos mbes në humbëtirë.
Të bëhem rreze dielli me shkëndija.
KËNGA E LOTIT TIM !!!
Në dritën e yjeve që zbehen herët në agim
Lapsin e mbusha ngadalë me lotin kristalor
Me mall të nxëhtë një letër shkrova si kujtim
E vetmja që mbani çelësin e shpirtit që më ngroh.
Për ty mbajë, sa shumë energji ngrohtësie
Dimrat e egër i ktheva si kreshnik në pranverë
Si polen prilli të mbolla nëpër kopshtije
Je e vetmja lule që çel me aromë dashurie.
Merre zemrën time e bëje në çast flakadan
Ndriço udhët e errta në netët pa hënë
Më kujto përherë edhe kur unë nuk jam
Aty do të jem duke i shkelur shtigjet me këmbë.
Më vesën e mëngjesit i freskova fjalët
Ca petale manushaqësh ju vura kurorë
Me ylber i mbështolla si një kordele e largët
Zogut shtegtar ia dhashë për t’i sjellë në dorë.
Do të vijë dita edhe kur do të ju mungoi
Dëgjoje bilbilin kur t’ia thotë degë më degë
Është këngë e vargut tim që këndon vetëm për ty
E kurr për askënd tjetër s`do ti këndoi në jetë.
SI NJË PELEGRIN
U bëra lundërtar në shtegun e lotit që rrjedh për ty
Mbi supe mora mallin që më përvëlonte
Udhëtova netëve të errta pa hënë, pa yj
Ecja si pelegrin që diçka të shenjtë kërkonte.
Të dija engjëllushe shpirtbardhë në fluturim
Ti u fute si në shtëpi në muzgun e zemrës sime
Prita si zog i dënuar kafazi të ma falje lirinë
E së bashku ta shijonim qiellin me dritë kaltërsie.
Kodin e hyrjes në zemrën e vrarë vetëm ti e di
Mbeta rob dashurie për ty, i prangosur me zinxhirë
Tek une je tretur në çdo damar dhe në çdo qelizë
Aty gjen plagën e pritjes që vetëm nga ti pret shërim.
JENI PLAGË E ZEMRËS SIME
Gotë e verës do të bëhem
Nëpër buzë do ndaloj
Nga aroma do të dehem
Kur qershia të kuqojë.
Flokët - o do ledhatoj
Do i bëj hark violine
Këngë malli do këndoj
Se janë plagë e zemrës sime.
Sytë e tu do i bëj yje
Të ndriçoj shtigjet udhët
Për ty do të shkoj në pyje
Atje ku dhe vdekja do të humbë.
Bukurinë ja more hënës si kurorë
Edhe natën ti ma bën ditë
Kur t`kam ty s’më duhet dielli që ngroh
Balli yt shndërit si ylber me dritë.
Mjaltë në hoje është goja ëmbëltore
Kur zëri i ëmbël aty si gurrë del
Jeni ushqim për venat në trup nëpër mote
Energji jeta nga ti më merr.
MOS MA MBYLL DEREN ME LLOZ
Në cilin cep të atdheut po derdhni nektar?
vetëm në kopshtin tim mbollët dashuri
Mos ma mbyllni me lloz derën e kalasë!
Unë si një shtegtar i vonë nga larg do të vij.
Do të hyj ngadalë-ngadalë fare në qetësi
S`do e lë të bjerë as orën e gjelit në kotec
Do të përkëdhel valet e flokëve si fildish
Do të dehem me puthjen në buzët qershi.
VARGU IM PËR TY LOTON
Ka shum kohë që po të pres
Përse hesht e më vonon
Zemër shkreta ka një brengë
Ta shërojë plagën kërkon.
Çfarë kam bërë e ku kam shkelur
Shtegun tim s’po e gjej sot
Asnjë tempull nuk kam prekur
Perënditë s’i gjuajta dot.
Oh, pa ty nuk çelin lulet
As pranvera fllad s`flladon
Shpirti ndjen mallin mbi supe
Vargu lotë për ty loton.
E lus zotin ditë e natë
Dashuria të fitojë
Lus ylberin, shiun litarë
Brigjet tona t’i bashkojë.
Kur të ndrijë hëna te faqet
Rrugët ngrica kur t’i shkrijë
Kur të çelin manushaqet
Ah, sa shumë që të kam pritë.
MË MALL ZEMRE
Shtigjeve të gjata eca, e arrita tek toka ime
Gjuhën më të ëmbël në botë aty e mësova
Shkova të çmallem ku dhe shkurret i dua me përgjërime
Manushaqet u gëzuan kur unë unë me lotë i lotova.
