Ermentila Guci - Shtatë poezi

 

Jehona e Shpirtit

Drejt teje,kam ardhur
nis një lojë me ty,
bëjmë flirte.
Buzëqesh...dielli sipër teje akoma më shumë....

Qesh e loz,me rrembe,
me gënje,më hidh tej,
ndeshem me seriozitetin tënd.

Heq prangat...
Zinxhiriné e trishtimit të
prarua
pohimet-mohimet
bashkë kuvendojnë.

Era më zhvesh
buzë detit,
Jehona e Shpirtit
tingëllon...
hape zemrën!

Tregom je gjallë a vdekur!?
Maska brenda meje
ka rënë!
Loti brenda thëllesisë
tënde ra,
nuk të turbëlloii,kripë kishte e ai,
ngjyrën e kaltér
si pluhurë për krah
borxh ta marr!

Një lidhje e fortë
dashuri-urrjetje
si ndonjë dashuri,
e pse nuk jam bijëza jote!

Marr frymë lehtë
tallazet e shpirtit
mbi kurrizinë e dallgëve
lundrojnë,
ndoshta dhe mbyten!

Biseden intime
e thyej...
E veshtroj ,i jap përshendetjen e largimit...
Do të rikthem serisht ,
Jehona e shpirtit
kohë do kérkoj...

Eci drejt turmave,
dielli ecën mbi supe!

 

 

 

Rini e prerë

Hapa që nxitojnë pa patur frikë
Ëndrra qê thurren ,pa patur dyshim
Ndjenja që jetojnë në
tokë
ku dashuria është ndjenja
më e fortë.

Rinia,fjalë e bukur kur...
dëgjon
Brenda saj mbart shumè kujtime,
ku ecim para në kohë

Dikush rininë nuk e gëzoi
mozaikun e ndjenjave
vdekja me vete e mori,
pa patur mëshirë ndaj jetës!

Hapat ndalen në njé
rrugë të shkutër
ku duhet të ishte e gjate,
buzëqeshje që fiken,
ku lumturia ishte pjesë e saj,.
Ëndrra që ngelen si të tilla,pa patur realizim
në kohë.
Mendime të pashprehura,
me mendimin qé
kishte ende kohë!

Por koha.nuk kishte kohë për të.
Emocione,dashuri,shpresa e brenga mbetën
të kohës!

Freskia,forca e déshir
ën e jetës matriali i qefinit té tij
balta psheretiu fort për banorin e ri ,té përjetshëm né gji té
saj!
Vdekja vodhi jetén
duke lêné një ënderr pa udhetarinë që kujdeset
për ta jetuar atë...

 

 

 

Stacion i ndarjes

Shikime që shihen për herë t’ë fundit
Shohin tej shikimeve, që sytë tregojnë..
Puthjet përmbajnë ëmbëlsinë e dashurisë
Veç e fundit përmban shijen e hidhur t’ë ‘’lamtumirës’’...
Zemra e vrarë…e strukur në kraharore..
Tiktake e saj askush nuk po i dëgjon…
Valixha e largimit , gati në stacion
Loti i nxehtë fytyrën preku,…qerpiku seç u drodh…
potretin që mbartë dashuria jote I lë lamtumirën.
Kur njeri shkon..e lë kujtime…
tjetri mbartë një shpresë tjetër për jetë…
Duke lënë në stacion e ndarjes
‘’valixhen e kujtimev’e..dhe’’ emrin e personit
që u strehua në zemrën e tryre…

 

 

Më merr

Thjesht për të pyetur,
Në jam mirë a keq?
Ndoshta telefoni do të dal i fikur,
Por ti provo përseri ...
Më merr
Ndoshta thirrjen tënde,
Jam duke pritur .
Në qoftë se nervoizim të kap
Se zërin tim nuk po e dëgjon,
Shuke telfonin në tokë.
Por mos harro të marrësh sërisht ,
atje gjëndet emir im
Më merr
Kur them kam punë,
Mos e mbyll telfonin,
Në ato çaste po mendoj për ty…..
Para se qepallat të bien për gjumë
Nën tinguj e zërit tend,
Veshët të buçasin ëmbëlsin e ndjenjave…
Më merr
Po ke dëshir?
Më merr
zemra ta ndjej emocioni,
Që t’i ekziston !
Më merr…

 

 

Udhëkryqet

Hapa të cojnë diku larg
Dikë lë pas ,e dikë bën bashkudhetar,
Fytyra të qeshura, të heshtura,të trishta, pajetë
Të parakalojnë përpara si refleks...

Endesh midis turmës në kërkim
Të fatit,,, ëndrres apo diçkaje pakuptim
Pyetje ,enigma antiteza të vinë në mëndje
Pastaj mbështillen me misterin e jetës në kërkim.

Thua vallë lumturia të jetë
Një thesar që askush nuk e di ku ndodhet..?
Mbyll sytë e pyet zemën
Të tregoj udhëhkryqet e jetës…

Por zemra nuk tregon
Heshtja e saj shijën e hidhur pas lë……
Udhëkryqet e jetës nuk tregohen
çdo ditë ne disa nga ato përjetojmë

 

 

E shtrënjta  jonë

Foshnja dikur…
me ninullat e gjirit,
u rritëm.
Magjia e fjalës
së nënës ,
na mbushte shpirtin.

Mbi ballin tënd
skalitet e gdhëndet historia.
Nata i bën lutje Hënës,
Të qetësoj zemrën e një nëne.

Flokët e tua,ngjyrën platinitë marrinë.
Si shpresa të thinjura ,
Mokra e kohës ,shuan ditët,vitet,rininë…

Si flutura me krah të plagosura
drejt teje ndalim fluturimin…
Shtizën e lotëve
të tu puthim
‘’Dielli’’ shkaktari u largua prej nesh…

Duart rreth qafës
E shtrënjta jonë Nënë,
thurim pëqafimin balsam për shpirtin,
ku…
dhembja ka ngritur ‘’Perandorinë e Lotit’’

 

 

Jeta
 

Jeta ylberin hedh nën këmbët tona,,
Mjafton të jemi pak guxiimtar
Ëndrrat t’i mos i lë shurdhmemece.
Të vallëzojmë me shtatë ngjyrat e tij….
Jeta jonë të jetë ngjyrë e tetë …...

Tek përqafimi i çmendur shpresë e forcë
U themi ;Njerzve se duam ‘’Faleminderit’’
Jeta akrobaci u hodhi në krahët tonë ,
Ku bashkohemi e dëshpërohemi.

Si gjysëmhënza vitet
Këmbejnë unazat,
Tek flokët dëbora zbardh.

Kafshimi
i ëmbëll i vdekjes,
që mbjelll trishtim…
Jeta s’mundi dot të n’a e fshinte !