Burrat trima mbajnë këtu mbi koka qeleshe dhe plis
Në trojet e gjyshit flamuri i kuq po valon
Fjalën e tyre në gjithësi as dielli s’e lëviz
Këtu flet shqip kulla prej guri në çdo epokë.
Me dorë të bekuar pragun e kam prekur
Me mallin e zemrës mbi mur kam shkruar
Kahë do që të sillem si në orbit një satelit
Ketu dua të atërroi, ketu dua për të vdekur.
DASHURI E THYER
Dikur dimrat me acar i mundnim bashkë
Kalonte mesnata jashtë qëndronim trup më trup
S’e ndjenim të ftohtin, pa ujë, as kapelë të bardhë
Fjolla bore na mbulonin, kur rrinim sup më sup.
Si gotë kristali na rrëshqiti dashuria
U bë copë-copë kur ra mbi kalldrëm
Aty u varrosën edhe kujtimet e mia të mira
Si TITANIKU kur u ndesh më shkëmb.
Tek unë në zemër pate ngrohtësinë
Si zogëz fushe më ike larg ndër male
Atu ku trokiste djalli me fytyrën e nxirë
Fara që mbollët do korret si bimë në shpate.
ISHTE FAT, APO NGUSHËLLIM ?
Ti ike furishëm si ecën mes urës lumi
Si hija pas diellit pa lënë gjurmë,
Kalove Lugjet e Verdha gur pas guri
Po plagët e mia s’u shëruan kurrë.
Në zemrën time të mirë pate fole
Akoma të freskëta i ruaj dhe sot kujtimet
Si zog shtegtarë kalove cunamet gjër në re
Shtigjet pa kthim të mbajnë atje me ëndërrime.
Zjarri i ferrit i ndezi vargjet për ty në fshehtësi
Fotot e tua të bukura aty si mike bashkë qëndronin
Si portret Monalize engjëllore dukeshe ti
Të panjohurat të mëshiheshin në sy.
Koha kalon, e nuk e di se si kujtimet po treten
Si qirinjtë të ndezur venitën diku aty
Si lavë vullkani ndizeshim e ndizen herë pas here
Dimrat më të eger i mundnim ne të dy.
Unë zgjodha shtegun me dritë në agim ndër male
Ty ëndrra gjumin e ëmbël ta prishi një ditë
Apo ankthi të kaploi në natën pa hënë në shpate?
E vendose kuturu, këtë fat që të gjeti apo ngushëllim?
KONFERENCA E VERDHË !!!
S`gjen krim më makabër
Në këtë jetë
Që kur në glob
Njeriu nisi të shkruajë
S`gjen kirurg
Që të jetë më kriminel
Se ata që në errësirë
Të kanë gjymtuar.
S`gjen
Në globin dhimbje më të madhe
Se pa opium gjymtyrët t;i presin
Si të ishin kasapë
S`gjen padrejtësi më të ndyrë
Si tregim përrralle
Se kur në treg
Ata të dërgojnë si një mall.
Plot një shekull
Rënkojmë në robëri
Pjesët e trupit armiqtë
Ende na i mbajnë
Sytë na shpojnë
Nga shterja e lotit të ngrirë
Akoma gjaku
Nga plagët na kullon si vrragë.
Ku ta gjejmë në këtë udhëkryq
Një prijës Arbërie
Të bashkojë tokat
Si të ishte bukë e një sofre
Ku ta gjejmë në trojet tona të gjakut
Një trim Shqipërie
Plagët në zemër të na i shërojë
Sot e ndër mote.
Dhe nëse këtë ditë
S`kam për ta gëzuar
Amanet në varr
Të më hapin dritare
Kur do që të bëhet
Ribashkimi i ëndërruar
Të më thonë
Të shoh Shqipërinë e Madhe.
ZJARRI QË DUA
Më dogje një ditë, më zjarrmove
Me shpove në fjalë pabesi
Dije se kam vetëm një dashuri në mote
Që emrin e ka nënë, kaltërsi.
Ti ishe shoqe në qiell vetëm me re
Ti ishe shoqe me diellin dhe zjarrin
Të ishe shoqe me lulen që çel në bjeshkë
Për ty prisja ditën si udhëtari.
Të kam kërkuar në çaste sublime
Të kam kërkuar zgjuar dhe në ëndërr
E telin e lahutës për ty e kam shtrënguar
Që t’i jap udhë fjalës dhe këngës.
Të ishe e mbete këngë e maleve të bukur
Të ishe kënga e agimit që të pres me etje
Të ishe gurrë bjeshke dhe varg i mbrujtur
Notë e pentagramit ku ka vetën lotë dhe heshtje.
Doja të isha…
Të isha poezi e bukur e një poeti
Të isha valë e kaltër dhe dallgë deti
Për ty të isha një bahçe me mollë të ëmbla
Që të të vija natë e ditë në ëndrra.
I Bukuri i Dheut të isha një here në jetë
Si fara e shëndetshme në tokën e mbjellë
Të isha një mbret dashurie që zjarrin ta jep
Mes buzëve të tua si luljaqë sapo çel.
Të isha si diell i bardhë ndër yje
Me trup si fidan bukurije
Gjak i zemrës tënde të isha në pyje
Të isha për ty dehje kaltërsie.
Doja të ishaaaa
ZËRI I POETIT
(Para kullës së Adem Jasharit)
E di, edhe kulla ime mund të ishte djegur
Si e bacë Ademit
Cep më cep mund të digjej muri
Dhe guri i fundit i oxhakut
Po s’do ma vriste kurrë fjalën
Mes burrash në një log kuvendi
E mençurisë në Qiellin e Shtatë
Do ia vija bajrakun.
Dhe vetë një ditë mund ta kisha diku
Një varr të çelur
Nga një cifël predhe
E nga një plumb i mallkuar
O, po ashtin e fjalës
S’do ta lija asnjë cast të mbeste i mekur
Në gryka lahutën do e rizgjoja
Në shekuj me frymë e me duar.
Edi, edhe gruri i mbjellë në arë kalli më kalli
Do më ishte djegur
Cep më cep si kjo kullë e bacë Ademit
Shenjtor lirie
Po prapë do të ngrija me gurë më të fortë
E më të gdhendur
E zjarrin, për besë nuk do ta ljia
Të shuhej në troje shqiptarie.
Urrejtjen mund ta hidhja tej
Si të ishte një kafshë e coftuar
Po s’mund të hesht, joo, për varret,
Për tokën time të shtrenjtë
Se më vijnë në letrën e bardhë nënat
E fëmija e vrarë sylotuar
Se më zgjohet plaga e trimit në gjoks
Si të ishte det.
Mund të më digjej furka e gjyshes Havë
Dhe sofra e bukës
E plisi i bardhë i gjyshit Bajram në Tivar
Mund të bëhej një ditë pluhure hi
Po dhe me një dorë do të qëlloja
Me sëpatë në pyllin më të Bukur
Më të madhe do ta ngrija një kullë
Për miqtë e mi më të rinj.
Po fjalën, fjalën sërish nuk do ta lija
Të më flinte si macja të oxhaku
Në një hi të ngrohtë
Ku të thërret qetësia
Këtu bëhem kreshnik
E ulem në gjunj te bajraku
Këtu, gazmohem me vete
Se s’faron asnjëherë shqiptaria.
KODI I URËS
Eci drejt qytetit të lashtë ku kodin mbajnë urat
E shikoj lartë mbi pragun e portës së kalasë
Shikoj dritaret e kohës nga errësira të mjegulluara
E buzët e zhuritura kërkojnë gurrat ujë kristaltë.
Shoh lisat shekullor që dhimbjet i mbajnë në gji
Dikur nëpër kohëra trimave plis bardhë ju bënin roje
Nën kurorën e blertë jehonte një këngë me çifteli
Vallet dhe këngët majëkrahu bashkonin trojet.
Hapëroj përgjatë bregut të Ibrit ashtu kuturu
Freskoj ballin me valët e lumit të Sitnicës
Loti nga malli për fushat dhe malet më rrjedh këtu
E nga Bajgora lart, dëgjoj gjamën e Mitrovicës.
Dikur andej lumi tupani binte e kënga na gëzonte
Plis i bardhë shkëlqente në nëtët stërrore pa hënë
Si abazhur minatori, qeleshja mbi koka na qëndronte
E ura Mitrovicën bashkonte si bacë hijerëndë.
Helmetat asnjëherë syri im s’i ka pëlqyer
Atu, si bjeshkë më dalin, si miq të paftuar përpara
Nga andej dëgjoi krokatjet e korbave të zinj të urryer
Që mbi fole shqiponjash po bënin gara.
Lart nga majat e Selacit më zë burri, bëra kushtrim
Si në kohen e atij trimit plisat të kem mbi kokë
Para kullave të gurit me frëngjia në Boletin
Para varrit të Baces Isë të biem në gjunjë e bëjmë betim.
Ramë për këto shkrepa me fole shqiponjash
Më Besa-besë si dikur kur luftonte Baca
Shubarë e shajka s’i duron më as toka
Në dreq vaftë, bashkë me ta edhe Evropa .
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen